zondag, januari 31, 2016

Third Person- Paul Haggis

Third Person op IMDb (6,4)
Mozaiekfilm. Of achteraf misschien helemaal niet.

Liam Neeson speelt een midlife-schrijver die na enkele zeer succesvolle boeken de draad maar niet te pakken kan krijgen. Waarschijnlijk vindt het afnemende succes zijn oorspong in het feit dat hij veel verhalen uit zijn eigen leven haalt. En daar heeft ie een beetje een zootje van gemaakt.
Hij heeft een ex-vrouw op afstand, hij heeft een hevig oprispende affaire met de fraai geboetseerde Anna, die zelf ook wel graag wil gaan schrijven. In een hotel in Parijs probeert hij zijn verhaal vaart te geven terwijl zij niet anders doet dan hem aantrekken en afstoten.
Ondertussen speelt in Rome het verhaal van een ridderlijke kruimeldief die een klemzittende moeder van haar lot wil ontlasten. Zij wordt lastig gevallen door een maffiose patser, die blijkbaar haar dochter in gijzeling heeft. De ridder begint betalingen te doen om het kind vrij te kopen, zonder dat hij weet voor wie hij dat eigenlijk doet. Want is dat mens niet een beetje raar?
Ergens verderop is een jonge moeder zwaar in de problemen geraakt. De zorg voor haar kind is haar door de kinderbescherming afgenomen, ze zit in geldproblemen en het lukt haar maar niet om op tijd bij de afspraken met de wederzijdse advocaten te komen. Ze vindt een baantje als kamermeisje in een , juist ja, hotel in Parijs.
Alle drie de verhaallijnen komen neer op een driehoeksverhouding. De derde persoon, precies.

Haggis krijgt het voor elkaar om de verhaallijnen op een gegeven moment met elkaar te verweven, dat is een knappe prestatie. Het is lang geen "Crash" , deze film, maar echt slecht is ie ook niet.

Met oa: Liam Neeson, Kim Basinger, Adrian Brody, Mila Kunis.

zaterdag, januari 30, 2016

Metro- Anton Megerdichev

Metro op IMDb (6,6)
Een Russische rampenfilm. Ik weet het: pleonastisch tautologisch dubbelop. Vrolijke films maken ze daar immers niet en als er dan ook nog eens een heuse ramp moet gaan gebeuren, gaan ook echt alle registers los.

In deze film spelen twee verhalen tegelijk: naast het overlevingsmechanisme dat wordt toegepast op de getroffenen, zitten hier ook een driehoeksverhouding en maatschappelijke verschoppelingen in. Russen klagen graag over hun miserabele leven, over de weinige kansen die ze krijgen en over het systeem dat hen aan de drank brengt. Dat komt hier allemaal stukje bij beetje terug.

Het verhaal: een simpele arbeider van de Metro ontdekt tijdens zijn nachtdienst sijpelend water in een van de drukste tunnelbuizen. Hij waarschuwt de collega's maar die testen hem eerst op drankgebruik. Dat zou immers niet de eerste keer zijn. Er gebeurt dus niets met zijn melding.
De volgende ochtend, ochtendspits. Een volgepakte metro perst zich door de buis naar een van de populairdere stations en wordt overvallen door het water. Want u snapt, dat sijpelen is inmiddels in stromen overgegaan. De metro ontspoort, velen verongelukken dodelijk en zij die overleven spoeden zich lopend de tunnelbuis uit. Het groepje mensen dat wij als kijker volgen, is minder gelukkig. Ze liggen onderop de stapel mensen die zich heeft gevormd na de crash. Zij moeten zich eerst ontworstelen, hun wonden likken en vervolgens proberen door het wassende water, een bewegende metro en langs elektrocutiegevaar in veiliger haven te komen.
Bijkomende factor is dat twee mensen van de groep toevallig strijden om dezelfde vrouw: de ene is echtgenoot en vader van hun kind, de ander is minnaar en bezig haar definitief te veroveren. Doordat ze weigeren naar elkaar te luisteren wordt de redding van de groep bemoeilijkt.

Hebt u het beeld? Mooi, hou vast want zo gaat het een uur of twee door. Bovengronds is er dan nog het bureaucratische deel, ook op z'n Russisch. Zo'n film.


donderdag, januari 28, 2016

The Bag Man - David Grovic

The Bag Man op IMDb (5,1)
De Niro, man man man. Wat zou het toch waardevol geweest zijn als die man 10, 15 jaar geleden was gestopt met acteren. Dan had daar een oeuvre gestaan waar je likkebaardendlekkerlessend naar had gekeken. Kan natuurlijk nog altijd, maar dan moet je hard je best doen om zijn latere werk (komedie? actiegedrochten? misdaadflutjes?) te vergeten.
U snapt waar ik heen wil: deze film van effe een jaar oud is niet zijn beste. Overigens ook niet die van John Cusack, een acteur die ik op een of andere manier meestal wel kan dragen. Maar eerlijk is eerlijk: ik begon er zelf aan , dan moet ik het ook dragen als een man.

De tassenman uit de titel is Jack (Cusack). Hij krijgt de rare opdracht van de superrijke Dragna (de Niro) om ergens een tas op te halen en die ongezien bij hem te bezorgen. Gaat om een hoop geld, maar dan moet ie beloven geen vragen te stellen en niet in de tas te kijken.
Zoals het in dit genre hoort, gaat dat niet vanzelf en moet Jack nogal wat keertjes in gevecht om zelf te overleven en de tas in zijn bezit te houden. De strijd concentreert zich rondom een slecht verlicht motel (get the picture?). Is die neptieten-dame nou een dure hoer of kan ze hem helpen? Zijn die dwerg en die ooglap-man ook op zijn tas uit of niet? Is de politie te vertrouwen?

Er wordt veel geleend op de plotwijze van The Game: ook hier is het misdaad om de misdaad en geweld om het geweld. En blijkt de opdrachtgever nog dubieuzer dan vooraf gedacht. Er zijn vast liefhebbers voor dit soort films.

Met o.a John Cusack, Robert de Niro, Rebecca da Costa

woensdag, januari 27, 2016

Exodus: Gods and Kings- Ridley Scot

Exodus: Gods and Kings op IMDb (6,1)
Nog zo'n film die na het zien een boel ruimte schiep (2,45 u stond er). En opnieuw eentje die ik niet voor niets lang had uitgesteld. Niet dat ie nou hartstikke slecht is, tis "De ontsnapping" niet, maar al dat spektakel sleept maar voort en voort. Dusdanig, dat het al snel niet meer boeiend is.

Het verhaal is het bekende bijbelverhaal van Mozes met zn Hebreeuwtjes in ballingschap in Egypte. Er komt een vrijheidsstrijd, de zeven plagen komen voorbij en Mozes neemt zijn volk op pad naar het beloofde Kanaan. Ondertussen splijt ie nog effe de Rode Zee, beitelt ie nog wat geboden in stenen en hoppa: aanbeland op een nieuw stekkie kan de glorietijd van het Jezus-volk beginnen.

Als je van computergeanimeerde massascenes houdt, is dit de film voor je. Als je spektakel belangrijker vindt dan verrassing of plotontwikkeling, dan is dit de film voor je.

Met oa: Christian Bale, John Turturro, Joel Edgerton, Ben Kingsley,

De ontsnapping - Ineke Houtman

De Ontsnapping op IMDb (5,8)
En zo maakte ik zelfstandig een einde aan de 8+-waardering van de reeks films die ik keek. Afgelopen maandagavond, stevige opstart van de werkweek gehad en ik was alleen thuis. Tijd om de harde schijf op te schonen, deze moest er maar eens vanaf.

Slappe film , formulewerk. Werkelijk geen enkele verrassing in het verhaaltje van een overspannen prozac-witte-wijn moeder die tijdelijk wegvlucht uit haar huwelijk. Man is een te strak georganiseerde lamlul, kindertjes zijn hyperactief, niets is wat ze dacht dat het zou worden. Ze rijdt naar Portugal en gaat daar even aan zichzelf werken. Botoxje hier, liftje daar. Ondertussen nog een gigolo met broeierige blikken afwerken, daar een beetje zelfvertrouwen mee opbouwen en hup, terug weer naar manlief.

Tussendoor nog allerlei flasback scenes naar toen ze jong was en een beminde verloor. Dat moet ook verklaren waarom ze nu zo depressief is .Of zo.

Met Isa Hoes, Rik Mayall en Matthijs van Sande Bakhuyzen


maandag, januari 25, 2016

The Hateful Eight- Quentin Tarantino

The Hateful Eight op IMDb (8,0)
Volbloed Tarantino. Veel flauwer gaat u de woordspelingen niet krijgen, dat beloof ik u.
Opnieuw bewijst de druistige regisseur dat je slechts minimale middelen nodig hebt om een goede en boeiende film te maken. Twee postkoetsen, een bak sneeuw, effe ruim 10 acteurs en een herberg. That's it. Meer zit er niet in deze film. En meer hoeft ook niet.

Het draait in deze film om twee dingen: Wie is de Mol? En : Wanneer gaat de spanning zich ontladen op een erkende Tarantino-wijze? Daartussenin is het volop geniet van de prachtige cameravoering (jaja. over die 70 mm is al heel veel gezegd, dat hoef ik niet meer te doen). Sneeuwlandschappen krijgen Noordpool-proporties, bij close-ups kruipen we bijna in het denkende hoofd van de acteurs. De kijker pijnigt mee: wie van de aanwezigen is degene die straks door de mand valt, wie is degene die doordraait? Meesterlijke spanning die voor de volle honderd procent is toe te wijzen aan de strak regisserende hand van deze meesterfilmer.

Het verhaal: John "The Hangman" Ruth reist met de postkoets door het bergachtige Amerikaanse platteland. Op weg naar de plaats waar hij zijn reisgenote kan inruilen voor 10.000 dollar. Ruth is premiejager. Onderweg overvalt hen een sneeuwstorm en uit pure menselijkheid (maar zeker niet van harte) pikken ze onderweg twee gestrande reizigers op. Met moeite bereikt men de pleisterplaats "Minnie's Habadashery" . (prachtig woord, al weet ik niet of ik het goed schrijf).

In die herberg treffen ze een viertal andere mannen aan, eerder die dag gestrand door diezelfde storm. Al snel bekruipt Ruth het gevoel dat het zaakje stinkt. Een van de mensen daar zou wel eens op zijn geld (de premie-dame) uit kunnen zijn. Of, nog aannemelijker: een van hen zou wel eens tot haar hofhouding kunnen horen en van plan zijn haar te bevrijden voor Ruth zijn geld op kan strijken.
Het gaat lang goed in het ondergesneeuwde huis, maar er moet uiteindelijk iemand breken.
Vanaf dat moment wordt het "klassiek": onwaarschijnlijke schietpartijen, lugubere uiteenspattingen en wraak op wraak op wraak. Dit alles wordt echter vermengd met een schitterende verzameling dialogen dus nee, nee, nee: van afhaken kan geen sprake zijn.

Prachtfilm, hard om gelachen bij vlagen. Verder uitermate genoten van opnieuw de dialogen en de schitterende beelden. Tarantino's achtste is een volendete: de film is compleet.

Met oa : Samuel L. Jackson, Kurt Russel, Jennifer Jason Leigh (goed!!) en Tim Roth.

vrijdag, januari 22, 2016

Relatos Salvajes (Wild Tales) - Damian Szifron

Relatos Salvajes op IMDb (8,2)
En weer een ruime 8. Ik had een goede week qua kiezen , blijkbaar.
Deze film zette me vanaf het begin af aan op het puntje van mn stoel. Nog niet eens omdat ie zo hartstikke goed was, maar omdat het eerste verhaal zo bijzonder voorspellend bleek te zijn dat het te bizar leek om waar te zijn. Wat was het geval?
De film is opgedeeld in zes verhalen: stuk voor stuk over mensen die op het randje van doordraaien staan. Of daar overheen stappen. In het eerste verhaal zitten we in een vliegtuig. Voor elkaar onbekende passagiers raken met elkaar in gesprek en komen er gaandeweg achter dat ze een gemeenschappelijke kennis hebben. De ex-vriend van de een is een voormalig leerling van de ander. En, zo blijkt alras, een cliënt van weer een ander en een vriend van degene die daarvoor zit. Stukje bij beetje komt de hele groep inzittenden er achter dat ze allemaal dezelfde man kennen. En die man, die is zojuist als piloot de cabine ingestapt en heeft de toegang daartoe vergrendeld. Hij blijkt vastbesloten te zijn om een massale wraakactie toe te passen op iedereen die hem heeft dwarsgezeten in het leven. De piloot- gruwelt u even mee- besluit het vliegtuig de grond in te boren en daarmee alle passagiers mee de dood in te nemen. Herkent u zoiets, zegt u? Precies, de GermanWings-stuntpiloot. Zou hij deze film , die ongeveer een jaar voor zijn wanhoopsdaad verscheen, gezien hebben? Ik huiverde even, wat is film dan toch een machtig medium. Op het enge af.
Verhaal 2 speelt zich af in een restaurant: serveerster krijgt een klant aan tafel die zij uit het verleden kent. Hij heeft haar familie veel schade berokkent en zij krijgt nu de kans ultiem wraak te nemen.
Verhaal 3 is een snelweg-verhaaltje. De ene wegpiraat wenst de ander geen ruimte te geven en dit ontaardt in een ordinair gevecht. Eerst achter het stuur, maar later buiten de auto's. Met fatale gevolgen.
Verhaal 4 is een FallingDown-variant: man ziet - op de verjaardag van zijn dochtertje, taart nog in de hand- zijn auto weggesleept worden en gaat boos verhaal halen bij het ophaalpunt. Dat loopt uit de klauwen, stukje bij beetje wordt hij klemgezet door ambtelijke molens. Het toeval wil dat hij ingenieur is, zo een die met dynamiet grote gebouwen opblaast en uit de weg ruimt. Maakt u zelf svp de som nu.
Verhaal 5 is een klassenstrijd-verhaaltje. Puissant rijkeluiszoontje veroorzaakt ongeluk waarbij 2 slachtoffers vallen. Vader denkt aan zijn reputatie, aan die van de familie en die van zijn bedrijf. Zijn advocaat wordt gedwongen mee te werken aan een alternatief verhaal, waarmee de schuld in de schoenen kan worden geschoven van de arme tuinman. Maar stukje bij beetje ziet iedereen (de OM-officier, de advocaat, de tuinman) hierin een kans om de zakenman flink financieel onder druk te zetten. Dat gaat lang goed.
Verhaal 6 is a wedding gone wrong. Op de dag van de bruiloft ontdekt de bruid het schuinsmarcheerdergedrag van haar kersverse echtgenoot. Ze neemt wraak. Ter plekke en ten overstaan van alle gasten. Een minder suikerzoet sprookje dan de gebruikelijke roze huwelijksfeestjes.

Heerlijke film met een zwarte kijk op het leven. Dat kan niet anders als je leest dat Pedro Almodovar een van de producenten is. No harm done met deze. Prima vermaak.

woensdag, januari 20, 2016

Tangerines (mandariinid) - Zaza Urushadze

Tangerines op IMDb (8,4)
Gisteren een met 8,6. Nu een met 8,4 op de schaal van IMDb. Je zou zeggen dat ik goed bezig ben. met deze film had ik het wel: wat een fijn klein verhaaltje, wat een kalmte in een wereld van geweld.

Ivo is Est van geboorte, maar woont in Abchazië. Dat is een afvallige provincie in Georgië waar met de regelmaat van de klok- sinds het uiteenvallen van de Sovjet unie- onafhankelijkheidsoorlogen worden gevoerd. Ivo's familie is alweer teruggevlucht naar Estland maar hij blijft om zijn vriend Margus te helpen met de mandarijnenoogst. Die moet snel worden binnengehaald voordat ook in hun omgeving de troepen binnen denderen. Te laat.
Voor het huis van de vriend vindt een schermutseling plaats tussen de strijdende partijen. Veel doden, maar van beide kanten één overlevende. Ivo neemt ze in huis en verpleegt ze. Elk in een separate kamer, dat wel, want anders doen ze elkaar alsnog de das om.
Beide mannen (een Georgiër en een Tsjetjeense huurling zijn wraaklustig maar gelukkig te ziek om iets uit te voeren. Het is aan de kalmte van Ivo te danken dat ze gaandeweg een klein beetje begrip voor elkaar kweken omdat ze -weliswaar diametraal- toch ongeveer hetzelfde leven leiden.
Onder het dreigende aankomend geweld in de regio groeit in Ivo's huis zoiets als verbroedering.
Mooi verbeeld, lekker kleine film,


dinsdag, januari 19, 2016

Interstellar- Christopher Nolan

Interstellar op IMDb (8,6)
8,6! Op de schaal van IMDb is dat onwaarschijnlijk hoog. Het is publiekswaardering, hopelijk nog niet zo manipulatief samengesteld als vele andere internet-verkiezingen. Ik snap het overigens best; ik denk dat het in zijn genre een uitzonderlijk goede film is die niet louter op het spektakel en het visuele aspect leunt. Het ontleent tevens een meerwaarde aan het menselijk gegeven. Dat is een pré.
Voor mij is het hippe bliepbliep-gedoe echter te veel een sta-in-de-weg. Ik ben ergens na the Thunderbirds opgehouden iets van scifi te vinden. Wel volop begrip voor de liefhebbers, though.

Ergens in deze of volgende eeuw komen we erachter dat we de aarde opgebruikt hebben. Dan komt die aarde in verzet en wordt ons bestaan letterlijk een hel-op-aarde. In deze film proberen een aantal wetenschappers aan die onvermijdelijkheid te ontsnappen door in de ruimte te zoeken naar een planeet die voorwaarden kent voor een levensvatbaar bestaan. Aldus hoopt men de mensheid te kunnen redden, door ze te verhuizen naar een volgende "aarde" en deze bij het ruimtevuil te zetten.
Onze held Cooper (een gedegen doch niet al te gewaagde rol van Matthew McConaughey) laat zich- na enig moreel verzet- overtuigen om de piloot te worden in de ultieme verkenningsreis. Hij moet de vooruitgestuurde verkenners bezoeken en op basis van hun ervaringen laten weten welke planeet de uitverkorene is.
Daarvoor moet Coop wel zijn twee kinderen en zijn schoonvader achterlaten. Vooral de dochter gooit de kont tegen de krib, ze wil haar vader niet meer zien en spreken , ze gaat er alvast van uit dat ze hem nooit meer zal zien. De ruimtereis wordt voor Cooper dan ook een stuk verzwaard: het is niet meer alleen een menselijke beproeving om deze reis te overleven, het is ook een geestelijke en emotionele test om te kijken hoeveel liefde hij voelt voor zijn naasten , met name zijn bloedverwanten.

Dat laatste humane deel is het grote pluspunt van de film. Voor mij althans, ik vermoed dat anderen ook zeer genieten van het technische spektakel. Ik snap de waardering, ik kom alleen zelf niet zo ver.



zaterdag, januari 16, 2016

Koyaanisqatsi - Godfrey Reggio

Koyaanisqatsi op IMDb (8,3)
In de jaren 80 zong ik het niet uit. Ik ben blijkbaar ouder geworden, rustiger wellicht. Want gisteravond, in de kleine huiselijke setting van een van de mooiste panden van de stad, bekeken we en petit groupe opnieuw dit veelbesproken meesterwerk.
Natuurlijk is ie bij vlagen nog net zo vermoeiend als toen. Natuurlijk is de muzikale bijdrage van Philip Glass af en toe hinderlijk dominant. Natuurlijk wordt je soms duizelig van de beeldwisselingen.
Maar over het geheel gezien blijft staan dat deze in geen enkel hokje in te delen film niet alleen vooruitstrevend was, maar ook nog steeds actueel. Althans, een boodschap heeft die wellicht alleen ik er uit haal: de wereld om je heen mag nog zo snel worden, de natuur en de omgeving zijn er altijd. We kunnen industrialiseren wat we willen maar alles is al een keer bedacht. De inrichting van landschappen is vaak vele malen vernuftiger dan de inrichting van woonwijken en industrieterreinen. Dat maakt de mens maar een verdomd klein radertje in het grote geheel.

Happend naar adem na afloop, maar blij hem nu eens in zijn geheel te hebben gezien. En uiteraard draagt de nabespreking daar een heel stuk aan bij. We leven een gek leven.

vrijdag, januari 15, 2016

The Good German - Steven Soderbergh

The Good German op IMDb (6,1)
1945, net na de oorlog. Berlijn gaat worden opgedeeld, Duitsland raakt de zeggenschap over zijn eigen gebieden kwijt. Dit wordt allemaal besproken en besloten op de conferentie van Potsdam.
In de aanloop daarheen keert een Amerikaanse journalist terug naar Berlijn om verslag te doen van deze conferentie. Hij krijgt een chauffeur toegewezen voor de verblijfsperiode, toevallig is dat iemand met vele connecties en dito praktijken.
De chauffeur (Tobey Maguire) loopt bij een van zijn louche handeltjes tegen de verkeerde aan en wordt vermoord. De journalist (George Clooney) gaat op onderzoek uit: wat heeft zijn voormalige vriendin Lena (Cate Blanchett) met deze zaak te maken? Wat is de rol van de Russische resp. de Amerikaanse generaals in dit verhaal? Al snel blijkt het te leiden naar één man , waarnaar alle partjien op zoek zijn. die persoon is Emil Brandt, atoomgeleerde. De man heeft onder dwang gewerkt voor de nazi's, maar wordt nu om zijn kennis dringend gezocht door de voormalig geallieerden.
De journalist ontrafelt het ene na het andere plukje van het geheim en begint langzamerhand groot gevaar te lopen. Hoe kan hij zorgen dat deze "goede Duitser" niet gedwongen wordt om zijn kennis in te zetten voor het maken van gruwelijke wapens?

Regisseur is Steven Soderbergh, daarvan heb ik wel zo'n beetje alles gezien. Niet alles van even hoge kwaliteit, maar wel altijd een boeiend verhaal. En bij deze komt daar nog een prachtige visuele verzorging bij. Stevige voldoende!

The Water Diviner- Russell Crowe

The Water Diviner op IMDb (7,1)
Hij kan er zelf niets aan doen, maar ik heb iets tegen Russell Crowe. Niet persoonlijk, niet als regisseur, maar als acteur. Zijn spel is voor mij te emotieloos, of op zijn minst ongeloofwaardig als hij er emotie in probeert te leggen. Ik kan met die eeuwig neerhangende mimiek niet zien of ie vrolijk of boos is, of ie op het punt staat in huilen uit te barsten of dat ie graag geholpen worden. Nu hoeft niet iedereen een Keira Knightley te worden, maar iets meet gelaatsuitdrukking zou ik waarderen.

Dit gezegd hebbende kan ik met een gerust hart vertellen dat deze film me enorm mee viel. Op een mooie kalme wijze vertelt de film het verhaal van een vader die door het lot hard geraakt is. Zijn kinderen zijn verdwenen in de oorlog (om precies te zijn : in de slag bij Gallipolli). Zijn vrouw verwijt hem niet genoeg gedaan te hebben om dat te voorkomen. Ze pleegt uiteindelijk zelfmoord.
Hij is - op zijn land en dieren na- alles kwijt. Hij besluit een helende reis te maken die hij als queeste aanpakt: hij gaat zijn kinderen terugbrengen. Terug van Turkije naar Australie om ze vervolgens in gewijde grond te kunnen begraven.
Dat gaat uiteraard niet vanzelf. In Turkije is de oorlog nog niet afgelopen, de Grieken rukken op en maken het speuren naar overblijfselen op de slagvelden een stuk lastiger. De man zet door , boekt uiteindelijk resultaat en houdt daar een aantal bijzonder menselijke ontmoetingen aan over. Hij is niet alleen weer vader geworden, maar voor sommigen ook een vriend en voor een enkeling zelfs een mogelijk nieuwe levenspartner. Na moesson komt lentezon.

Als regisseur doet Crowe het dus goed, hij brengt rust in het pijnlijke verhaal. Enkele heftige scenes, maar ook de nodige fraaie beelden van Istanbul en weids Turks landschap: ik vond het goed te doen.

Met Russel Crowe, Yilmaz Erdogan en Olga Kurylenko

woensdag, januari 13, 2016

Still the Water (Futatsume no mado) - Naomi Kawase

Still the Water op IMDb (6,8)

Het was ff doorbijten, maar ik heb weer eens "een Japanner" doorstaan. Moeizame films soms, stevig traag , als was het om te vluchten van die zeer jachtige Japanse maatschappij. Daar staat tegenover dat er veel poëzie in de beeldvoering zit, dat er een vermogen in zit om kleine verhaaltjes als zeer belangwekkend uit te lichten. Dat is een pré, dat maakt ze interessant.

De film draait om twee 16-jarigen die in een stil plaatsje ergens aan de Japanse kust wonen. Beiden hebben hun growing pains: de jongen (Kaito) woont bij zijn moeder (vader zit ver weg in Tokio) en heeft heel veel moeite met haar pogingen om weer een nieuwe partner te vinden.
Het meisje (Kyoko) lijdt mee met haar op sterven liggende moeder en met haar zorgende vader.
De beide tieners worden opgeslokt door hun huiselijke problemen maar veren beiden pas echt op als ze samen zijn. Ze fietsen langs de kust en proberen de problematiek van volwassenen te begrijpen. Zij wil wel verder dan alleen maar vriendjes zijn, hij twijfelt : hij ziet aan het voorbeeld van zijn moeder waar liefde en seks toe kunnen leiden.
Kalm kabbelt de film voort, er gebeuren wat dingen aan de kust en het tweetal gaat langzaam voort op zijn levenspad, daarbij geholpen door de wijze lessen van de immer vissende visser.

Beeldvorming van de film is fraai, natuur en mens zijn fraai verweven. Geen topfilm, wel aardig.

vrijdag, januari 08, 2016

Boychoir - Francois Girard

Boychoir op IMDb (6,7)
Er zijn meer films gemaakt over het fenomeen "jongenssopranen". Er zijn meer films gemaakt over het fenomeen "muzikale competitie". Deze film combineert ze allemaal in een volbloed formulefilm die desondanks best te hachelen is.

Stet is een tamelijk onhandelbare vroeg-tiener. Moeder alcoholiste, pesters op school, trailer trash ten volle. Hij heeft 1 ding waarin hij het gemiddelde ontstijgt: hij zingt erg mooi.
Als zijn moeder een fataal ongeluk krijgt, ontfermt de schooldirectrice zich over hem. Ze weet hem geplaatst te krijgen op een befaamd collega: een jongenskoor-college. Straffe studie, urenlang repeteren en natuurlijk de horkerige dirigent die bepaalt of je mee mag doen of niet.
U kunt van te voren uittekenen dat de dwarse Stet door heel wat problemen heen moet maar zich uiteindelijk in de picture weet te zingen. En dus uiteindelijk de solo-rollen krijgt op de concoursen waar dit koor zich graag wenst te onderscheiden. Niks verrassends aan, maar niet vervelend allemaal.

Met o.a. Dustin Hoffman en Kathy Bates.


Stones in the sun (Woch nan soley) - Patricia Benoit

Stones in the Sun op IMDb (7,4)
Wat me van de film nog het meest zal bijblijven is de quote waaraan de film zijn titel ontleent:
"The stones in the water do not know the problems of the stones in the sun."

Voor mij zegt dat zoiets als "elk huisje heeft zijn kruisje". In deze film wordt het verbeeld in de overlevingsstrijd van vluchtelingen in de VS. In dit geval Haïtiaanse vluchtelingen die er in geslaagd zijn om te ontkomen aan de dictatuur van de familie Duvalier. De gruwelijke Papa Doc en zijn zoon Baby Doc plukten de bevolking kaal, moordden er op los en onderdrukten elke tegenstand.
Die dictatuur is gelukkig al jaren verleden tijd, maar de pijn en de armoede zijn nog niet voorbij.

Als allegorie voor het huidige vluchtelingenprobleem in Amerika verdient deze film het dat alle schreeuwers hem een keer bekijken. Gewoon om eens een keer iets van achtergronden te leren.

dinsdag, januari 05, 2016

Identity - James Mangold

Identity op IMDb (7,3)
Sinds enige tijd vermeld ik hier de imdb-score achter de filmtitels. Het zou een soort top 100 aller tijden moeten zijn, die score wordt samengesteld uit de cijfers die worden gegeven door mensen die hem gezien hebben. Ik meld u hierbij dat ik daar niet aan mee doe: alleen in het begin van mijn kijkerscarrière deed ik dat, achterin de agenda stonden alle titels die ik zag. Gekwalificeerd en gekwantificeerd.

Ik meld dit omdat ik hogelijk verbaasd ben over het goede cijfer dat deze flutformule-film haalt. Dat kan echt maar aan één ding liggen: aan die ene twist in het script die ongetwijfeld menig kijker op het verkeerde been heeft gezet. Verder is het een klassiek slasher/thrriller principe: tien mensen belanden in bizarre omstandigheden op een naargeestige plek en stukje bij beetje wordt de groep gedecimeerd.
In dit geval gaat het om een motel, gaat het om een hevig noodweer dat hun stop veroorzaakt en gaat het zelfs om twee mensen met politie-ervaring in de groep.
Langzaamaan komt de tweede verhaallijn bij de eerste: terwijl de ongelukkigen proberen te overleven in dat natte motel, zit elders in de staat een rechter te oordelen over de meervoudige persoonlijkheid van een seriemoordenaar. En langzamerhand zien we dat die seriemoordenaar iets met dat hotel te maken heeft. Ik ga niet verklappen wat, want dan is het enige moment van opleving u al ontnomen voordat u deze film eventueel bekijkt. Ik was er snel klaar mee.

Met o.a John Cusack, Ray Liotta en Amanda Peet.

zondag, januari 03, 2016

Wild- Jean Marc Vallée

Wild op IMDb (7,2)
In al zijn eenvoud een enorm sterke film. Kalme lineaire vertelling waarbij zowel de hoofdpersoon als de kijker tot een loutering komt. Waar vind je dat nog?

Cheryl is een lastpak. Door de ziekte en het overlijden van haar moeder verandert haar levensvisie van ambitieus lerende dochter naar een drugsgebruikende, hoererende losgeslagen vamp. De enige echt goede vriend die ze heeft, doet ze daarbij zo enorm veel pijn dat hij besluit om haar (min of meer) los te laten. De boodschap komt aan, Cheryl snapt dat ze het roer moet omgooien.
Ze begint een "pelgrimstocht": om zichzelf  te louteren, eens goed in de spiegel te kijken en om te ervaren of ze nog wel iets van het leven verwacht.Ze gaat de Pacific Crest Trail te gaan lopen: een wandeling van de Mexicaanse grens naar de Canadese grens, dwars door de VS. De tocht is niet zonder gevaar, zeker niet voor een jonge vrouw alleen in de wildernis.
Alle problematiek die je verwacht, komt ze ook tegen: pijn, eenzaamheid, seksuele intimidatie, gevaarlijke dieren en extreme weersomstandigheden. Maar ze leert ook veel over zichzelf: ze leert dat ze nog geen zin heeft om op te geven (metafoor!!!), dat er bijzondere mensen op haar pad komen en dat ze eigenlijk best wel een prestatie aan het neer zetten is. Het verhaal is waargebeurd, het is een boekverfilming. From zero to hero, dat komt hier aardig in tot uiting.

Heel grote waardering voor de acteerprestatie van Reese Witherspoon, ik was zeer onder de indruk.
Prachtige film.

zaterdag, januari 02, 2016

Les Mains Libres (Free Hands) - Brigitte Sy

Les Mains Libres op IMDb (6,4)
Prettig traag vertelde gevangenisfilm-in-film vertelling.

Barbara is een jonge regisseuse die na het afbreken van haar moeizame relatie met een junk zich volledig op haar werk stort. Ze maakt in de gevangenis een film met de convicts, waarbij ze van plan is de fictie langzamerhand steeds meer door feiten te vervangen. Het leven van de gevangenen vertellen, dat is haar uiteindelijke doel.
Wat ze niet in de hand heeft, is dat ze langzamerhand zelf steeds meer in het script geschreven ziet. Dit omdat ze gebiologeerd is door een van de gevangen: de zwijgzame Michel pakt haar stukje bij beetje in. Ze begint gevoelens voor hem op te vatten hetgeen leidt tot onmogelijke situaties. Immers, ze kunnen elkaar geen moment alleen zien, alles moet heimelijk. En, erger nog, hij begint langzamerhand gebruik te maken van haar contacten in de buitenwereld.
Al heel snel leidt dat tot onmogelijke vragen van zijn kant: ze voelt zich gedwongen om te balanceren op de rand van goed en kwaad. De directie van de gevangenis ondertussen voelt wel dat er iets speelt tussen de bezoekers en de filmcrew, maar kan nog niet de vinger op de zere plek leggen.
Ondanks alle waarschuwingen gaat Barbara steeds verder in haar bereidwilligheid tot helpen van de stoicijnse misdadiger. Dat moet wel mis gaan.

Met Ronit Elkabetz en Carlo Brandt

Daglicht - Diederik van Rooijen

Daglicht op IMDb (7,0)
Zo, de eerste filmtitels van 2016 zitten alweer in da pocket. Ik begon het jaar lamlendig, dus koos ook lekker makkelijk voor de op tv vertoonde film.
Hoewel dit keer niet eens het acteerwerk, is er toch vaak iets dat me in dit soort films tegenstaat. In dit geval is het het script, dat net iets te zeer in elkaar gevlochten lijkt. Boekverfilming he, dan is dat een risico. Maar toch: een beschrijving.

Angela Schijf speelt Iris, een jonge advocate die werk en privé maar moeizaam weet te combineren. Haar autistische zoontje slokt veel van haar tijd op en als hij een week van school geschorst wordt, precies op het moment dat zij een belangrijke zaak tegen een groot landelijk bedrijf op haar bordje krijgt, én ze op dat moment niet bij haar moeder terechtkan voor oppas, stapelen de problemen zich op;
Al heel snel blijkt dat alles met elkaar te maken heeft: de zaak, het autisme, haar moeder, de weggemoffelde rechtszaak tegen wat haar broer lijkt te zijn, het management van het bedrijf et cetera.
Ze raakt steeds dieper in de zaak verwikkeld en loopt daarmee aan alle kanten gevaar. Via de ontrafeling van de rechtszaak tegen haar broer komt ze achter steeds meer familie- en bedrijfsgeheimen.

Zoals gezegd: het acteerwerk was niet het lastigste element (al waren die hinderlijke "autistische" maniertjes van zowel broer als zoontje nogal over the top). Het is voor mij toch meer de wonderlijke manier waarop zo'n script uiteindelijk naar een ontknoping leidt, het is me net iets te "fantastisch".
Maar we zijn van start.

Met oa: Angela Schijf, Monique van de Ven, Derek de Lint, Fedja van Huet

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...