maandag, augustus 31, 2015

Leviathan - Andrey Zvyagintsev

Leviathan op IMDb
Lekkere zware film , uitstekend voor de zondagavond.

Kolya is een man die alle tegenslagen van het leven over zich heen krijgt. In een dappere poging de corruptie van de burgemeester van zijn stad te bestrijden, doet hij zo ongeveer alles fout en roept louter onheil over zich af.
Zijn vrouw? Die krijgt een affaire met de advocaat die hij inschakelt?
Zijn zoon? Die neemt afstand van hem omdat hij zo oeverloos veel zuipt.
Zijn huis? Dat raakt ie hoe dan ook kwijt aan de burgemeester, die liever projectontwikkelaar speelt dan dat hij zijn burgers beschermt.
Zijn vrienden? Die zijn in ieder geval nog de laatsten die hem proberen te beschermen. Totdat ook dat niet meer kan en zij er mede de oorzaak van zijn dat Kolya langdurig achter tralies moet.

Het is zwaar, dat geef ik toe. Het is geen pretje om te leven in Russische kustgebieden. Het is niet fijn als je onrecht wordt aangedaan dat geïnstitutionaliseerd is, dat de gewoonste zaak van de wereld is zelfs.
Dáárover gaat Leviathan. Kolya gaat niet naar de kerk en geeft in een gesprek met de priester ook aan waarom niet? Waar is de God in zijn leven dan? Is die werkelijk zo hardvochtig dat hij de mens een dermate zwaar bestaan oplegt?

Stevige film, maar ik kon hem hebben!!

zondag, augustus 30, 2015

The Fault In Our Stars- Josh Boone

The Fault in Our Stars op IMDb
Tranentrekker van formaat. Veel geroemd, maar ook verguisd. Hoe dan ook, ook deze films moeten gezien worden. Met een dochter op de bank, die keek hem voor de tweede keer maar liet zich opnieuw inpakken.

Hazel is een tienermeisje. Doodziek. Ze was enkele jaren geleden al opgegeven toen de kanker door haar lichaam woedde, maar nieuwe medicatie lapte haar weer enigszins op. Nu is ze jongvolwassen, bijna 18 en is ze het vechten bijna zat.
In een praatgroep voor jeugdige kankerpatiënten ontmoet ze Gus, de jongen die haar getroubleerde leven helemaal overhoop zal zetten. Hij schat haar op waarde, er groeit een vriendschap van grote genegenheid uit. Gus wil wel verder, maar Hazel houdt aanvankelijk de boot af omdat ze niemand pijn wil doen door straks uit iemands leven weg te vallen.
Ze lenen elkaar hun favoriete boek uit en daaruit ontstaat een snood plan: ze gaan op zoek naar de schrijver van het boek dat Hazel de antwoorden moet geven op brandende kwesties: wat gebeurt er met de achterblijvers als een kind uit het gezin wordt gerukt door aan kanker te overlijden?
Ze vinden de schrijver in Amsterdam, maar Hazel lijkt te ziek om te reizen. Met doorzettingsvermogen van haarzelf en van Gus, met uiteindelijke toestemming van hun ouders lukt het ze uiteindelijk om de reis te aanvaarden.
Het bezoek aan de schrijver wordt een deceptie, maar hun relatie krijgt bestendiging. Hun band verstevigt zich, maar toch.. Er komt een donkere wolk bij. Ook Gus blijkt terminaal te zijn , waarschijnlijk gaat bij hem het proces zelfs harder dan bij haar. Ze startten de voorbereiding voor een beladen afscheid.

Emotionele film die vol op het sentiment gaat. Vandaar dat ie waarschijnlijk vooral bij jonge mensen heel goed binnenkomt. Of heel hard, het is maar hoe je het bekijkt. Mij viel het acteerwerk ten positieve op: de jonge Shailene Woodley maakt haar rising star-status volledig waar. Ze zou hiermee de hoofdrol in de Hungergames-pastiche "Divergent" verdienen.

Met: Shailene Woodley, Ansel Elgort, Laura Dern

The Riot Club - Lone Scherfig

The Riot Club op IMDb
Erg veel moeite doen ze er niet voor. Sympathiek gevonden worden, nee, dat is niet zo hun streven. Belangrijker is dat deze jongetjes in de paar jaar, die ze nog restten voordat ze verantwoordelijke banen moeten gaan aannemen, nog even woest de beest uithangen. Asociaal, anti-sociaal zelfs. Elitair is in deze film een eufemistisch woord, deze heren zijn uitverkoren.

The Riot Club zou historisch zijn ontstaan in de vroege beginjaren van universiteit Oxford. Het bestaan van de club wordt waarheid toegedicht. Het is niet zo maar een studentencorps, nee: het is een selectie van slechts 10 mannen die elkaar uitkiezen. Uitkiezen om schandalige daden te doen: dronkenlap spelen is daarvan de minste overtreding. Erger wordt het als er met veel dedain tegenover de burger complete horecazaken op stelten worden gezet, vernield, uitgewoond, mishandeld en getergd. Men trekt daarna de portemonnaie om de schade te vergoeden en vervolgens nooit meer terug te keren. Want ongewenst, tot in de wijde omtrek.

Twee jongens worden gelijktijdig geselecteerd voor toelating. De ene, Miles, komt weliswaar uit een geslacht van Oxford-studenten maar geen van hen zat ooit in de Riot Club. De andere, Alistair, is aan alle kanten aristocraat, de adeldom straalt van hem af. Hij gedraagt zich dan ook bevoorrecht, terwijl Miles eigenlijk net bezig is om "een gewoon meisje" van de campus tot de zijne te maken.
Ze doorstaan de ontgroening en worden volwaardig lid, ze worden "one in ten". Drankgelagen kunnen ze wel handelen, maar alles gaat mis als er voor het grote diner een grote dorpszaal kilometers verderop is gereserveerd. De drank vloeit rijkelijk, de zaaleigenaar heeft pondentekens in de ogen en het lijkt een avond als vele anderen te worden. Totdat het uit de hand loopt. Gruwelijk uit de hand loopt zelfs. Hoe sterk is dan de onderlinge band? En hoeveel menselijke bagage hebben de heren dan nog?

Opnieuw een intrigerende film van Lone Scherfig, de regisseuse die met "An education" ook al zoveel zere vingers op de Britse plek wist te leggen. En da's knap, voor een Deense

Met: Max Irons en Sam Clafin.

donderdag, augustus 27, 2015

The hundred-foot journey - Lasse Halström

The Hundred Foot Journey op IMDb
Food is hip. Dus is het ook logisch dat er eetfilms verschijnen bij de vleet. Deze is er een in de categorie "niemendalletje", een romkom waarin je alles van mijlenver aan ziet komen maar die desondanks prettig wegkijkt. Geen verrassingen, maar fijn genoeg.

Als gevolg van politieke rellen brandt het restaurant van de familie Kadam in Mumbai af. Moeder komt om bij de brand, het gezin is alles kwijt. Veel meer zelfs, mama was de lijm van de familie.
Weg willen ze en ze zoeken het in Engeland. Daar wordt het hem niet , waarna ze de biezen pakken en Europa in rijden. Ze stranden met autopech in een niemendal, een plaatsje van niks.
Desondanks ziet vader er de plek van zijn dromen in omdat een te koop staand pand prima kan worden omgebogen tot restaurant. Hij is er vast van overtuigd dat hij de Fransen kan overtuigen van de heerlijkheid van de Indiase keuken.
Grote pech is dat hij recht tegenover het enige sterrenrestaurant van de buurt komt te zitten. De eigenaresse in kwestie (een bitchy rol van 'queen' Helen Mirren) maakt het hem lastig, zet alles op alles om het overlast gevende restaurant gesloten of weg te krijgen.
Er is één maar: zoonlief Hassan Kadam is gecharmeerd van de Franse keuken en doet zijn best om de restaurantdame van zijn kookkunsten te overtuigen. En niet alleen haar, ook het meisje dat daar in de keuken werkt wil ie van zijn kundes en zijn bedoelingen overtuigen.

U kunt vanaf hier zelf invullen hoe het gaat. Het is kleurrijk, bij vlagen wervelend. Het is best oké.

Met: Helen Mirren, Om Puri, Charlotte le Bon

dinsdag, augustus 25, 2015

Amy - Asif Kapadia

Amy op IMDb
Tot haar trouwe fans reken ik mezelf niet. Een paar aansprekende liedjes, dat was het voor mij wel. Een sterke stem, dat zeker. Maar verder zat de interesse in de figuur  Amy Winehouse bij mij niet heel diep.

Dat ik deze documentaire desondanks heel erg kan waarderen, sterker nog: dat ik hem uitstekend vind, zegt veel over de wijze waarop regisseur Kapadia deze Werdegang heeft opgetekend. Zonder zelf nieuw materiaal te schieten (op een paar beelden van parken en huizen na) soldeert hij een document waarin hij het tragische leven van deze zangeres vast soldeert aan dat van een aantal profiteurs, eerzuchtigen en andere sociale wanproducten. Maar ook dat van vrienden en vriendinnen die niets konden doen aan het verval, die een fijne vriendin tussen hun vingers door zagen glippen.

Door de jaren heen ben ik voor mezelf tot de conclusie gekomen dat verslavingszuchtigen het niet getroffen hebben, ze kunnen slechts heel zelden de totale destructie voorblijven. Amy Winehouse was daar niet sterk genoeg voor: haar jonge lichaam was opgebruikt. Als ze niet die dag aan de drank bezweken was , dan was het een maand later aan drugs en/of uitputting. Ook in een anoniem bestaan zou deze dame het moeilijk hebben gehad om te overleven, de vernietigingsdrang was groter dan die voor de overleving.

Neemt niet weg dat er een hele trits mensen wordt opgebracht die mede verantwoordelijk zijn voor de snelheid van het verval: haar bizar egoïstische vader, haar narcistische en selfkickende vriend Blake en zeker ook de jagers op ongeluk: de fotografen en de schrijvende pers , die allemaal zaten te spinnen op de volgende misstap van het frêle zangeresje.

Dat zijn de zaken waarover je nadenkt als je deze film gezien hebt: als er dan weliswaar niets gedaan kon worden om zo'n meissie te redden, in hoeverre kun je dan wel mensen verantwoordelijk stellen voor de versnelling van haar aftakeling?

In het begin van de film zie je het: dan is Amy nog een gewoon Brits meisje , vriendinnetjes en feestjes en onschuld, nog zonder tatoeages en met een lolly ipv een injectienaald. Maar in haar zoektocht naar de camera toont ze dan al haar exhibitionisme, haar meeloopgedrag en haar zoektocht naar de kick. Ze is nooit te redden geweest.

Sterke docu. Ga zien!

maandag, augustus 24, 2015

5 to 7 - Victor Levin

5 to 7 op IMDb
De titel is de grootste trigger. Omdat ie berust op een Franse filosofie. Tussen 5 en 7, dat zijn volgens die theorie de onbestemde uren waarin mensen van elkaar het minste weten. Vermoed wordt altijd dat men nog net op het werk is, onderweg is daarvan richting huis of nog even ergens blijft hangen. Volgens de theorie zou het dan ook bij uitstek de periode zijn dat minnaars elkaar ontmoeten voordat beide partners zich naar huis, naar hun gezin begeven.

Brian Bloom is een nog niet erg succesvol schrijver in New York. Tijdens een wandeling ontmoet hij een bloedmooie (ja , echt waar) vrouw die direct flirt op flirt stapelt bij de jonge artistiekeling. Hij begint te happen en inderdaad praat de dame hem een hotelkamer in.
Maar daar begint het : 'there's no such thing as a free lunch'. Het is een van de sleutelzinnen uit de film. Inderdaad is zij op zoek naar een verzetje, maar ze heeft daarvoor steeds maar tot 7 uur de tijd want dan moet ze snel naar man en kinderen en verplichtingen.
Ondanks de vurige relatie die ontstaat, houdt zij zich strikt aan de afspraken. Brian trekt dat niet langer en probeert de zaak naar zijn hand te zetten. Dan kent hij de regels niet, zo blijkt.

Doordat de hoge vlucht uiteraard ook een vrije val kent, vindt hij wel voldoende materiaal om meer succes te behalen in zijn schrijverij. En dat is ook wat waard.

Niemandalletje, deze film. Maar ook niks mis mee. En zij, de hoofdrolspeelster, is geloofwaardig als wandelende verleiding, dat spreekt.

Lucy - Luc Besson

Lucy op IMDb
Ondanks de an sich interessante invalshoek vallen films als deze bij mij altijd in een gat. Uiteindelijk gaat het vermaak aan mij voorbij, gaat de hoge mate aan fantastische gebeurtenissen me in de weg zitten en wordt het onwerkelijke voor mij dus amper voorstelbaar. Terwijl dat laatste een van de belangrijkste functies van film is: de verbeelding van wat onwerkelijk lijkt toch iets werkelijker maken.

Lucy is een vehikel voor krap anderhalf uur prettig naar Scarlett Johansson kijken. Ze is een lowlife dame die betrokken raakt bij een inventief drugszaakje. De handelaren in een onwerkelijk effectieve nieuwe stof bezorgen de gebruiker een (tijdelijk) beter gebruik van de hersencapaciteit (het interessante deel van de film is natuurlijk: beseffen wij dat we slechts 10 procent van onze capaciteit gebruiken maar dat zulks altijd nog het dubbele is van de meeste dieren. Slechts de dolfijn denkt effectiever en inventiever.)
De drugs worden geimplanteerd bij vier willekeurig gekozen slachtoffers, waaronder Lucy. Doordat ze mishandeld wordt door degenen die haar de drugs weer moeten ontnemen, begint de stof in haar buik te werken. Haar hersencapaciteit neemt schrikbarend toe, in no time is ze vrij en bedenkt ze een weg om zowel de dealers te beletten hun daden uit te voeren als een bekende hersenprofessor haar diensten aan te bieden. Gaandeweg neemt het percentage hersenvermogen toe, gaandeweg climaxt de film.

Zoiets.

Met : Scarlett Johansson, Morgan Freeman.

zaterdag, augustus 22, 2015

The Homesman - Tommie Lee Jones

The Homesman op IMDb
Westerns. Niet mijn kopje thee. Al dat schieten, veel raciale cliché's. Toch zitten er aan het randje van het genre wel titels die ik kan uitzitten. En u weet: ik probeer vaak van alles, soms valt het zomaar op zn plek.

Deze valt ten eerste te doen omdat het acteerwerk sterk is. Hillary Swank is in vorm als overschietende vrijgezelle vrouw met een sterk geloof en een goede ziel. Tommie Lee Jones is goed als "the complete opposite" : een egoïstische kruimeldief, een profiteur met een forse dosis mensenhaat.
Ze worden tot elkaar veroordeeld in dit verhaal en het pakt goed uit.

Prairie, ergens in de wilwildwest. Gelukzoekers stichten stadjes, bewerken land en proberen in de weidse omgeving een bestaan op te bouwen. Dat gaat niet vanzelf. Ziektes en armoede zorgen ervoor dat vooral veel vrouwen doordraaien, zeker als ze weer eens kinderen kort na de geboorte verliezen.
Mary Bee Cuddy (Swank) is een goede vrouw en biedt aan om drie van deze waanzinvrouwen weg te brengen over de rivier naar het stadje dat daar gevestigd is. Daar is opvang mogelijk, daar is zelfs een kans op herstel. Echter: om daar te komen moet Cuddy een gevaarlijke tocht door de prairie maken. Rovers, indianen, andere gelukszoekers maken het lastig om te overleven.
Een geluk bij een ongeluk is dat ze een randcrimineel aantreft die ze bevrijdt uit een benarde positie (strop om de nek, hij moet doodstil blijven zitten om niet zichzelf op te hangen). Onder voorwaarden bevrijdt ze hem, hij moet haar beveiliger zijn op de tocht over de rivier.
Uiteraard kunnen ze elkaar eerst niet uitstaan. Uiteraard doet boef Briggs het alleen voor het geld. En uiteraard ontstaan er allerlei verwikkelingen waardoor er wederzijds respect ontstaat. Maar niets gaat vanzelf..
Met: Hillary Swank, Tommie Lee Jones , John Lithgow, Grace Gummer

Viva La Libertà - Roberto Andò

Viva la libertà op IMDb
Bij mij kan ie geen kwaad doen. Hij had al een aardige conduitestaat opgebouwd met een reeks opmerkelijke rollen (Il Divo!!) , maar sinds de fabuleuze Jep Gambardella in de wonderschone film "La Grande Bellezza" heb ik m heilig verklaard. Ik ben nog net niet verliefd, zeg maar.

We hebben het over Toni Servillo. Karakteracteur. Expressie en intonatie, vriendelijke trekken en duistere kanten, getormenteerd gelaat en onweerstaanbare glimlach. Wow. Simpel : wow!

Deze film is absoluut een vehikel voor het acteertalent van Servillo. Hij speelt een dubbelrol in een verhaal  dat je meteen doet denken aan "Being There". Servillo is de politicus, een belangrijke oppositieleider die langzaam uitgerangeerd raakt en al het kruit verschoten heeft. Hij besluit tijdelijk te verdwijnen, even ondergedoken bij een oude vriendin in Parijs. Zijn vrouw weet niet waar ie zit, zijn medewerkers weten het niet. Te arren moede nemen ze contact op met zijn broer (dus ook een rol van Servillo), een filosoof die in de loop der jaren het padje kwijt is geraakt en in een inrichting is beland. Zolang hij zijn medicatie neemt, is ie goed aanspreekbaar.
Al snel rijpt het plan om de broer te laten stand-innen voor de verdwenen politicus. Hij gaat het aan, vastbesloten om zijn broer - met wie hij al jaren geen contact meer heeft- alsnog een hak te zetten. U snapt het: zijn filosofische aanpak van het harde politieke vak doet de anderen schrikken, doet heilige huisjes schudden en doet opiniepeilingen omslaan.
In de tussentijd komt de broer geheel tot rust in en om Parijs. Eigenlijk lijken beiden er beter van te zijn geworden, lijken ze beiden een nieuwe vrijheid te hebben bereikt.

Met : Toni Servillo, Valeria Bruna Tedeschi, Valerio Mastandrea

vrijdag, augustus 21, 2015

Irrational Man - Woody Allen

Irrational Man op IMdb
Ambachtelijk filmmaken. Dat is wat Woody Allen doet. De film heeft een verhaallijn, er zijn wat verwikkelingen, je leeft lineair met de acteurs mee, aan het eind ontrafelt zich het plot en tussendoor bulkt het van de sterke oneliners.
Verrassend is het allemaal niet maar als je voor zijn eerdere films gevallen bent, zul je deze ook kunnen waarderen. Zelf vond ik hem in ieder geval meer het kijken waard dan zijn vorige, maar daarvan wil ik de schuld volledig bij Joaquin Phoenix neerleggen. Wat mij betreft een van de betere karakter-acteurs van dit moment. Meestal getormenteerde zielen die dan weer wel vaak opleven met extatische momenten.

Zo een is Abe Lucas ook. Abe is professor/hoogleraar filosofie. Daardoor heeft hij veel te veel over het leven van het leven nagedacht, waarbij de sombere uitkomst van zijn denken ook nog eens wordt versterkt door het verlies van dierbaren. Abe is der dagen zat, verslonst zichzelf en drinkt te veel.
Op de vlucht voor zichzelf start hij een nieuwe baan aan een college in een rustig stadje. Hij probeert zich afzijdig te houden maar dat lukt niet lang. Zowel een hitsige collega als een geïnteresseerde studente hangen aan zijn lippen, waar het kan letterlijk. Het dondert Abe allemaal niet, totdat...
Als hij met de studente in een koffietentje zit, hoort hij een tafel verderop een verhaal dat hem plots weer zin in het leven geeft. Hij lacht, hij schrijft, hij sekst, hij durft. Maar dat gaat wel ten koste van een aantal bijzondere acties.

Phoenix doet het goed, van zijn tegenspeelster Emma Stone kan ik maar niet aan de gedachte ontkomen dat haar acteren een maniertje is. Velen zijn weg van haar, Allen behandelt haar zelfs als nieuwe muze, maar ik weet het nog niet.
Zie voor uzelf. Het is een 100 procent Woody Allen-film.

donderdag, augustus 20, 2015

The Trip To Italy - Michael Winterbottom

The Trip To Italy - Michael Winterbottom
Gisteren tracteerde ik mijn vrouw op deze. Na een minuut of vijf waarschuwde ik haar: "en zo gaat het dus de hele film door".
Bleek geheel niet erg te zijn. Ze schuddebuikte van het lachen om de enorme reeks imitaties en personificaties die de beide Britse komieken ten beste geven. Ze smulde mee met de heerlijke gerechten die ze op hun trip kregen voorgeschoteld. En, minstens zo belangrijk, ze genoot zichtbaar van de prachtige beelden van Italiaanse landschappen en zeegezichten. Nog een maandje, dan gaan we zelf weer, dus de voorbereiding is welkom.

Deze film is een vervolg op de succesvolle film "The Trip" waarin Steve Coogan en Rob Brydon ook al zichzelf speelden op een rondreis langs diverse restaurants. Was de eerste film gewoon in het noorden van het Verenigd Koningkrijk, deze keer mochten ze door het paradijs van de gastronomie, door de bakermat van de mooie omgeving.

Enorm grappig, sterk visueel en on ge loof lij ke niemendal. Heerlijke film kortom.

maandag, augustus 17, 2015

Gone Girl- David Fincher

Gone Girl op IMDb
Als je veel films kijkt, heb je de neiging om nog voor de helft alvast de afloop in je hoofd af te tekenen. Het is dan altijd prettig als een plot meerdere malen van invalshoek wisselt: als het slachtoffer opeens dader wordt en wellicht zelfs weer terug. Dat zijn de knapste werkjes.

Je kunt zulks rustig aan David Fincher overlaten, de man heeft een oeuvre opgebouwd met illustere titels als "Fight club" en "Se7en".

Het script was wat mij betreft dan ook het beste aan de film. Ik geloof zeker dat Ben Affleck het allemaal goed bedoelt, maar hij leidt een beetje aan het RusselCrowe-syndroom: in bijna al zijn rollen trekt hij dezelfde blik, praat hij op dezelfde semi-mompelende manier en is hij een vent die elk moment kan exploderen. Daar moet je in deze twee uur durende film even doorheen, als dat eenmaal lukt wordt het best uit te houden.

Het verhaal: op de morgen van hun vijfde trouwdag verdwijnt Amy. Al heel snel gaan alle verdenkingen in de richting van haar man Nick, die er inderdaad een dubieuze houding op nahoudt.
Naarmate de verdwijning langer duurt, duikt er steeds meer materiaal op dat duidt op een poging van Nick om zijn vrouw weg te werken en een stevige verzekeringspremie op te strijken.
Maar Nick zegt dat hij het niet gedaan heeft. Met behulp van zijn tweelingzus en met een duurbetaalde advocaat in de arm probeert hij zijn onschuld te bewijzen en tegelijkertijd het mysterie van de verdwijning te ontrafelen. Ik voorspel u: het verhaal gaat vele kanten op, uw sympathie verschuift een aantal malen.

Zoals gezegd: het acteerwerk wat te houterig, maar het plot maakt veel goed. Heeft me toch de volle twee uur beziggehouden.




Met : Ben Affleck, Rosamund Pike

donderdag, augustus 13, 2015

Pride- Matthew Warchus

Pride op IMDb
Het kan dus wel: een politieke boodschap verkondigen in een film én onderhoudend zijn. Leerzaam en grappig. En, nog beter, historisch verantwoord en vermakelijk.

Pride vertelt het waargebeurde (!) verhaal van een jonge groep Londense homorechten-activisten. we schrijven 1984. Er bestond al een gay pride (ja heus, in Roaring London al wel) en zoals altijd heb je de mensen die het van de feestelijke kant bekijken en diegenen die er wat serieuzer en activistischer mee omgaan. Zo ook hier.
Ze zien parallellen tussen hun strijd en die van de stakende mijnwerkers, het heetste hangijzer van Engeland in die jaren. Die miners zijn al een tijd in staking tegen de sluiting van hun werk door beestmens Thatcher. De gays beginnen LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners). Ze zamelen geld in en van het een komt het ander. Op een gegeven moment komt er contact met een mijndorp in Wales, waar ze op een dag het dorpshuis komen bezoeken om hun steun uit te spreken en geld te overhandigen. U begrijpt, daar zitten veel van die stoere mannen, van die machotypes, helemaal niet op te wachten. "Geld oke, maar voor de rest blijf je met je poten van me af"  .
Langzamerhand ontstaat er bij een klein deel van het dorp sympathie, nu moeten ze alleen hun aarzelende dorpsgenoten nog overtuigen.

Op overtuigende en bij vlagen hilarische wijze volgen we de ontwikkelingen, van sterk dramatisch tot vrolijkmakend gezellig. We kennen uit de geschiedenis de uitkomst van de mijnstaking, maar dit is er wel een bijzonder (fijn) verhaal bij. En - ook al heus waar in die tijd- Billy Bragg sluit af met een strijdlied voor de vakbond. Ik genoot.

woensdag, augustus 12, 2015

Sacro GRA - Gianfranco Rosi

Sacro GRA op IMDb
Soms ben je in de stemming voor een documentaire. En aangezien ik al een tijdje geen films meer thuis gekeken (en omdat die harde schijf schreeuwt om ruimte), ging ik voor deze zitten.

In een recensie las ik de beschrijving dat deze documentaire de spiegel is, de keerzijde van het andere Rome zoals dat in de beeldschone film "La Grande Bellezza" wordt geëtaleerd.
Waar die film bijna bezwijkt onder de pracht en praal van het oude en het nieuwe Rome, toont deze documentaire de buitenkant en de rafelrand. Gemeten langs de boorden van de GRA, de ringweg die om de ganse stad heen loopt . We ontmoeten bewoners en bezoekers van de buitenwijken, we ontmoeten mensen die min of meer óp de rondweg wonen (een ambulancemedewerker wordt gevolgd in doen en laten). We zien de bezorgde boswachter die verantwoordelijk is voor de preservatie van de palmbomenbossen die her en der om de stad heen zijn geplaatst. We zien de oude hoeren die proberen een "zakcentje" te verdienen aan de automobilisten.
Zoals altijd vormen industrie, prostitutie, wonen en werken de biotoop van een ringweg, een weg die immers altijd de plek van passanten is.

Niet hardstikke goed, maar wel gewoon eens boeiend om te bekijken. Als je van de traagheid en de informatie van docu's houdt, natuurlijk.

dinsdag, augustus 04, 2015

La Loi Du Marché- Stéphane Brizé

La Loi du Marché op IMDb
Man Man Man. Wat een verschrikking. Wat een vernedering.
Mocht je als man (of vrouw) op leeftijd in de ongelukkige omstandigheid komen dat je zonder werk raakt, bereid je dan voor. Tref maatregelen, harnas je, zorg voor een goed zelfbeeld.
Waarom? Omdat je anders de bietenbrug op gaat, omdat je gefileerd wordt. Omdat je gedemotiveerd wordt ipv andersom. Omdat ze je ontmenselijken, omdat ze je een nummer geven en je opnemen in de machinerie.
Thierry , om en nabij de vijftig, raakt werkloos bij een massa-ontslag. In den beginne is hij strijdbaar, gaat hij mee met vakbonden en actieleiders die zaken willen aanspannen om genoegdoening te krijgen. Alles leuk, maar werk krijg je er niet mee terug. Thierry doet cursussen voor omscholing, maar krijgt daarover ook de wind van voren:  "wat denk je nou? Dat mensen je nu gaan aannemen omdat je een kraanmachinist-opleiding hebt gevolgd terwijl je nog nooit op zo'n machine hebt gewerkt?"
Als hij tegenwerpt dat die cursus toch echt door arbeidsbureau en UWV werd voorgesteld en voorgeschoten, snapt u zijn positie: hij is speelbal van organisaties die de zaken doorschuiven, die dossiers behandelen alsof ze niet over mensen gaan maar over plekken. De wet van de markt.
Toch lukt het Thierry, na heel wat pijnlijke momenten (de scene waarin hij feedback krijgt van zijn collega-arbeidslozen is gruwelijk pijnlijk en mensonterend). Hij vindt een baantje als beveiliger in een supermarché. Lager salaris, beneden zijn niveau maar hey, het is een baan.
Ook daar ervaart hij de macht van de werkgevers.  Hij heeft er grote moeite mee dat hij armlastige winkeldieven moet oppakken (van jong tot oud), maar vooral ook dat hij zijn collega's moet bespieden om te zien of die hun werkzaamheden wel "zuiver" uitvoeren.
Hij komt geestelijk in de knel en is op weg naar catharsis.

Voor mij (als mede vijftiger) een enorm heftige film, die je de toekomst met angst en beven aan doet zien.
Met oa : Vincent Lindon (die we kennen van Welcome), Karine de Mirbeck

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...