zaterdag, augustus 31, 2013

Swerve - Craig Lahiff

Swerve op IMDb
Tweede film die ik zag gisteravond was opgenomen van de filmzenders, daar zwerft (haha) blijkbaar nogal wat verrschillende kwaliteit. Deze bijvoorbeeld was plat, doorzichtig, van alle kanten voorspelbaar en daarmede slecht. Maar ik heb m wél uitgekeken, want anders "mag ik er niks van zeggen".

Man is getuige van een auto-ongeluk op de snelweg waarbij de ene automobilist omkomt en de andere (een fraai geboetseerde dame) in shock achter het stuur blijft zitten. Van de dode automobilist pakt hij een koffertje uit de auto dat - kort na een drugsdeal - strak vol zit met geld. Eerlijk als ie is, levert ie de dame thuis af en brengt het geld naar de politie. Maar dat blijkt nou net niet het goeie adres te zijn.

Politie is corrupt, dame is vrouw van politieagent. Man én politie agent hebben beide een Irak-verleden, een of andere crimineel komt het geld zoeken in het stadje en de kroegeigenaar is ook niet zuiver.

Ik kon er niet veel mee..

The hunter - Daniel Nettheim

The hunter op IMDb
De Tasmaanse tijger. Hij zou uitgeschorven zijn. Of nee, toch niet: diep in de bossen van Tasmanië zou nog een laatste exemplaar rondlopen. Het gif dat het beest bij aanvallen uitscheidt, zou wonderbaarlijk belangrijk kunnen zijn voor de wetenschap.
Om die reden stuurt de firma Red Leaf een jager/wetenschapper die bossen is, in een zoveelste poging om het beest te traceren, te vangen en het DNA-monsters af te nemen. Lijkt een nobel plan, maar is puur winstbejag. En daar bestaat uiteraard weerstand tegen. The Hunter in kwestie, Willem Dafoe in een heerlijk ijzige rol, ondervindt dan ook behalve sympathie van enkele bewoners van het gebied vooral weerstand. Heel veel weerstand. Gevaarlijke weerstand ook.

Prettig ingetogen film, fijne sfeer en schitterende natuurbeelden. Bovendien een uitermate contemplatieve gelegenheid om na te denken over het opgebruiken  van de aardse schatten. Wie zijn wij als mens om dat allemaal te mogen doen?
Zeer onderhoudende film, hoe kalm dan ook. Ik vond m oke!!


maandag, augustus 26, 2013

Mud - Jeff Nichols

Mud op IMDb
Avonturenfilm, die het midden houdt tussen thriller en jongensromantiek.

Twee tienerjochies varen met hun bootje de rivier af, het meer over naar het eiland dat daarin ligt. Ze hebben een boot gezien, die bij de vorige vloed daar in een boom is beland. Die boot is voor hen, natuurlijk. Of niet.
Ze ontdekken dat de boot een mysterieuze bewoner heeft. Stoer, sterk en eigenwijs. De bootman is het allemaal, vertelt hen spannende verhalen. Verhalen waarin ze langzaam meegesleurd worden. Bootman blijkt Mud te heten en blijkt zich te verstoppen voor de politie. De jongens helpen hem: brengen hem voedsel, varen berichten heen en weer tussen hem en zijn vriendin die verderop in een motel zit.
Maar ondertussen sluit het net zich rond de mystery-man. Zowel de politie als een particuliere posse van premiejagers komen dichterbij de verstopplek van de man. Ondertussen sloven de jongens zich uit om ze snel mogelijk de boot vaar- en dus vluchtklaar te krijgen.

Spannende jongensboeken-sfeer, stukje sexueel ontwaken en een stukje man-op-de-vlucht-voor-jagers verhaal. Onderhoudend, vooral de tegenstelling tussen de dromerige jongen en de meer realistische knul zorgt voor ontwapenende (sic) scenes.

zondag, augustus 25, 2013

Blue Jasmine - Woody Allen

Blue Jasmine op IMDb
De films van Woody Allen lijken wel altijd ergens aan te moeten lijden. Zat ie in de periode van "Annie Hall" en "Manhatton" volop in het psychologiserende geneuzel, en in de tussenperiode aan muzikale en quasi-artistieke opdringerigheid, zijn laatste films lijden aan een heerlijke nietszeggendheid.

Geloof niets van de verhalen dat hij met Blue Jasmine een aanval op de actualiteit van de financiële wereld wil maken. Woody doet niet zo aan statements, heb ik het idee.
Aan humor doet hij wel, aan immer mislukkende romantiek doet ie ook nog steeds. En aan een prettig onderhoudend verhaal vertellen, doet ik ook. En dat laatste: daar gaat het allemaal om. Ik verliet blij de zaal, had me vermaakt maar weet zeker dat ik deze film vergeten ben zodra de nieuwe Allen-film zich aandient.

Middle-aged vrouw landt in San Francisco, ze is op weg naar haar adoptiefzus. Haar verschijning is -letterlijk - schijn. De Chanel-couture en de Vuitton-koffers zijn het laatste dat ze heeft weten te redden van haar luxe leventje. Haar man, die "iets' deed met financiën, is ontmaskerd als bedrieger en heeft zich in de gevangenis van het leven beroofd.
Ze zoekt dus onderdak bij haar zuster, een overduidelijk lowlife-dame die van vriend naar vriend fladdert en zich net aan staande houdt in een rommelig appartementje. Daar heeft ze ook nog eens de zorg voor twee kinderen, het gaat allemaal niet vanzelf.
U voelt al aan wat Woody Allen met deze tegenstelling gaat doen: wie van deze twee is nou eigenlijk echt geslaagd in het leven? En wie van deze twee is nou eigenlijk echt gelukkig? En kun je voor het (on)geluk geboren zijn of is het leven inderdaad maakbaar?

Allen speelt er knap mee, de zaal grinnikte wat af door de herkenbare dialogen. En man o man, wat speelt Cate Blanchett iedereen van het doek. Zij is ijzersterk als de hypernerveuze, zwaar geplaagde maar ook strontverwende nouveau riche-dame. Ze draagt de film, die je alleen om die reden al straffeloos kunt gaan zien.

Alles is familie- Joram Lürsen

Alles is familie op IMDb
Films als deze zou ik nooit in de zaal gaan bekijken, deze moet toevallig in een -ahum - familiaire setting op tv voorbij komen, wil ik er voor gaan zitten. Zo gebeurde gister, op de filmkanalen.
Dat het een kassucces was en dat half Nederland juist wél massaal naar de bios ging, daar doe ik niets aan af. Dat is een knappe prestatie, al was het maar dat men knap aanvoelt wat het bioscoopvolk wil zien.

Voor mijzelf was dit nogal een formulefilm. je ziet soms letterlijk "Love actually"- verwikkelingen terug, de film naar welk voorbeeld deze (en ook haar voorganger "Alles is liefde") nagebootst is. Ik zoek altijd eerst naar positieve punten voor een recensie en die waren er zeker: ten eerste was het script maatschappelijk complexer dan van mainstreamfilms verwacht kan worden. Ten tweede daagde een leuke en aantrekkelijke nieuwe ster op: ikzelf had nog nooit van Benja Bruijning gehoord maar die liet in ieder geval indruk achter.

Het verhaal: 3 broers bereiden het 40-jarig huwelijksfeest van hun ouders voor. De kinderen zijn in sterk verschillende mate succesvol, al zal juist dat gaandeweg de film schijn blijken. Ook de ouders blijken een geluk uit te stralen dat achteraf flinterdun is.
Als 1 van de broers onvruchtbaar blijkt, chartert hij zijn broer voor donorschap. Charmant idee, maar het gegeven dat zijn vrouw er absoluut niets van mag weten, leidt tot een comedy of errors.

U kunt uit bovenstaande vast wel herleiden hoe de film verloopt. We hadden t knus op de bank, met vrouw en dochter.

zondag, augustus 18, 2013

Look again - Jean-Marc Piché

Look again op IMDb
Zo lusteloos als ik gisteren was, zo ben ik zelden. Had dus ook geen fut om een filmtitel op te zoeken en ben gewoon bij Film1 gaan zitten. Een thriller. Een tv-movie, stond er zelfs bij. En nog was ik niet gewaarschuwd genoeg. Hoofdpersoon met zwart kort haar, dat zal t m wel gedaan hebben dat ik bleef hangen.

