Als arthouse-liefhebber moet je tegen gekke voorvallen kunnen. Lukt me vrij aardig, maar toch zie ik steeds nog weer nieuwe dingen. Ik zag van deze regisseur eerder heerlijk zware titels als "A taste of cherry", maar dit is wel weer nieuw: een Iraanse regisseur, vrij bekend ook nog eens, die een Japanse film maakt. Niet allen in Japan, maar ook in het Japans en met een ongekend Japanse thematiek.
Akiko is een jong, niet onknap studentenmeisje. Ze verdient bij als callgirl, zo dubbelhartig is de keurige Japanse samenleving ook wel weer. De familie weet het niet, zelfs haar eigen vriendje weet het niet. Tuurlijk, die ziet in een telefooncel wel een foto hangen van een meisje dat erg op zíjn meisje lijkt, maar hij vertelt dat aan haar als een bijzonder voorval.
Akiko moet aan het werk bij een keurige oude heer, een professor. Volgens verwachting is hij zeer gecharmeerd van haar, sterker nog: hij begint een (groot)vaderrol te spelen. Hij rijdt haar rond door Tokio en brengt haar naar de universiteit.
Door stom toeval ontmoet hij juist daar haar vriendje en moet dan opeens zijn eigen rol verklaren. Er ontstaat tussen de drie een steeds nauwer verweven web van leugens, waar eigenlijk alleen de sukkelige en argeloze vriend als eerlijk en oprecht uit naar voren komt.
Behoorlijk trage film, ik kon er gister wat minder tegen dan normaal, maar het plot maakt de film alsnog interessant. Voorzien van een herkenbare dosis Japanse triestigheid, that'll do for me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten