donderdag, juli 28, 2011

Welcome to the Rileys- Jake Scott

Als je het écht goed wilt doen, geef je je acteurs de ruimte. Je schenkt ze een minimum aan script, een beperkt aantal locaties en je vraagt ze om dat acterend op te lossen.

De jonge Jake Scott (juist ja, familie van de regisseurs Ridley & Tony, die voor hem de film produceerden) moet zoiets in het hoofd gehad hebben toen hij "Welcome to the Rileys" opzette. Want het verhaal is in twee regels verteld (na dood van dochter is huwelijk uitgeblust, manlief besluit na een conventie niet meer thuis te komen en stort zijn vadergevoelens uit over een strippergirl). Maar alle kracht en pracht van deze film ligt in het acteerwerk.
James Gandolfini is onovertroffen in zijn vermoeide optreden, juist de woordloze verzuchtingen en kreuntjes en steuntjes maken hem hier tot een overweldigende knuffelbeer, die het in al zijn moedeloosheid ook niet meer weet.
Staat Gandolfini sowieso al boven verdenkingen verheven, een prettige bevestiging van ijzersterke "oudere vrouwen"rollen kwam van Melissa Leo , die in The Fighter ook al zo fenomenaal voor de dag kwam.

Als je niet van traag houdt: overslaan. Als je valt voor de kleine film, voor de nadruk op kleine gebaartjes en begripvolle blikken, dan is dit je film.
SCHIT TE REND!

maandag, juli 25, 2011

The Sound of Noise- ola Simonssen/ Johannes Stjarne Nilsson

Letterlijk een stapje verder dan the Sound of Music.

Uitermate onderhoudende film met een prettige gestoorde kijk op de regelmaat. Ja, het gaat over terrorisme maar niet zoals u zou verwachten.
Muzikaal terrorisme it is, en dat zet ik liever in de anarchistische hoek neer, alwaar het zo prettig vertoeven is.

Van het conservatorium gekickte muzikante zint met haar muziekpartner op de ultieme wraak op de maatschappij. De vriend heeft een muziekstuk gecomponeerd waarvoor de openbare ruimte én de publieke mening compleet op de schop gezet moet worden.
Ze verzamelen een muziekgezelschap dat - hen beiden incluis- uit zes drummers bestaat en plannen het uit vier werken bestaande stuk in.
De politie zit ze op de hielen en zoekt het al snel in de juiste metronoom-scene.

Hilarisch, vermakelijk, ritmisch en ontregelend: schitterend kijkspel

zondag, juli 24, 2011

Confessions of a dangerous mind -George Clooney

Gistermiddag zomaar s een bakje uitverkoop-dvd's aangeschaft, er gaan dus nog n paar oudjes volgen in deze recensiereeks. Be aware!

Deze stond nog op het lijstje omdat ik het "alles wat ie aanraakt, verandert in goud" principe van de regisseur huldig. Op ER na heb ik toch wel zo'n beetje alles gevolgd van wat deze interessante kerel klaarspeelt.

Deze film vertelt het -op waarheid gebaseerde- verhaal van Chuck Barris, een ongelooflijke wannabe die smacht naar succes. Succes bij de vrouwen, succes bij de media , succes in het leven. Gek genoeg lukt zijn doorzichtige plan redelijk en weet hij tv-formats op de amerikaanse buis vertoond te krijgen.
in diezelfde periode wordt hij echter benaderd door een CIA-agent, die dermate veel van hem blijkt te weten dat ie min of meer verplicht wordt om voor de CIA taken op te gaan knappen. En die twee werelden blijken elkaar slecht te verstaan, althans veel van meneer Barris te vragen.

Tweede deel van de film was een stuk interessanter dan t eerste, bij elkaar was t wel een vol-te-houden-film. Met overigens een karrevracht aan cameo-rollen...

dinsdag, juli 19, 2011

Loft- Antoinette Beumer


Al in de allereerste scene werd aan mijn eisen voldaan: volop het pand in beeld waarin ik nu al 4 jaar werk. Ik wil niet zeggen dat het meteen het hoogtepunt van de film was, maar wel wil ik melden dat ie me tegenviel.
Scriptsgewijs kun je aan deze film weinig verpesten: het verhaal zit goed in elkaar en er zit sterke ontwikkeling in, waarbij gaandeweg de wirwar van lijntjes en bedoelingen wordt ontrafeld.

Echter: het spel in deze film was van een zwaar tegenvallend niveau. Met als gunstige uitzondering Fedja van Huet knapte ik behoorlijk af op de tekstopzeggerij van Barry Atsma, op het helaas wat al te archetypische grapgedrag van Jeroen van Koningsbrugge en op het clichematige van de 2 andere acteurs wiens namen ik niet eems ga opzoeken.
Ook de dramatisch ingeperkte rollen van Kim van Kooten en Hadewych Minis werkten niet mee, die hadden wellicht t niveau kunnen opkrikken als ze duidelijker in de film aanwezig waren. Niet dat er geen brouwelijk schoon aanwezig is in deze film, maar de actrices werden iets te veel "op z'n Hollands" ingezet.

ik vrees met groten vreze nu ik gelezen heb dat er ook nog een Amerikaanse versie aan zit te komen. Troost put ik uit de gedachte dat ik de Vlaamse versie als eerste zag.

maandag, juli 18, 2011

Rien á declarer- Dany Boon

van de makers van "Bienvenue chez les Ch'tis" en "Micmacs a tire-larigots".

Dat zegt al genoeg. Bij vlagen melige , maar zeker ook soms spitsvondige humor die vooral gebaseerd is op misverstanden tussen regio's en hun dialecten. Films met en van Dany Boon zijn op zeker goed voor een verlengde glimlach en leveren zelfs af en toe een schaterlach op.

Het verhaal: we zitten richting eindejaar 1992, aan de vooravond van de ingang van het Schengen-verdrag. Het vrije verkeer tussen landen is een aantal douaniers op de grens van Belgie en Frankrijk een doorn in het oog , men prefereert de status quo.
Cliché-grappen over de respectievelijke buren worden door beide partijen gemaakt en zijn reden voor de nodige onmin. Onmin die overwonnen moet worden omdat men ná nieuwjaar moet gaan samenwerken in mobiele-douane-brigades. U ziet het voor zich.

Ik kan deze film aanbevelen aan iedereen die een onbevangen avondje geplezierd wil worden. Geen oscar-film, maar wel lekker vermaak!

zondag, juli 17, 2011

The insider- Michael Mann

vanaf harddisk, dan kom je vanzelf in de wat minder actuele films.
Maar welk een prettige verrassing was dit: boeiend van het begin tot het eind, deze diepe inkijk in de amerikaanse lawsuit-industrie. In dit geval ging het om de tabaksindustrie, maar ik kan me goed voorstellen dat dit voorbeeld inwisselbaar is.
De macht van de topmannen, die groot genoeg is om klokkenluiders en aanhakende journalistiek te breken: het is hier ten lande immers ook al meer dan eens vertoond. Ad Bos en Fred Spijkers zullen herkenning voelen met Dr. Wigand, de wetenschapper die na ontslag bij een sigarettenfabrikant in gewetensnood komt als hij een doos met informatie van een concurrerend bedrijf ontvangt.
Het intrigerende spel tussen de gedreven journalist en de angstige wetenschapper zijn de prachtige hoofdlijn van dit verhaal, de huichelachtige commerciële knievallen van de media en de gruwelijke machtspolitiek van de industrie de scherp aangesneden zijlijnen.
Twee-en-half uur en geen moment vervelend, prima film.

Maarrrr, toch één punt van discussie: kan Russel Crowe nou acteren of niet? Mijn lief vond dat hij hier een prima prestatie leverde, terwijl ik zijn deel zag als herhaling van zijn eendimensionale expressie-varianten. Dat wordt toch nooit een Al Pacino??

dinsdag, juli 12, 2011

The tree of life - Terrence Malick

Er zijn er die vinden dat je film al geslaagd is als er vele tegenstrijdige meningen over circuleren. Er zijn er die het afmeten aan kritieken en of prijzen.
Terrence Malick hoeft zich nergens zorgen over te maken: alle bovenstaande gevallen zijn waar.
Uitermate verrassend ging hij er dit voorjaar met de Palme d'Or van Cannes vandoor.
Verrassend, omdat het een film is die weerstand oproept, die aandacht eist van de kijker en die alles in zich heeft om een esoterische draak te worden.
Maar ook een die je meesleept, opzuigt en pas na een afwisselend kolkende en kabbelende twee-en-half uur murw weer uitspuwt.
Ik zal t maar zeggen: ik hoor bij de believers. Ik vond het een meesterlijke prachtfilm, met een visuele kracht die ik in tijden niet meer gezien heb. Met een durg ook om het tempo uit het verhaal te halen en over te gaan tot een minutenlange "vloeistofdia" , die echter wel genadeloos mooi gemaakt is.
Het verhaal is er bovendien een dat mij aanspreekt: vrouw en haar kinderen worstelen met de hardvochtige religieuze opvoedpraktijken van "de man in huis". Gezin krijgt tik op tik en heel lijdzaam wordt de man gevolgd. Lijdzaam tot t gaatje, tot de kruik barst en tot alle pijn van het gezin naar buiten komt.
Het enige dat ik van de film niet "begreep" is de aanwezigheid van Sean Penn. Ja, dat ie de oude versie van de probleembroer speelt, das duidelijk. maar waarom waggelt ie steeds tussen de dreamscapes door?

Maakt niet uit, voor mij deed het niets af aan de pracht van deze oogstrelende tractatie. U bent het met me eens. Of u bent het radicaal oneens. Zie...

Dear John -Lasse Hallström

Blijkbaar kun je in het begin van je carrière al je kruit verschieten, dan blijven er aan het eind van je regisseursloopbaan louter nog suikerspinnen en draken over.
Een "What's eating Gilbert Grape?"maakt ie niet meer, Chocolat zat nog op t randje maar deze was echt over de rand van het voor Begt draagbare.
Te zoet, te voorspelbaar, te weinig spannend conflict, zero sensualiteit of subtiliteit. Van mijlenver zie je elke stap aankomen en da's jammer.

Meisje in saai stranddorpje raakt verkikkerd op een stille afstandelijke jongen, die soldaat blijkt te zijn in US Army. Zijn stille gedrag wordt gaandeweg de film verklaard, eerst moet hij door een weerstandige vriendengroep van t meisje heen: zij studenten, hij de pummel. En ja hoor, de jongen moet weg en in dienst en ja hoor, het world trace center blijkt niet sterk genoeg en dus tekent de jongen bij en ja hoor, het meissie kan daar niet mee omgaan.
Enzovoort. En nog s zo voort.

zondag, juli 10, 2011

MicMacs a Tire-Larigots - Jean Pierre Jeunet

Aan alles is af te zien is dat dit een film is uit de stal van films als "Cité des enfants perdus", "Delicatessen" en "Amelie".
De ene visuele vondst na de andere, gekoppeld aan een onnavolgbaar geestig plot. Voeg daaraan toe het elastiek-komische talent van Dany Boon (een van de beste leerlingen uit de masterclass " Jacques Tati" ) en je snapt dat we hier naar een zeer vermakelijke film hebben zitten kijken.
En dan nu proberen het plot na te vertellen: videotheekhandelaar wordt een toevallig slachtoffer van een schietpartij, de kogel wordt niet uit zn hoofd verwijderd maar vormt daarmee wel een risico dat de man van t ene op t andere moment instabiel gedrag vertoont.
Daarbij: hij komt erachter welke maatschappij de kogel geleverd heeft, die maatschappij zit recht tegenover het bedrijf dat mede-verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader en zie: revenge is born!!

Best gek: ondanks dat bovenstaand plot heftig klinkt, is het een schaterende verzameling clownerieën, vroeger aangekondigd als "vermaak voor het hele gezin"

maandag, juli 04, 2011

Romance & Cigarettes - John Turturro

Weer eentje van de harddisk-voorraad, deze was twee weken gelee op tv.

Een riducule film, da's de eerste conclusie. Leuk ridicuul, dat wel. Een combinatie van verschijningen, van musicalfilm-achtige scenes, van trailer-trash-families en van oprechte liefde: ik kan me goed voorstellen dat er kijkers zijn die bij deze film al fronsend afhaakten.
Deze jongen echter, die vreet met plezier alles dat uit de Coen Brothers-richting komt. Deze dus ook en dwars door al die onlogica heen heb ik erg genoten.

Verhaal is loeisimpel: vader (vijftiger)gaat vreemd en wordt vanaf dat moment door vrouw en drie dochters genegeerd. Langzamerhand komt hij tot inkeer en zoekt mogelijkheden om de affaire te beeindigen. Happy enden doet het verhaal niet, maar het is wel onderhoudend en kleurrijk gebracht.
Voeg daar aan toe een bonte parade van wereldsterren (James Gandolfini, Susan Sarandon, Steve Buscemi, Kate Winslet, Christopher Walken) en je begrijpt dat ik deze best durf aan te bevelen. Is wel een oudje, maar kan nooit kwaad deze nog s op te diepen

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...