Allison heeft t allemaal voor elkaar. Examen voor makelaar lijkt succesvol te zijn gedaan, haar lieve en succesvolle vriend geeft haar rust. Als bij een inbraak in diens woning de boef erin slaagt om de bewoner dood te steken, verandert haar leven voorgoed. De inbreker siste haar een en ander toe waardoor ze vanaf dat moment overal zijn stem hoort. En z'n geur ruikt.
De relatie met haar beste vriendin komt onder druk te staan als die haar nieuwe vriend voorstelt en deze Allison begroet. Die stem? Die limoncello-geur? Zou het??

Niet best geacteerd, alles ligt er duimendik bovenop. Klein compliment voor de maker dat ie aan het eind het script toch iets ingenieuzer heeft kunnen maken dan het lang leek te zijn. Verder is dit er een van veel in een dozijn.

maandag, augustus 12, 2013

Beasts of the Southern Wild - Benh Zeitlin

Beasts of the Southern Wild op IMDb
"Als je maar wilt" . Dan kun je alles, zo wil het gezegde. B.o.t.S.W. is een sprookjesachtige film, die gebaseerd is op dit gegeven.
Vader Wink woont met zijn kordate dochtertje Hushpuppy op een stuk buitendijks land. Binnen de dijk wonen de mensen, de zakenwereld met al zn lelijke uitwassen vandien. Buiten de dijk wonen de onaangepasten, de mensen die niet volgens de regels willen leven en die op hun eigen autarkische manier hun bestaan runnen.
Beide werelden leven volmaakt gescheiden van elkaar totdat de grote storm komt. De bathtub loopt onder, niet iedereen overleeft het en eten en drinken wordt door het oprukkende zoute water bedorven. Er moet iets gebeuren. Wink weet een oplossing, maar blijkt gelijktijdig zwaar gebukt te gaan onder zijn ziekte. Die hij overigens voor zijn dochter angstvallig geheim houdt. Het devies is immers stoer en sterk te zijn en niet te huilen.

U snapt, er gaat nog flink wat water naar de zee. Dochter en vader strijden om het hardst voor hun eigen vrijheden.
Het is fraai weergegeven in een schitterend rommelig en smerig decor. Zompig en drekkig is het buitendijks bestaan, smetteloos en klinisch het leven daarbinnen. Nogal een manier voor een kind om op te groeien. Je moet ertegen kunnen, tegen dat "make belief" denken, maar dan krijg je best een mooie film.


donderdag, augustus 08, 2013

The Bling Ring - Sofia Coppola

The Bling Ring op IMDb
Kritieken op/over deze film gingen alle kanten op. Zelfs de goede. Ik zit in dát kamp, ik vond het een veelzeggende film. Je kunt uiteraard melden dat het plat is, dat het een te groot mer à boire van luxe merken is, dat de kinderen in de film te eendimensionaal worden neergezet.
Maar je kunt ook zeggen dat de film ten eerste een weergave is van de rauwe realiteit van de jongeren van nu, één waar status en heldendom worden afgemeten aan bezit en aan luxe en aan de aanwezigheid op de juiste party.  (Scholieren zat tegenwoordig, die moeten opboksen tegen de eis om met de nieuwste Nikes, de hipste G-star kleding en de hoogste Manoukian-hakken het schoolplein op te lopen).
Mijn conclusie was dat de film aantoont dat klasseverschillen altijd zullen blijven bestaan: als je als would-be een poging doet om een niveautje hoger te komen, zul  je aan het eind bedrogen en alleen overblijven.

Precies dat is wat hoofdpersoon Mark in de Sofia Coppola-productie overkomt. Vanaf zijn eerste dag op een dropout-middelbare school wordt hij ingepalmd, nee : laat hij zich inpalmen door dametjes die louter luxe en plezier nastreven. Mark gaat, in de wil om geaccepteerd te worden, er vol in mee en faciliteert de inbraken in de luxe sterrenvilla's rond Hollywood die de dames moeten voorzien van dure spullen. Spullen die de Paris Hiltons en Orlando Blooms van deze aarde toch niet zullen missen, zo is hun denkwijze.
Het "OH - MY - GOD " is niet van de lucht als de dames een orgastische wandeling door klerenkasten en schoenenrekken van de sterren maken. En u snapt: bedrog komt altijd uit.

