Het drukke gepraat, het overdadige drama, het accentueren. Ik kan heel goed tegen deze wijze van filmmaken, zoals de Italianen en de Fransen dat zo sterk kunnen. Deze film komt echter net iets te karikaturaal naar binnen om goed te zijn. Het is te eendimensionaal vermaak, terwijl het verhaal an sich voldoende drama in zich heeft. Schijnt al een historisch verantwoord verhaal te zijn in Frankrijk, een soort "op Hoop van Zegen" van La Douce France.
Om die reden stofte steracteur (echt he, die man is zo goed) Daniel Auteuil het verhaal weer eens af om zelf de hoofdrol op zich te kunnen nemen. Hij is de putgraver uit de titel, die als weduwnaar met zijn dochters een moeizaam bestaan leidt en door hard te werken net alle monden weet te voeden.
Zijn oudste dochter is een plaatje om te zien en vertoont daarbij nog eens engelachtig, want voorbeeldig gedrag. Als zij kennis krijgt aan de zoon van de putgraver's rijke opdrachtgever, gaat het allemaal even te snel.
In het pureteinse Frankrijk van die tijd (we schrijven randje WO I) is de zwangerschap van de dochter not done. Hij verbant haar, op hetzelfde moment dat haar liefde onder de wapenen wordt geroepen.
Zo goed en zo kwaad als het kan, herpakt hij zijn leven. Zijn werkgever echter begint zich ermee te bemoeien omdat hij op een of andere manier de controle wil krijgen over wat toch zijn kleinkind schijnt te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten