woensdag, december 15, 2010

Better to burn out than to fade away, revisited

Gisteren ontving ik de welgemeende vraag: "Hoe lang ga jij dit nog volhouden, die combinatie van werk en privé?".
Welgemeend, omdat de vraagsteller in kwestie weliswaar van dezelfde leeftijd is, maar moeite heeft met de veranderingen in de maatschappij. Digitale veranderingen, maar zeker ook sociale veranderingen.
Waarom zijn de onderlinge verstandhoudingen tussen de mensen zo opgewonden, waarom is boosheid bij velen de drijfveer? En, net zo belangrijk, waarom meent iedereen juist die boze mening te moeten uiten? En moet ik dat dan wel willen weten, wat er allemaal op die social media gebeurt?

ze bedoelde duidelijk dat ze ziet dat ik die wens om de zaak te volgen wél heb. Met vallen en opstaan uiteraard, maar ik wil t wel allemaal weten. JA, ik lees de kranten en ik kijk diverse nieuwsprogramma's. Ja, ik volg de er-toe-doende blogs en internetpagina's. Nee, ik reageer niet meer op de digitale pvv'ers die een site als hoorngids of ndh volledig in hun macht heben. Nee, ik heb nite meer de illusie dat de samenleving maakbaar is en dat ik deze mensen van hun ongelijk kan overtuigen.

Maar ik vind mijn bijna 50-zijn nog te vroeg om het hoofd in de schoot te leggen en te zeggen dat "deze wereld de mijne niet meer is" of dat het me allemaal te snel gaat.
liever opbranden dan uitdoven, 2.0

Geen opmerkingen:

C'e ancora domani (aka There is still tomorrow) - Paola Cortellesi

C'e ancora domani op IMDb (7,8)   C'e ancora domani op Moviemeter (3,67) Een schoonheid van een film. Verhaal is sterk. Beelden zijn...