Ik zeg dat Sofia Coppola er opnieuw in geslaagd is om een sterk portret van eenzame levens en gesneefde idealen neer te zetten. Ik ben, denk ik , wel fan van haar manier van filmen. En wat zet ze opnieuw een heerlijk vette soundtrack onder de beelden, mag ik dat ook even zeggen?

Goede film, kan heel geen kwaad als je deze gaat zien!

woensdag, augustus 07, 2013

La Marea - Diego Martinez Vignatti

La Marea op IMDb
Tweede film van de avond, wellicht had ik het beter andersom kunnen doen. Na de drukke massascenes van de eerste film was deze wel héél erg verstild en vertragend. De Melisana kon door de spoelbak, deze film bracht rust. Eigenlijk een beetje té.

Azul is de enige overlevende van een heftig ongeluk: man en kind komen om. In arren moede vlucht ze naar een armoedig buitenhuisje: pal op het strand aan de roerige zee.
Daar probeert ze tot rust te komen en te kijken of ze überhaupt nog enige trek heeft om aan het leven deel te nemen. Dagenlang volgt ze het zelfde patroon: kilometers wandelen om water te halen, hout hakken in het achter de duinen gelegen bos en slapen. Heel veel slapen.
De film kabbelt, letterlijk. Hij kabbelt naar enkele ontmoetingen  die achteraf enigszins bepalend blijken te zijn. Een visser uit de buurt ontfermt zich over Azul en brengt haar dagelijks verse vis. Dat slaat ze af, ze wil geen hulp.
Bij de waterpomp waar ze heengaat, treft ze een gewonde hond aan. Die brengt ze naar een dierenarts (ook alweer: kilometers lopen verderop) waarna ze de zorg voor het herstel overneemt. Vanaf dat moment pakt ze ook de vissen aan , om haar hond mee te kunnen voeden. Er wordt zelfs met de visser gepraat, ze vraagt hem haar een nieuwe zoon te schenken.

Er lijkt dan klaarheid te komen in haar bestaan, maar schijn bedriegt.

De film vergt veel van de kijker, heel veel. Ter compensatie krijg je overigens wel prachtige beelden te zien: natuurshots van duinverstuivingen en ruige golven werken indringend. Dat is het sterke punt van de film. Verder wens ik u uithoudingsvermogen.

Tula- The Revolt - Jeroen Leinders

Tula- the Revolt op IMDb
Geromantiseerde weergave van een historisch verhaal: we schrijven eind 18e eeuw, Curacao. In Europa heeft Frankrijk net de slavernij afgeschaft en dat ook direct in één van haar koloniën (Haïti) toegepast.
Dat nieuws komt op het relatief dichtbij gelegen Curacao de slaven aldaar ook ter ore. Die staan op, althans, een mondige en dwarse voorman werpt zich op als leider. Hij begint uitermate vredelievend: hij vraagt zijn "master' om een gesprek te regelen met de gouverneur. Die master (zo ongeveer de laatste rol van Jeroen Willems) schrikt daar uiteraard van en ziet zijn plantage al stilvallen als de slaven weg mogen lopen.
Gouverneur gealarmeerd en in plaats van een gesprek wordt het leger tegen de "opstandelingen" ingezet. Die hebben echter eenmaal een stukje vrijheid geproefd en begrijpen dat er geen weg meer terug is. Het verzoek om een gesprek mondt uit in een opstand , en die mondt vervolgens weer uit in een revolutie. Bloederig, grof en onverzoenlijk.

Het historische deel van de film komt goed over, de sympathie van de kijker wandelt al snel in de richting van de onderdrukte slaven, die naar vrijheid snakken. Wat echter een minpuntje is , is dat bij vlagen het spel en de dictie armoedig zijn. De film is opgezet in het Engels, waardoor ook de bezettende Nederlanders plots een soort stonecoal-taaltje spreken. Dat stoort.

Ik zeg; voldoende voor script en verhaal, onvoldoende voor acteerwerk.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...