Mr. Dynamite- The Rise of James Brown

Mr Dynamite- The Rise of James Brown
Aan de titel ziet u het al: deze muziekdocu (afgelopen weekend op de NL-TV) belicht slechts één deel van de carrière van James Brown.
Brown is de man met een aantal bizarre records op zijn , eh..., record: hij is niet alleen de meest gesamplede muzikant ooit, hij is ook nog eens de man met meer bijnamen dan Michael Jackson.
De bekendste daarvan zijn "Godfather of soul", "The hardest working man in showbusiness"en die ene die deze film zijn titel geeft.

Wat de docu boeiend maakt, is niet alleen de ontwikkeling van zijn artiestendom, er zitten ook een aantal serieuze doorbraken in: van een serieus strijder voor zwarte mensenrechten verwordt Brown tot een politiek hulpje van de rechtse president Nixon. Hij denkt daar goed aan te doen maar vervreemdt zich van zijn eigen gekleurde achterban, die ooit zo dapper met zijn "Say it loud, i'm black and i'm proud" meebrulde.
De andere belangrijke doorbraak is natuurlijk het ontstaan van de funk: door een enorm goed gevoel voor het inhuren van de juiste muzikanten omringt Brown zich met mensen die een compleet nieuwe muziekstijl weten te slijpen uit de soul en rhythm & blues : the Funk phenomena. Prachtig zoals dat in deze docu wordt verbeeld.
Daarnaast worden in deze uurtjes nog even fijntjes de invloeden van James Brown aangestipt: zonder hem geen Prince, zonder hem geen moonwalk en andere Michael Jackson-pasjes. De wervelwind op het podium kende zijn gelijke niet.

Heel slim eindigt de docu voordat Brown echt een nare man wordt, met zijn rare boetes voor zijn medewerkers, met zijn misdragingen tegen zijn vrouwelijke partners. Deze doc is gemaakt ter verheerlijking en daar gaan we het - heerlijk - mee doen.

Neposlusni (The Disobedient) - Mina Djukic

Neposlusni op IMDb
Tamelijk ondoorgrondelijke film. Althans: ik kom niet helemaal achter de bedoelingen van de regisseur. Wilde die een stukje nasleep van de Balkan-oorlog verbeelden? Of was het toch louter een coming of age-verhaal van een duo onaangepasten? Hoe dan ook: de film duurt te lang om een en ander uit te dragen, blijft bovendien hangen in te artistiek gedrag. Beelden zijn wel zeer ok, overigens.

Leni en Lazar zijn al vanaf hun vroege jeugd de ganse dag met elkaar bezig. Is het oorspronkelijk nog spelen langs de rivier en in de maisvelden, soms ontaardt het in licht kattenkwaad.
We maken een sprongetje naar de jongvolwassenheid van het duo. Lazar komt terug in het dorp om zijn vader te begraven. De ietwat verknipte Leni pakt het contact met hem al snel weer op en al spoedig mondt hun hernieuwde contact uit in rebels gedrag waarmee ze feesten en markten op stelten zetten. Ze komen erachter dat ze nog iets af te sluiten hebben en vluchten: ze fietsen langs alle plekken waar ze in hun jeugd een stempeltje hebben achtergelaten. Er bloeit en broeit iets tussen de twee, maar het is overduidelijk dat ze beiden moeite hebben zich te binden.

Arthouser pur sang, maar het had zelfs voor mij iets minder gemogen.

Il était une forêt - Luc Jacquet

Il etait une foret op IMDb
En toen deze er nog achteraan, het was natuurfilm-avond blijkbaar.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik de aandacht er moeilijk bij kon houden. Verhaal van een bomoloog, een wetenschapper die zijn hele leven aan het regenwoud heeft gespendeerd. En die meldt dat we ons zorgen moeten maken over de bomenkap.

Opnieuw mooie beelden. Dat is dan de plus. De irritante vertelstem, dat is dan de min.

The Loneliest Planet - Julia Loktev

The Loneliest Planet op IMDb
Ze zitten ertussen he, van die films die je dodelijk saai vindt maar die je blijft kijken omdat de beelden zo mooi zijn. Deze, mensen, deze. Als je natuurliefhebber bent: neem deze op, spoel hem door bij de dialogen en laat je alleen maar overdonderden door het SCHIT TE REN DE Georgische landschap. Ongelooflijk mooie dingen gezien.

Verhaaltje is vrij simpel: backpackersstel heeft al veel gezien en wil nu - met gids- de Georgische bergkammen bewandelen. Dat lukt, met handen en voeten en een beetje stonecoal-English communiceren ze zich de steile paden en wanden door.
Alles verandert als ze een drietal jagers ontmoeten die voor een zeer bedreigende situatie zorgen. De onderlinge verstandhoudingen komen onder druk en de aanhankelijkheid verschuift.
Dat is het.
Prachtige plaatjes, dat zeker, maar die werden toch enigzins hinderlijk onderbroken door oa Gael Garcia Bernal.

20,000 days on earth - Iain Forsyth & Jane Pollard

20,000 days on earth op IMDb
Docufilm die je na het zien ietwat onbevredigd achterlaat. Om het simpel te zeggen: de hoofdpersoon is interessanter dan de docu. Het is kijkplezier, zeker, maar de persoon Nick Cave is vele malen dieper dan hier naar voren komt. Laat staan zijn werk.
De film poogt een documentaire-sfeer te scheppen, maar gebruikt net iets teveel moedwillig ingebrachte elementen om natuurgetrouw over te komen. In weinig velden en in even weinig wegen herken je de getormenteerde kunstenaar met zijn religieuze obsessie. Het wordt aangestipt, maar te weinig uitgediept.
Misschien kan het niet hoor, een waardig beeld geven van deze tegenstrijdige man: van zwaar verslaafde anarchistische muzikant uit de doem- en postpunkperiode naar de man die nu beurtelings de liefde, de Heer en de wetenschap bezingt. Dat kruidvat van paradoxen vat je niet in anderhalf uur samen.
Luisterplezier echter volop, de groei van een aantal songs van zijn prachtige laatste album "Push the sky away" komt hier uitgebreid aan bod, alsook een aantal zinderende live-uitvoeringen daarvan.
Derhalve is de film eerder tijdgebonden promomateriaal dan een reflectie van een artistieke carrière van inmiddels al meer dan 30 jaar. Toch heb ik genoten, maar dat had nog meer gekund.

Her - Spike Jonze

Her op IMDb
Aardige film. Voor mij niet de topfilm waarvan vrienden mij probeerden te overtuigen, maar aardig is ie zeker.

De film wordt voor 98 procent gedragen door Joaquin Phoenix, die een steeds groter palet aan dragende rollen begint te etaleren. Dat doet ie goed, in dit geval heel goed.
Met verve (jaja, snapt u : palet-verve. Zo rol ik) speelt hij een ietwat eenzame man die richting middelbare leeftijd gaat. Net gescheiden, het datingcircuit lonkt maar hij kan het nog allemaal niet zo.
Hij schaft zichzelf een nieuw besturingssysteem voor de pc aan en haalt daarmee een paard van Troje binnen. Een lief, geil en bijzonder paard, dat dan weer wel. Hij mag kiezen uit een mannen- en een vrouwenstem als begeleider door zijn programma's en hij kiest voor een vrouw. Slimme zet, want het wordt de zwoele Samantha (Scarlett Johansson, en wat een stem is dat: uw recensent is ook niet van steen).
Vanaf de installatie dringt virtuele Samantha steeds verder zijn real life binnen. Ze ontwikkelt zich van assistent-emailverwerking tot "sextoy in the cloud". Theodore raakt bezeten en roept haar op elk moment van de dag te hulp. Pas als hij in de echte wereld geconfronteerd wordt met dit gedrag( als hij met zijn ex de scheidingspapieren moet gaan tekenen), komt er bezinning. Maar dan lijkt het te laat.
Het bijzondere koppel stevent af op een onontkoombare break up. Maar wie dumpt wie?

Zoals gezegd: aardig, bij vlagen inderdaad sterk (vooral Phoenix dan).

Spies & Glistrup - Christoffer Boe

Spies & Glistrup op IMDb
Stevig tegenvallende film die pas tegen het eind enigszins bijtrekt. Tot die tijd is het te flauw, te karikaturaal om dit serieuze en waargebeurde verhaal goed weer te geven.

Mogens Glistrup is een briljante advocaat, met fiscaal recht als specialiteit. Hij is bevriend met een flamboyante reisondernemer. Samen zetten ze een bestaande vliegmaatschappij onder druk , duwen hem het faillisement in en bouwen de fundamenten voor hun eigen onderneming daarop voort.
We praten over jaren 60, Simon Spies is een soort Transavia/Ryanair-figuur die spotgoedkope reisjes naar de Spaanse zon bereikbaar maakt voor de modale Scandinavier.

