vrijdag, september 25, 2015

Supercondriaque - Dany Boon

Supercondrique op IMDb
Zo, weer terug van vakantie. Dat betekent dat langzaam het medium "film" ook weer aan bod kan gaan komen. Gisteren, met nog een redelijke dosis slaapgebrek, voorzichtig begonnen met een niemendalletje.

Het leerde me in ieder geval dat de trekjes en trucjes van de Franse komiek Dany Boon zo langzamerhand wel bekend zijn. In "Bienvenue chez les Ch'tis" was het briljant, in "Rien a declarer" bleef het nog wel grappig, maar nu zag ik het allemaal te lang van te voren aankomen. Of ik was er niet uitgerust genoeg voor, dat kan ook natuurlijk. Geen vervelende film hoor, maar verder al vergeten zodra de aftiteling begint.

Supercondriaque betekent: hypochonder. En dat is Romain ten volle. Hij beschouwt de dokter als zijn enige vriend, deze moet heb behoeden voor alle besmettingen en kwalen die er zijn. Om reden van diezelfde angst kan hij geen relatie aangaan, want zoenen betekent bacteriën uitwisselen en ziektes oplopen.
Het gaat zoals het gaat, totdat de dokter besluit dat het anders moet. Hij neemt Romain mee op een van zijn klussen: het verzorgen van gearriveerde vluchtelingen. Door zijn onhandigheid raakt Romain in de problemen: een gevluchte revolutionair ontfutselt hem zijn identiteitspapieren en vlucht Parijs in. Plots is Romain een Oostblok-verzetsheld geworden en moet hij de ene vergissing na de andere rechtzetten dan wel krom lullen.  Uiteraard is dit ook het begin van de romantische verwikkelingen, want een verzetsheld roept nu eenmaal ook gevoelens op bij dames. Steeds dieper raakt Romain in de problemen, totdat hij de kans krijgt om alles in één keer recht te zetten.

Ach, ik kwam de avond ermee door.

dinsdag, september 08, 2015

La Isla Minima- Alberto Rodriguez

La Isla Minima op IMDb
Thriller. Maar dan niet in de geijkte vorm. Deze is meer opgebouwd uit uitgestelde spanningsmomenten. Hetgeen de regisseur overigens uitstekend doet.

Spanje 1980. Het Franco-regime is net enkele jaren verdwenen maar het land is nog steeds gewond.
De machinaties zijn nog niet uit de samenleving gesleten, de hiërarchie en de angst leven nog volop.

Twee agenten worden naar het platteland gestuurd en op een verdwijningszaak gezet. Twee jonge meisjes zijn verdwenen tijdens de dorpskermis. Ze doen hun vragenrondjes en merken lichte tegenstand bij sommige lagen van de bevolking.
Als de meisjes enkele dagen later in een kanaal gevonden worden, beginnen ze bewijsmaterialen te verzamelen en dan ook de eerste verdachten te volgen. Men stuit op een ondoordringbare laag van geheimzinnigheid. Meerdere lokale meisjes blijken het slachtoffer van een vorm van mensenhandel en gedwongen prostitutie.
Ondertussen beginnen de mannen ook wantrouwend naar elkaar te worden, zeker als de ene hoort dat de andere ook onder Franco al politie-agent was. Met dubieuze reputatie.

Broeierig is het. En dat is de grootste verdienste, dat deze gekoppeld aan de traagheid van de vertelling voor een opgebouwde spanning zorgt. Goeie film.



zondag, september 06, 2015

Pas son genre - Lucas Belvaux

Pas son genre op IMDb
Scoort toch nog een 6,6 op IMDb, dit niemendalletje van Lucas Belvaux. Zelf zit ik te twijfelen of dit nou een voldoende haalt of niet. Uiteindelijk wel, denk ik, omdat het van romkom langzamerhand overgaat in een klassiek "standenmaatschappij"-verhaal. De kernvraag van de film is: "ben ik wel goed genoeg voor jou?".

Hij, hoogleraar filosofie/succesvol schrijver, wordt overgeplaatst naar een tijdelijke baan in Arras. Geen probleem, zijn relatie is net geëindigd en hij wil Parijs wel even Parijs laten.
Zij, kapstertje in Arras/alleenstaande moeder en part-time zangeresje, ziet plots die wijze gesoigneerde heer haar kapperszaak binnenlopen. Blijkbaar maakt ze indruk want al snel komt hij terug en probeert hij een afspraakje te regelen.
Als dat eenmaal gelukt is, blijkt hoe verschillend ze zijn. Hij hooggeleerd en ingetogen, zij flapuit en losjes in de omgang. Hij bang om zich te uiten, zij neemt de zorgen van het leven zoals ze zijn en maakt er het beste van. Zonder alles te beredeneren, en dat blijkt nu de crux van het verhaal.
Eerst gaat alles goed, zoals het hoort. Maar dan sluipt de twijfel erin. Waarom spreekt hij zich zo weinig uit over hun samenzijn, waarom heeft hij  zo weinig interesse en verlangen in/naar haar?
De relatie ontwikkelt zich. In de richting van een big bang. Of toch...?

vrijdag, september 04, 2015

Dheepan - Jacques Audiard

Dheepan op IMDb
In een film van Jacques Audiard kom je niet zomaar. Een Gouden Palm win je niet zomaar.
Er is dan ook een héleboel goeds te vertellen over Dheepan, de jongste film van de regisseur van majestueuze titels als "De Rouille et d'Os" en "Un Prophete".
Maar toch, ik kan het niet zo'n meesterwerk noemen als ik bij die twee titels wel deed. Het is echt een goede film (de Volkskrant schreef: Zelfs een mindere Audiard is nog steeds een goede film), maar er zit één scene in die bij mij de perceptie van de rest verstoort.
Over het algemeen heb ik een sterk verhaal gezien over oorlogstrauma's, vluchtelingenleven en marginaal buitenwijken-bestaan. Dat deel komt echt heel goed binnen. Helaas wordt het - voor mij he, laat dat duidelijk zijn. Iedereen mag daar anders over denken - verstoord door die ene rare harde actie-scene die de film opeens een heel andere invalshoek geeft. Oordeel zelf: wellicht neuk ik de mieren bij tientallen tegelijk en stoort u zich er minder aan.

De film zelf! Indringend verhaal, dat valt niet te ontkennen. Dheepan is een Tamil Tijger. Niet ongeschonden uit de strijd gekomen, de idealen niet gerealiseerd en dus op de vlucht. Om weg te komen uit Sri Lanka fingeert hij een gezinssituatie: een willekeurige vrouw en een willekeurig dochtertje worden van paspoorten voorzien , waardoor een totaal bedacht nieuw leven ontstaat.
Ze vluchtten naar Frankrijk en opeens is hij vader en kostwinner. Zijn "vrouw" maakt duidelijk dat ze doorreist naar Engeland zodra de papieren binnen zijn. Man en dochter moeten het dan maar uitzoeken.
Hij belandt in een zwaar criminele buitenwijk en krijgt een baantje als conciërge. Hoe marginaal ook, het geeft zin aan zijn bestaan. He brings home the bacon, om het maar eens Brits te zeggen.
Gaandeweg ontstaat er een spel van aantrekken en afstoten tussen hem en de vrouw, die zelf inmiddels ook een baantje heeft- aan de overkant van hun eigen flat. Bij de verlamde vader van een gruwelijke crimineel, dat dan weer wel.
Het lijkt allemaal goed te gaan. Totdat het drugsgeweld en de criminaliteit tot een uitbarsting komen. En daarmee Dheepan's oude krijger-gevoelens loswoelen.

Il Futuro - Alicia Scherson


Il Futuro op IMDb
Niet de aanstaande titel van meesterregisseur Paolo Sorrentino, die brengt onder dezelfde titel komende maand een nieuwe film uit. Nee, deze is van twee jaar eerder. Boekverfilming van een meesterschrijver, dat dan weer wel. Dit is een bewerking van een boek van Roberto Bolano.

De film is vaag, uitermate vaag. En komt ook uiteindelijk niet los van het doek. Te klinisch, te bedacht.

Bianca en haar broertje Tomas worden wees als hun ouders dodelijk verongelukken. Bianca is oud genoeg om zelfstandig te zijn maar haar broertje dreigt naar een weeshuis te worden gezonden. Zij voorkomt dat door toezeggingen te doen goed voor hem te zorgen.
Dat gaat niet heel goed. Het ouderlijk huis verslonst, broertjelief spijbelt dat het een aard heeft en Bianca fronst helemaal drie keer als hij thuis komt met twee "vrienden". Twee trainers van de sportschool waar hij zijn dagen doorbrengt. De mannen hebben even geen onderdak, of het hier kan...
De tegenzin van Bianca straalt ervan af. Langzamerhand drukken de heren hun bedoelingen door: ze willen Bianca inzetten om contact te leggen met een rijke oude acteur. De man is blind geworden, woont alleen en moet vast een kluis hebben die te plunderen valt. Bianca moet het vertrouwen van de man winnen en met dit gezamelijk project hun aller toekomst veilig stellen.
Waar niemand rekening mee gehouden heeft, is dat Bianca de oude acteur (Rutger Hauer, jawel!) toevallig heel leuk vindt en langzamerhand echt voor hem valt. Streep door rekening.

Zweverig verhaal, niet per se een aanrader.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...