Voor mij is 2014 filmisch gesproken het jaar van Richard Linklater. Ik zag al twee films van hem dit jaar, waaronder mijn onbetwiste nummer 1 voor de top100 van het jaar. Gister zag ik de derde: ivm het succes van Boyhood zond Filmnet de Before-trilogie uit. Gisteren zag ik deel 1, de andere twee staan al te popelen op de harddisk.
Bijna twintig jaar oud deze, ik zag hem niet eerder. Ik vond hem sterk, indrukwekkende praatfilm. En daar houd ik van. Sterk acteerwerk bovendien, vooral van Julie Delpy wat mij betreft. Zin in de andere twee delen.
Het verhaal? Twee jongelingen ontmoetten elkaar bij toeval in een internationale trein, ze raken aan de praat. Hij moet in Wenen uitstappen om terug te vliegen naar de VS, zij is na familiebezoek in Budapest onderweg naar Parijs waar ze woont.
Hun gesprek is indringend, veeleisend en de man trekt de stoute schoenen aan: waarom stap je niet met mij uit in Wenen, zodat we 1 dag samen doorbrengen en jij morgen weer doorreist? Als het niks wordt, pak je gewoon eerder de trein. Maar als het leuk is, dan hebben we allebei een dag om nooit te vergeten.
Ze doet het, ze gaan aan de wandel door het oude Wenen. De gesprekken gaan van toekomstverwachtingen naar ontboezemingen over eerste liefdes of seksuele ervaringen. U snapt het: niet alleen de gesprekken worden intiemer en bovenin het reuzenrad volgt de eerste kus. Het gaat verder.
Die ene dag - en die zwoele , met rode wijn overgoten, nacht - blijken te kort. Met pijn in het hart nemen ze bij de trein afscheid. Nee, we gaan geen contact houden. Of zullen we hier over vijf jaar gewoon weer staan? Of over een half jaar?
Schitterend gegeven, en geen regissuer die hier zoveel langlopende levenslijnen uit kan halen als Linklater. Ik ben postiuum overtuigd van het belang van deze film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten