Een belevenis op zich, een nieuwe Von Trier. Is het al niet de voorpret van schofferend media-gedrag van de heer in kwestie , dan is het wel de hoeveelheid niet weg te slikken scenes waarbij de kijker zwaar op de proef wordt gesteld.
Bij deze film is het eerste meer waar dan het tweede, de agent provocateur van de Europese Cinema bestond het om in Cannes het journaille tegen zich in het harnas te jagen met een -overigens totaal verkeerd geïnterpreteerde - opmerking over Hitler.
Door al die ophef zou je bijna vergeten dat de man een onovertroffen regisseur is, die vernieuwend filmt en die echt een uitermate fijn oog (en oor) heeft voor de wensen van de bezoeker. Man man man, wat een aaneenschakelijk van prachtig geënsceneerde beelden, wat een visuele pracht die bovendien nog eens goed wordt aangezet met vette Wagner-muziek. Vooral de eerste ononderbroken beeldenreeks is adembenemend.
Verhaal, dat moet ik ook nog effe vertellen natuurlijk: twee hoofdstukken, twee zussen. De ene lichtelijk sociaal gestoord, de ander controlfreak. In hoofdstuk één draait alles om de zwaar aangezette bruiloft van zus Ene, zowaar een knappe rol van Kirsten Dunst. Zus Andere heeft de boel georganiseerd maar zus Ene respondeert niet op alles zoals men verwacht. In deel 2 draait men de boel om, daar is zus Andere niet op 'r gemak en komt zus Ene juist heel kalm over.
Reden voor dit totaal unheimische gedrag is een planeet die op collision course richting aarde ligt. Zegt de een, de ander hoopt dat t mee gaat vallen en de aarde net gemist wordt.
Verrassend, verfrissend, visueel verwennend: von Trier is de beste europese regisseur van dit moment. Al jaaaaren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten