Of : hoe de jihad de wereld naar de kloten helpt.
Moeilijk te beschrijven hoe triest en bezwaard je de zaal verlaat na het zien van deze film.
Mail, het gebied waar "onze jongens" proberen bescherming te bieden aan de opkomst van de aggressieve islam. Het moet een hel zijn. Een hel van geloof.
Een veeboer woont met zijn vrouw en dochter net buiten Timbuktu. Het is relatief veilig , maar ook zij worden al regelmatig lastig gevallen door de religieuze politie, de sharia-slaven. Aanvankelijk weet hij ze nog redelijk af te houden, maar als hij in een onderling conflict met een lokale visserman per ongeluk deze man ombrengt, wordt hij onderworpen aan de rechters van de kille Koran. Hij weet wat komen gaat, is niet bang maar zegt dat hij slechts één ding zal missen: gezichten. Het gezicht van zijn prachtdochter, het gezicht van zijn lieve vrouw. Dat is wat hij meeneemt in zijn reis naar de aangekondigde dood.
Meesterlijk verfilmd: de horror van het islamitisch conflict wordt verpakt in adembenemende mooie beelden. Sterke film, maar man oh man, wat wordt je er verdrietig van. Dat een wereld van haat, van menselijk ongeluk zich zo nadrukkelijk aftekent. Bah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten