vrijdag, januari 31, 2014

Paradies: Liebe - Ulrich Seidl

Paradies: Liebe op IMDb
Het gebeurt niet vaak dat ik een trilogie niet bij de eerste film begin. Door omstandigheden miste ik deze film destijds en begon dus met het heftige "Paradies: Glaube".  Eerst gisteren maakte ik die omweg goed.
De Paradies-trilogie van de Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl maakt de mensen niet vrolijk. het geloof-hoop-liefde thema wordt geprojecteerd op hedendaagse mensen, op een hedendaagse maatschappij.  En daar wordt een nogal wrang beeld van geschetst. Schrijnend, zoals mijn meekijkende dame omschreef.

Teresa, een dame van middelbare leeftijd, maakt zich op voor een vakantie. Puberdochterlief wordt ondergebracht bij een vriendin ( in wie ik dan alvast de hoofdrolspeelster uit deel 2 van de trilogie herkende). Teresa reist naar Afrika, om precies te zijn naar Kenia, om eventjes de vaste bewoonster van een luxe strandresort te worden. Vriendinnen zitten elders in het hotel.
Alras wordt de kijker duidelijk wat het extra doel is van deze zonvakantie: tuurlijk is zon, zee en strand een fijne afwisseling op het grauwe Oostenrijkse leven. Maar de dames op leeftijd komen ook voor een ongecompliceerd stukje sekstoerisme: stoere stevige donkere mannen met fijn geurende huid, met een lange zwans en een hoge mate van nederige dienstbaarheid.
Teresa heeft goede voornemens , maar het duurt niet al te lang voordat ze ook de jacht opent op de zich opdringende mannen. Ze liggen voor t oprapen immers, omdat het hun enige manier om financieel een beetje bestaan op te bouwen. Teresa raakt in de ban, ze wordt claimend en ontmoet daardoor de ene na de andere. De ene na de andere teleurstelling ook.

Een louterende film, die een wrange kijk geeft op de westerse mens. Maar ook op de Afrikaanse man die bereid is veel op te offeren, veel te liegen, om maar een beetje geldelijk gewin te bereiken. De mens is geen fijne snuiter, leert deze film ons.

zondag, januari 26, 2014

Venus in fur (La Vénus a la Fourrure) - Roman Polanski

Venus in Fur op IMDb
"En de Almachtige sloeg hem,
en leverde hem over aan een vrouw".

Ik ben nogal gek op films waarin niets is wat het lijkt, waar de rollen en de verhoudingen tussen de acteurs onderling regelmatig veranderen. Nog meer bizar (bizarder?) wordt het als je in de acteur een exacte kopie ziet van de regisseur in zijn jonge jaren en in de actrice zijn huidige vrouw herkent. Is dit spel? Is dit echt? Is dit would be?

Polanski is een meester. Zelden een regisseur gezien die zijn eigen leven en gevoelens zo in zijn films durft te laten acteren. Veel van de films die ik van hem gezien heb, wáren ook gewoon Polanski, gingen voor een deel over hem. Dat is durf. Er valt veel tégen hem als mens in te brengen, maar er valt nog meer vóór hem te zeggen als groot cineast. Ik hartje dat.

Deze film is genarrowcast: 1 acteur, 1 actrice, 1 locatie. Maar het levert een veelheid aan persoonlijkheden op, een veelheid aan gedragingen, een overdaad aan geilheid en wellust en een veelheid aan trieste onderwerping. Niet voor niets is het beroemde boek van Leopold von Sader Masoch het onderwerp.
De acteur in deze film is hier bezig met een auditie voor een toneelbewerking van het boek. Die auditie mislukt en net als hij het theater wil verlaten, druppelt een verregende sloerie binnen. Die wel even kans denkt te maken op de rol. Na veel tegenwerpingen dwingt ze toch een kans af iets van haar kunnen laten zien. Iets van zichzelf, iets van haar zwoele, nee eerder wulpse verschijning en iets van zijn teksten.
Ze verstaat haar vak, zo ziet hij. Ze acteert, ze speelt. Ze speelt vooral met hem, de arme theatermaker die op geen enkele manier tegen haar overrompelende aanwezigheid opgewassen is.
Schitterend zoals de film kantelt en wankelt, schitterend zoals je sympathie voor de acteurs heen en weer schiet. Erg jammer van de laatste scene, als ik regisseur was zou ik die eruit hebben gelaten. Maar ja, ik ben geen meester-regisseur, ik ben slechts filmliefhebber. Die deze film zo een tweede keer zou gaan zien.

Les géants - Bouli Lanners

Les Géants op IMDb
Dat is overdrachtelijk bedoeld he, die giganten. In werkelijkheid zijn de reuzen uit de titel juist drie opgroeiende tieners. Ze wíllen wel groot worden, maar ze zijn het nog niet.

Groot in fysiek opzicht, om die bullebak van een meppende buurtverpester eens aan te pakken. Maar ook groot in "de misdaad", om met het verdiende geld een luxe leventje te leiden. Gaat allemaal niet vanzelf, dat snapt u.

De jongens zijn in de zomervakantie beland. Achtergelaten door hun ouders, waar die zijn blijft onduidelijk? Op vakantie? Definitief vertrokken? Blijven raden!
Om aan eten te komen zoeken de jongens naar inkomsten. Elke dag een beetje autorijden en roeien gaat immers vervelen. Ze besluiten het ouderlijk huis van een van hen te gaan verhuren aan een wietkweker. Van de huuropbrengsten moeten ze ruim kunnen leven, nietwaar?
U begrijp dat de harde misdaad niet helemaal hun wereldje is, dat ze worden gepiepeld waar ze bij staan en dat die meppende gast steeds maar terug blijft komen. Opgroeien gaat van au.

Speelman- Klaartje Quirijns

Speelman op IMDb
Het overkomt me niet vaak, maar soms zie ik films waarvan ik voor geen meter begrijp wat de regisseur wil zeggen. Of welk doel het gedoe allemaal dient. Dit was er zo een.

Toch niet de minsten die hier hun spel vertonen: Pierre Bokma en Elsie de Brauw, dat zijn toch zeer gelauwerde acteurs. Maar waarom deze twee zo woordeloos om elkaar heen draaien, waarom ze bespioneren zelfs: het wordt me allemaal niet duidelijk.
Zij is meesterpianiste, hij is een gesjeesde zakenman. Althans: hij rijdt niet naar zijn werk maar parkeert zijn auto dagelijks om de hoek in de bosjes om vanuit een soort tuinhuisje zijn vrouw te bespioneren in haar dagelijkse contacten en vingeroefeningen.
Het zit niet goed, dat is duidelijk. Maar wat precies? Zegt u het maar..

Scooterdagem - Léonie de Boer

Scooterdagen op IMDb
Jochie van 14, alcoholistische moeder en zelf stevig puberend. Cocktail voor het ongeluk, zeg je dan.

Vooral als Julian nogal verliefd wordt op het meisje van de ijswinkel. Die is effe te oud voor hem en bovendien al verwikkeld in een relatie. Dat er contact ontstaat, dat ze met elkaar in gesprek zijn, ziet Julian als een invitatie. Hij gaat steeds verder in zijn jacht om dit meisje te veroveren, hij denkt ook daadwerkelijk enig recht van spreken te hebben.
Dat gaat van kwaad tot erger.

woensdag, januari 22, 2014

Philomena - Stephen Frears

Philomena op IMDb
Deze kan zo in het rijtje "La Mala Educacion", "The Magdalene Sisters" en overige titels die wantoestanden in de katholieke kerk aankaarten. Met het behoorlijke verschil overigens dat deze film op een of andere manier toch borrelt van hoop , van liefde en van vergeving.
U begrijpt dat ik, zelf afkstammeling uit stevig roomse geslachten, dit met extra interesse bekeek. Als ik dan ook nog beken dat de fa-bu-leu-ze Judi Dench mij in vele opzichten aan mijn moeder deed denken, snapt u dat ik deze film hoog heb. Nu al.

Philomena is het prototype Ierse meisje dat begin jaren 50 onbevangen een aftastende sexuele relatie aangaat met een jongen uit het dorp. En die dus zwanger raakt en derhalve -mores van die tijd- overgeleverd wordt aan de kloosterzusters in de buurt. Die regelen de bevalling, die houden Philomena buiten de samenleving en die zorgen bovendien voor verkoop van de jonggeborenen aan kandidaat-pleegouders.
We vallen de film in op het moment dat de thans in Londen woonachtige Philomena  in stilte en pijn de 50e geboortedag van haar afgestane zoon viert. We vallen tegelijkertijd in het ontslag van een exjournalist en spindoctor, die niet weet wat hij met zijn toekomst aanmoet. Ze raken aan elkaar gelinkt en de journalist in hem waagt zich voor het eerst aan een human-interest-verhaal: de speurtocht naar Anthony gaat beginnen.
Via het klooster in Ierland komt men op het spoor van een geoliede kindertjes-exportmachine naar de VS. Men pakt het vliegtuig en komt tot bijzondere ontdekkingen.

Hartverwarmend is het samenspel tussen Steve Coogan en Judi Dench. Afwisselend zijn ze cynisch en optimistisch, burgertruttig en elitair maar de chemie spat van het doek . Schit-te-rend om naar te kijken. Tevens de enige reden waarom je na een in aanleg naargeestig verhaal toch niet somber de zaal verlaat. Fijne film.

dinsdag, januari 21, 2014

Interview with a hitman- Perry Bhandal

Interview with a hitman op IMDb
"..with a shitman" was ook toepasselijk geweest. Geen vriendelijk mannetje, de Viktor die deze film met ons meeloopt. Vanuit de achterbuurten van Boekarest, opgegroeid met geweld en daardoor met zijn ongevoeligheid zeer geschikt als premiejager.
Na een actie tegen de zoon van de bendeleider moet hij op de vlucht en belandt in London, waar hij al snel zijn werkzaamheden voortzet. Niets is fris aan wat hij doet, totdat hij een dame redt van een mishandeling door 3 iets te stoere mannen. Zal er dan toch enig gevoel in deze man zitten?

Nimmer in mijn leven zou ik deze dvd uit de schappen getrokken hebben, nooit zou ik er in een zaal naar toe zijn gegaan, maar nu hij voorbijkwam op de harde schijf van de film1-recorder keken we hem toch. Nog ruim voor de helft overwogen we de film uit te zetten en te wissen, maar dat is ook weer zo wat. Hikt toch een beetje aan tegen het principe dat je wel moet weten waarop je afgeeft.
Uitgezeten dus, tweede deel was beter dan het eerste. Maar verder was het eerder drama dan misdaad. Of je moet misdaad anders opvatten.

zondag, januari 19, 2014

Whatever Forever: Douwe Bob - Linda Hakeboom/Robert Hartogensis

Whatever Forever: Douwe Bob op IDFA-site(niet op IMDb)
U vermoedt ongetwijfeld al dat ik geen man ben die talentenjachten volgt. Zo had ik het ganse verhaal van de superspeed-opkomst van de carrière van Douwe Bob Posthuma ook ongetwijfeld gemist, ware het niet dat ik de helft van zijn begeleidingsband redelijk op persoonlijke wijze ken. In de finale kreeg hij de band van dorpsgenoot Tim als begeleidingsband toegewezen. Dat het klikte, was duidelijk, dat hij de contest op basis van zijn eigen liedjes won, dat ook. Ze gingen door, ze gingen in deze bezetting op toer.

Nog was ik niet voor zijn werk gevallen, totdat ik afgelopen zomer de eer had hem mee te maken op een klein lokaal festivalletje op een graslandje hier vlakbij mijn woonplek. Midden in de nacht, gezeten bij een kampvuurtje en een fles pils in de hand en opeens zat daar Douwe Bob. Hoed op, gitaar om en spelen als een bezetene. Ik viel voor zijn oprechtheid, zijn passie voor het beleven van een liedtekst, voor het uitdragen van een zo jong al felbewogen leven. Ik gaf hem een hand, ik deed een figuurlijk duimpje en besloot hem aan de pluszijde van het vaderlandse artiestenkader te plaatsen.

Met belangstelling las ik dus over het ontstaan van deze documentaire, met plezier keek ik hem. De docu is goed én de docu is niet goed. Zijn werk zal ie er niet mee promoten, zijn persoonlijkheid echter wel. Heel duidelijk komt naar voren dat hij gevormd is door het bohemien-leven van zijn vader, een stevig pimpelende hippie-op-leeftijd die vroeger ook al plaatjes maakte ("I saw you" van Seemon & Marijke stond ooit in de top40) . Vader leefde er op los en voedde op die wijze ook zijn kind op. Moeder redde wat er te redden viel, maar geeft ook toe dat DB iemand is die óók beide kanten in zich heeft: hij is gedreven maar hij is ook onmatig. Hij leeft voor de muziek, maar hij leeft ook voor het feest dat het leven nu eenmaak kan zijn.
Samenlevend met zijn vader, in goede harmonie met zijn moeder maar doodsbang dat hij hetzelfde aftakelende pad zal opgaan als zijn gammele pa. Dat pad, bezaaid met doornen, is echter ook voorzien van feestelijk bloeiende bomen en de schitterendste geluiden. Het lonkt. En Douwe Bob zal het niet -kunnen- weerstaan.

Kirikou et les hommes et les femmes- Michel Ocelot

Kirikou et les hommes et les femmes
Stukgespeeld hebben we ze, de twee eerdere Kirikou-films. Mijn dames waren nog klein en hadden een enorme vereenzelviging met deze kleine held, die weliswaar wijsneuzerig maar immer oplossingsgericht was. Hij was een zegen voor zijn dorp en dat kwam bij de jongedames bij mij op de bank zeer goed over.

Voeg daarbij dat het ook nog eens exotisch en schitterend getekend is en je snapt de vervoering. De aangename verrassing die over me heen kwam toen ik zag dat er vorig jaar een nieuwe film was verschenen, droeg ik dan ook over aan mijn jongste, we keken hem samen op de bank.

Natuurlijk, mijn dochter is ouder en ik kijk ook anders naar de filmbeleving van mijn kinderen. Dus glimlachen we wel bij deze nieuwe verhalenreeks, maar hebben we niet meer de spanning en de herkenning uit hun peuter-kleutertijd. Nog immer redt onze driftig trippelende held zijn dorpelingen in nood, nog immer is de heks Karaba een onuitstaanbaar dictatoriaal wicht dat het leven in de omgeving ontwricht, nog immer lopen de lendedoekendames de hele dag eten te maken en wijsheden te debiteren. Het is dus nog steeds leuk om naar te kijken. Hebt u jonge kinderen en wilt u ze eens een ander type animatie dan de Disney- en Pixar-reeksen voorschotelen, kies dan eens voor een van de drie Kirikou-films. Het is goed voor hun ontwikkeling.

zaterdag, januari 18, 2014

De Wederopstanding van een Klootzak - Guido van Driel

De wederopstanding van een klootzak op IMDb
Nogal geroemde film afgelopen jaar. Gemist in de roulatie, nu ie op de filmzender voorbij kwam pakte ik hem alsnog op.

Nederlanders en misdaadfilms, ik hoop dat u het met mee eens bent dat het lang niet altijd een gelukkige combinatie is. De harde scenes zijn iets te vaak would-be, de keiharde penose is iets te vaak een fletse afspiegeling van de Comorra- en Maffia-films die we in veelvoud kennen.

Dat gezegd hebbende, moeten we toch blanco naar deze titel proberen te kijken. Hoewel een misdaadfilm, probeert de film vooral een beeld van inkeer te geven. Na een aanslag op zijn leven , die hij ternauwernood overleeft, is Ronnie B. een ander mens geworden.
Gevoelig is zacht uitgedrukt, hij is welhaast hypersensitief en lijkt een zesde zintuig te hebben ontwikkeld. In de reis naar herstel loopt hij uiteraard tegen slachtoffers uit het verleden aan. Mensen die hem zijn daden niet vergeven hebben en dus op zijn leven uit zijn. Terwijl hij alleen maar weer gezond wil worden, de zee wil zien en contact gaan maken met mensen.

Op een pretentieuze wijze wordt de film doorspekt met een tweede verhaallijntje over een asielzoeker, die voor zijn vlucht stevig is mishandeld en dat steeds maar herbeleeft. Beide verhalen spelen in de weidse Noordelijke polders, langs de boorden van de Waddenzee. De ruimtelijke beelden daarin zijn knap, zonder meer. Maar het verhaal is me net iets te pretentieus.

Op Zee - Marinus Groothoff

Op Zee op t web (niet op IMDb)
In de televisiefilm-reeks "One Night Stand' zat dit jaar deze Op Zee.
Man in personalitycrisis moet loskomen van werk en gezin en denkt het met een wereldreis te kunnen oplossen. Twee maanden lang zeilt hij de wereld rond, op het laatste stukje van de reis vaart zijn dochter met hem mee, Van Denemarken naar Terschelling, kort stukkie toch? Kan niet veel misgaan toch?

Dus wel: de reis blijkt de man nog niet goed genoeg te hebben gelouterd en hij is behoorlijk in zichzelf gekeerd. Op koers naar de Wadden doet hij even de oogjes dicht en wordt pas wakker als ie de zeilen wat forser hoort wapperen. Maar waar is zijn dochter nu toch? En waar die reddingsboot?

Film is te kort om echt impact te hebben. Maar Rifka Lodeizen is altijd een pre!

The Tourist - Florian Henckel von Donnersmarck

The Tourist op IMDb

Niets mis mee, af en toe een rien-a-la-main-film bekijken. Vooral niet als je versneld door de reclames heen kunt spoelen om toch min of meer het gevoel te hebben dat je in het verhaal blijft.

Johnny Depp doet opnieuw zijn licht verstrooide, droogkomische kunstje. Ik houd wel van dat kunstje: het is niet vernieuwend maar het werkt goed voor opkrullende mondhoeken.
Ook Angela Jolie doet haar ding weer: die speelt voor de zoveelste keer een ijskoude highsociety dame die stiekem ook nog een spannend beroep heeft. Er is wel een klik tussen beide acteurs, dat kijkt wel prettig.

Voor het overige stelt de film natuurlijk niet al te veel voor: al mijlenver vooraf doorzie je het plot, maar dat geeft niet echt. De film probeert niet meer te zien dan een misdaadkomedie: zowel de Britse geheime dienst als een brits/Russische misdaadkoning zijn op zoek naar de fraudeur Alexander Pearce , die de grote crimineel bijna 750 miljoen afhandig heeft gemaakt.
De vriendin van Pearce ontvangt soms berichten van hem, maar weet dat ze fors geschaduwd wordt. Er wordt een plan gesmeed om de trein naar (het nogal filmgenieke) Venetië te pakken en elkaar aldaar te ontmoeten. En dan meteen ook maar de Britten en de boeven..



donderdag, januari 16, 2014

V.I.S.S.E.N. - Pieter-Rim de Kroon

V.I.S.S.E.N. op IMDb
Vrolijker werd ik al van de 2e Nederlandse productie die ik die avond doorwerkte. Van deze Westfriezen (althans, van origine) zag ik eerder het schitterende "Hollands Licht", waarbij we de regisseur ook nog naar onze zaal wisten te halen.

Deze pakt opnieuw een oerhollands item aan: (sport) vissen. De film toont (bijna alleen) mannen die urenlang aan de wallekant vertoeven om te hopen op dat ene moment: dat het zwemmend monster hapt op het aas dat hij krijgt voorgeschoteld van de visser.
Roofvissen als zeebaars en snoek, maar ook witvissies en voorntjes worden gretig opgehengeld, en doorgaans even sportief weer teruggezet. Wat opvalt is dat de huidige sportvisser voorzien is van een nogal prijzige verzameling aan materiaal: fiberhengels met een bereik van meerdere meters, electronische apparatuur om lokvoedsel los te laten middenin de sloot of het kanaal, peilinstrumenten en uiteraard de hipste windschermen en paraplu's.
Dat ging in mijn vader's tijd wel anders. In een overall en met een petje op toog ie de polder in, maar altijd kwam ie thuis met een "bakzootje" vis om het op het achterplaatsje schoon te maken. In mijn jonger jaren heb ik alles geproefd , van gebakken snoek tot gerookte en gebakken paling. Heerlijk.

Die momenten, dat plezier, dat zag ik wel terug bij de geportretteerden. Edoch: bij sommigen zag ik ook een saaiheid en een voldaanheid, die de jacht tot een kansloze verdeling maakt: met zoveel apparatuur is er geen urenlange strijd meer nodig om een snoek binnen te halen.
Film wordt wat langdradig maar bevat veel leuke elementen.

Nova Zembla - Reinout Oerlemans

Nova Zembla op IMDb
Heb het echt geprobeerd hoor, mensen, maar ik kan hier niets mee. Slechts één uitzondering ken ik (Oorlogswinter) op de regel dat historische verfilmingen in Nederland het niveau van een spreekbeurt niet voorbij komen. Wat een armoedig acteerwerk  (ondanks keitjes als Jan Decleir en Derek de Lint), wat een mijlenver vooraf opgelegd drama, wat een grenzeloze saaiheid.

Verhaal is bekend, neem ik aan? Van dat schip dat een korte weg naar de oost wilde vinden via de noord, vastliep in het ijs en moest overwinteren.

Ik zag m op tv, heb dus de 3d effecten gemist die het in de bios wellicht nog draaglijk hadden gemaakt. En bovendien zag ik m via RTL, dus ik fastforwardde mezelf de versuffing.


dinsdag, januari 14, 2014

Only lovers left alive- Jim Jarmusch

Only lovers left alive op IMDb
Altijd fijn om bij een voorpremière te zijn. Deze film gaat pas eind deze maand bij het IFFR echt van start, maar draaide eenmalig in enkele "filmhuizen" op proef. Dropaf!

Jim Jarmusch heeft mij met zijn werk immer gecharmeerd. Vanaf het grofkorrelige "Stranger than paradise' via de droogkomische "Mystery train" en het observerende "Blue in the face' naar de kalme titels "Ghost dog" en "Broken Flowers". En nu dus een probeerseltje: Jimmy goes vampire.

Het is echter geen vampierfilm als vele anderen. De nadruk ligt niet op het doorbijten van halzen en veel gesplatter en gespetter. Ben je gek , joh : Eve en Adam (sic) zijn zeer modern gestileerde vampiers, ze hebben zo hun leveranciers van bloedvoorraad. Zoals drugaddicts hun dealer hebben, zoals alco's hun slijter hebben, zo koopt Eve in haar woonplaats Tanger via een mannetje in het café en zo heeft Adam een vast ampullen adresje in het lokale ziekenhuis van Detroit. Beiden nuttigen hun noodzakelijk peil alsof het een aperitiefje betreft: keurig een glaasje per dag aan de salontafel. "Halzen bijten is zó 15e eeuw" , aldus het stel.
Het gaat mis als Adam ietwat depressief raakt, Eve daarom uit voorzorg naar Detroit reist maar daar meteen bezoek krijgt van haar nogal aanwezige zusje, een dame die de mores niet zo hoog heeft als ons favoriete vampierstel. Misdragingen volgen, vluchten is noodzaak en rantsoenen raken op. Zie daar maar eens mee te dealen.

Jarmusch is een stijlvolle regisseur, hij brengt deze film dan ook prachtig in beeld. Zelf ben ik blij dat ik me niet door het "VAMPIER"-stickertje heb laten misleiden en toch de film ben gaan zien: ik zag een sterk visuele film met daarbij nog eens schit te rend acteerwerk (opnieuw) van de topactrice Tilda Swinton. Niks mis met deze film.

donderdag, januari 09, 2014

Jack Reacher -Christopher McQuarrie

Jack Reacher op IMDb
Ex- Iraksoldaat pleegt meervoudige moord bij een honkbalstadion. Jong advocatendametje wordt erop gezet, wordt door de verdachte op het spoor gezet van een voormalige mede-strijder. Die man, de Jaap de Bereiker uit de filmtitel, moet zijn onschuld gaan bewijzen.
Advocaatje blijkt de dochter van de algemeen aanklager, advocaatje blijkt tevens een appetijtelijke dame voor wier charmes haar mede-rechercheur wel gevoelig maar niet happend lijkt.
Gaandeweg komen ze op het spoor van een ietwat bizarre criminele organisatie.

Ach, je kent het wel: een detective waarin de held niet alleen superslim en analytisch is, maar ook nog eens aantrekkelijk en mysterieus en bovendien een goede vechtersbaas. Dat zit er allemaal een beetje in. Voor de liefhebber.


maandag, januari 06, 2014

La source des femmes (The source) - Radu Mihaileanu

La source des femmes op IMDb
Kleurrijke, stevig feministische film over de fysieke én de geestelijke kracht van vrouwen in een mannenmaatschappij.

Het bergdorpje kent haar tradities. De mannen werken, de vrouwen doen het huishouden. Bij dat huishouden hoort o.a. het water halen bij de bron.
De aanhoudende droogte zorgt ervoor dat er steeds minder werk is voor de mannen, zodat ze zich een groot deel van de dag ophouden bij het theehuis. Het werk van de vrouwen gaat echter onverminderd door.
Als bij het water halen een der vrouwen een ongelukje en daardoor een miskraam krijgt, is de maat vol. Waarom kunnen die mannen, die toch de hele dag maar zitten te beppen, niet dat water gaan halen?

Er volgt gemorrel aan tradities, aan regels van de koran en aan de sexuele rechten en plichten van de beide sexen. Er volgt een "vrijstaking" : als de mannen overdag niets voor de vrouwen doen, doen zij 's nachts in bed niets voor de mannen. De spanning loopt op, dat snapt u.

Kleurrijke film die op z'n Arabisch verteld wordt: men neemt de tijd om punten aan te sterken, men toont de kracht en de eensgezindheid van de samenleving, zelfs als die sterk verdeeld is. Onderhoudend!

Bienvenue chez les Ch'tis - Dany Boon

Bienvenue chez les Ch'tis op IMDb
Het filmjaar begonnen met het opnieuw bekijken van deze nog steeds zwaar vermakelijke film. Geschikt voor alle leeftijden, dus met dochters en vrouw op de bank kon deze prima.

Verhaal is hier al eerder verteld: postbeambte hoopt op promotie maar door onhandigheid wordt hij "weggepromoveerd" naar het verre noorden van Frankrijk. Zijn thuisfront denkt dat hij in de hel belandt, hijzelf vindt het na een korte aanloopperiode steeds fraaier en gezelliger worden aldaar.
No problemo dus, totdat het thuisfront denkt te hulp te moeten komen schieten. Lachen!


Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...