Naarmate het succes toeneemt, radicaliseren ze beide: Glistrup in zijn voornemen om zo weinig mogelijk belasting te betalen en Spies in zijn wens tot hippie-achtig zelfbewust ondernemen. De zaken komen op de schouder van Glistrup te leggen (dat blijkt lucratief) terwijl Spies blowt, snuift en seksueel experimenteert.
Dit gaat goed totdat de staat het niet langer pikt en duikt in het web van BV's dat de mannen gebouwd hebben. Glistrup wordt aangepakt, Spies laat hem keihard vallen en het hele conglomeraat kakt in.

Nog eenmaal richt de briljante advocaat zich op: een anti-belasting partij moet de politiek opschudden. Dat gaat goed, zolang het goed gaat.

Is waargebeurd, de naam Mogens Glistrup kende ik dan ook al doordat zijn Vooruitgangspartij later een van de vele racistische partijtjes in Europa werd. Waarvoor hij óók veroordeeld werd.
Zoals gezegd: het laatste stuk is iets interessanter omdat dan het spel tussen beide mannen nog wordt aangetrokken, de rest is flauw .

Gluckauf - Remy van Heugten

Gluckauf op IMDb
Kolfje naar mijn hand , deze film. Waarbij ik mezelf moet verduidelijken: het genre, het type film, dat is vooral hetgene dat me aanspreekt. Het doet denken aan het werk van Ken Loach, de sociaal ingestelde topregisseur, met dien verstande dat Loach wat vaker topacteurs tot zijn beschikking heeft. Daaraan ontbreekt het van Heugten hier helaas, maar aan alles is te zien dat de insteek goed is en dat de film beklijft.

De film behandelt het regionale trauma van Zuid-Limburg. Sinds de sluiting van de mijnen in de jaren 70 van de vorige eeuw is er door massale werkloosheid een sociale armoede ontstaan van jewelste. Kruimelaars proberen te overleven, lang niet iedereen volgt daarbij de lijnen der wet.

Lei is er zo een, een joekel van een ruwe bolster die met allerlei schimmige handeltjes zijn broek steeds net niet weet op te houden. Voor dat laatste stukje slaat hij aan het lenen en verricht hij hand-en-spandiensten voor een wat beter geslaagde crimineel.
Zijn zoon Jeffrey adoreert hem. Aanvankelijk. Als Jeffrey zelf langzaam de volwassenheid bereikt, ziet hij de beperkingen van zijn pa en neemt hij zich voor het allemaal beter en grootser aan te pakken. Met alle risico's van dien. Lei ziet met lede ogen aan hoe zijn zoon achteloos allerlei grenzen overschrijdt.

De liefde voor elkaar spat van hun gedrag af, maar het is te moeilijk voor beiden om dat aan elkaar te blijven tonen. Een gruwelijke climax dient zich aan.

De film werkt nog een beetje na, je neemt hem echt nog even mee naar huis om na te denken. En dat effect, dat is het grootste compliment dat je de maker kunt geven. Goed te doen.

Dames 4 - Maurice Trouwborst

Dames 4 op IMDb
Waar de eerdere telefilms van dit seizoen in ieder geval nog enige diepgang kenden, was deze zonde van mijn tijd. Een zeer matig geacteerde vrouwenvariant van "All Stars" met een voorspelbaarheid van jewelste.

Wyne (let op die naam) ziet om zich heen de kinderwensen in haar vriendinnenkring fors in aantal toenemen. Zij wil nog niet. Sterker nog: ze zet een damesvoetbalteam op om met elkaar de zaterdagen door te brengen en vervolgens door te zakken in de kantine. Wyne neemt daarbij , nomen est omen, het voortouw en gedraagt zich liederlijk. Mag u vervolgens raden wie er zwanger wordt etc...

Zoals gezegd: slecht geacteerd, dat stoort. Vooral de vreselijke Elle Bandita stapelt cliché op cliché, maar ook de ingehuurde mannen spelen een verplicht rollenspel. Niet te doen deze..

To The Wonder - Terrence Malick

To the wonder op IMDb
Het is natuurlijk geen goed teken als je achteraf de recencies van een film gaat lezen om te kijken waar ie eigenlijk over gaat. Het betekent dat de film niet weet te overtuigen.
Waar de regisseur dat wel voor elkaar kreeg in zijn bijzondere "The tree of life" kan ik bij deze in de verste verte geen filmervaring beleven. Arthouse oke, vaag oke, maar dat kwadrateren en dan het de kijker maar laten uitzoeken, dat trek ik toch minder. Ik ga deze dan ook niemand aanraden.

Iets met een stel (hij Amerikaan, zij Parisienne) dat elkaar in Frankrijk ontmoet en verliefd wordt. Ze gaat uiteindelijk met hem mee naar de VS, maar daar blijkt het toch niet allemaal zo goed te gaan. En dan is er ook nog eens een ex-vriendin van hem die weer opduikt. Moeilijk....

Wie wel eens wat van deze regisseur gezien heeft, weet dat in ieder geval de plaatjes mooi zijn. Ze moeten alleen wat mij betreft wel in een volgorde....

The Book Thief - Brian Percival

The Book Thief op IMDb
Draak van een film. Maar wel boordevol goede bedoelingen, dus het is er zo eentje waar je eigenlijk
geen slechte mening over kunt hebben.

Jong meisje wordt aan de vooravond van WOII door haar moeder "uitgeleverd" aan een gezin dat wél voor haar kan zorgen. Met haar nieuwe moeder wil het contact niet erg vlotten, maar nieuwe papa is erg lief.
Hij leert haar lezen, ze wordt er fanatiek in en krijgt contact met de burgemeestersvrouw die haar toelaat tot haar eigen bibliotheek. Bovendien gebeurt er op dat moment van alles in haar leven: ze krijgt een boezemvriendje én de oorlog breekt uit. Ook in haar dorp.
Al snel klopt er een jongeman bij hen aan de deur, die overduidelijk op de vlucht is. Hij duikt onder bij het gezin, letterlijk zelfs: in de kelder. Jongemeisje Liesel gaat hem voorlezen en moet daarvoor putten uit de bibliotheek van de burrie, door wie haar juist de toegang ontzegd is.

Zoals gezegd: drakerig maar wel nobel. Beschouw het als een oorlogsfilm vanuit het gezichtspunt van een kind. En er wordt niet onverdienstelijk geacteerd (Geoffrey Rush/Emily Watson), dat telt ook.

Undercover - Boris Pavel Conen

Undercover op IMDb

En opnieuw een telefilm, deze er 's avonds meteen maar achteraan gegooid.

Of het is mijn genre niet, of we kunnen het in Nederland echt niet. Politiefilms vormen een genre op zich en bij de Nederlandse versies daarvan vind ik de knulligheid er vaak vanaf druipen. Ik kijk ze niet, al die Flikken Zierikzee en Flikken Texel en Flikken weet ik veel, maar ik heb er natuurlijk ooit wel eens gezien.
Deze telefilm probeert zich iets aan dat verhaal te ontworstelen door heel erg op de persoon te spelen, we krijgen de kans diep in het hoofd te kruipen van agente Nurgül . Zij, eind twintig, woont bij haar lastige ouders in, vader op ziekbed, broer al twintig jaar uit zicht.
Door haar kundige werk krijgt ze promotie aangeboden in het verre Amsterdam. Na de nodige weerstand van thuis gaat ze het toch aan, ze blijkt gezien te worden als een serieuze undercover-agente in een drugsoperatie tegen een Turkse restaurantbaas/coke-directeur. Gaandeweg de operatie krijgt ze steeds helderder in beeld waarom juist zij is gevraagd. Oh ja, ik vergeet natuurlijk de love interest niet, het is tenslotte een NL-film.

Niet vervelend, maar ook niet sterk.

Het mooiste wat er is - Danyael Sugarawa

Het mooiste wat er is op IMDb

Kon slechter. Altijd probeer ik wat krenten uit de telefilm-pap te pikken, deze was er zo een. Moet er wel bij zeggen dat ie een lange aanloop nodig had, het begin was iets te clichématig. Gelukkig werd dat aan het eind rechtgetrokken.

Sam is een vrijbuiter die woont en werkt op zijn boot. Hij ontmoet de schone Dominique en er ontwikkelt zich een wervelende relatie. Waarin een hickup komt, als er zich een baby aandient. Zij gaat volop op in haar moederrol, hij kan moeilijk afstand nemen van zijn oude feestelijke leventje en heeft moeite met de verantwoordelijkheden.
Het botst, het clasht en uiteindelijk knalt het. Maar, zo blijkt, wel op een respectvolle manier waar beiden hun conclusies uit trekken.