Opnieuw een feelgoodje. Blijkbaar was ik er na wat heftige gesprekken die dag aan toe. Deze stond nog op mijn schijf omdat ik eerder redelijke positieve ervaringen had met zanger Patrick Bruel als komisch acteur. Als dan in de filmbeschrijving ook nog de naam Woody Allen valt, komt ie al snel op mijn lijstje.
Dat zit zo: Alice, apotheker (en apothekersdochter) hangt aan Woody Allen. Niet alleen vindt ze zijn films geweldig, ze praat ook met hem. De levensgrote poster aan de muur van haar woonkamer luistert naar haar en in haar beleving praat ie ook terug.
De familie van Alice is op desperate wijze bezig haar aan de man te brengen maar weinig helpt. Op de Woody Allen-meetlat krijgen de meeste mannen een onvoldoende. Daarnaast is Alice ook nog eens behoorlijk mondig en dat staat niet iedereen aan.
U begrijpt, de wetten der feelgoed/romkom schrijven voor dat er door toevalligheden een kandidaat in haar leven komt, die uiteraard eerst afgestoten dient te worden. En dan hoort de filmbeschrijver vervolgens de vraag te stellen: zal het haar lukken om uiteindelijk ..... Etcetera.
Aan het eind van de film komt de Newyorkse grootmeester zelf ook nog even live optreden. U begrijpt dat het dan naar een climax toe werkt.
Niets bijzonders, deze film. Maar ook niets vervelends.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten