Het is niet gebruikelijk, maar Geoffrey en Kate doen het wel. Ze vieren hun 45 jarig huwelijksfeest. Omdat ze bij het ronde getal 40 kampten met de hartoperatie van Geoff doen ze het gewoon vijf jaar later dunnetjes over. Kate heeft het druk met alle voorbereidingen, het zijn stevige oplevingen in haar verder kalme bestaan.
Dat gemoedelijke leventje wordt een week voor het feest volledig ontregeld door een brief. Geoff krijgt een brief dat ze in een gletscherspleet in Zwitserland het lichaam hebben gevonden van zijn in een ver verleden verongelukte vriendin. Die daar toen samen met hem aan het wandelen was.
Kate merkt de onthutste gemoedstoestand van haar man en ze stelt hem belangstellend de vraag wat er toen allemaal gebeurd is. Gaandeweg ziet ze dat haar - toch al ietwat tobberige- man met zijn gedachten afdwaalt naar toen en niet in de richting van hun eigen grootse jubileum.
Ben ik tweede keus? Zou hij met haar zijn getrouwd als dit niet was gebeurd? Steeds onzekerder wordt Kate, steeds scherper wordt haar opstelling naar de totaal ontredderde Geoff.
Ze dwingt hem om de focus te houden op het feest, om daar in ieder geval te doen alsof er niets aan de hand is en zij het nog steeds gelukkige stel zijn. Al is het maar tot en met dat feest. Er moet gewoon gespeecht worden, de dans moet worden geopend. Hulpeloos zwiert Kate over de dansvloer.
Waar de twee films hieronder het moesten hebben van hun grandeur is deze juist sterk in zijn kleinheid. Het draait om mimiek, het draait om acteren. De blik van Charlotte Rampling in de slotscene zegt het allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten