zaterdag, mei 28, 2016

Hotell- Lisa Langseth

Hotell op IMDb (6,5)
Achteraf boeiender dan ik dacht. In een lange aanloop zien we de bloedmooie Erika op het kraambed, waar het hartstikke misgaat en haar kind geboren wordt met hersenbeschadiging. Hetgeen leidt tot een affectie-probleem: Erika kan zich er niet toe zetten het kind te koesteren en raakt volledig in zichzelf gekeerd. Haar goedwillende vriend pakt alles moedig op maar dreigt toch zijn vrouw kwijt te raken in haar sombere inzichzelfgekeerdheid (is dat echt 1 woord?) .
Hij krijgt haar zover dat ze naar een zelfhulpgroep gaat: kringgesprekken over ieder persoonlijke psychische problemen. Aanvankelijk luistert ze alleen maar, heel mondjesmaat durft ze na een aantal sessies te reageren op haar mede-clienten. Haar visie is : maak van je hoofd een hotel, met allemaal verschillende kamers. Voor elk gevoel een ; als de ene je niet bevalt , verhuis je gewoon naar de volgende kamer.
Ze legt dat uit aan haar groepsgenoten en er ontstaat een variant op de groepstrip van " One Flew Over The Cuckoo's nest" : een legertje psychisch onvaste mensen trekt erop uit , inderdaad in een hotel, alwaar ze zich bezig gaan houden met zelfhulp. De samenstelling van de groep zorgt ervoor dat elk van de vijf individuen de kans krijgt om zijn eigen afwijkingen classicaal behandeld te zien. Nou ja, elk, Erika blijft bespiegelend.
De roadtrip lijkt voor iedereen tot een succes te worden. Lijkt. Want als men in een van de vele aangedane hotels middenin een bruiloft belandt en er een conflict dreigt met de bruiloftsgasten, komt het tot een gruwelijke catharsis.

Dat laatste stuk is, hoewel niet geheel onverwacht, een heel sterke wending omdat het de posities van de vijf patienten door elkaar husselt. Een knappe psych-film dus.

Met oa: Alicia Vikander, David Dencik, Simon J Berger

Welcome to New York - Abel Ferrara

Welcome to New York op IMDb (5,4)
Omdat we ons - ook na het proces - geen voorstelling van kunnen maken van het gebeurde, is relregisseur Abel Ferrara er maar met zijn visie ingedoken. Hoe ging het nou allemaal eigenlijk, die hele DSK-affaire? Hoe kwam de machtige, onaantastbare Dominque Strauss Kahn tot zijn daden? Wat ging er in hem op toen hij een eenvoudig bescheiden kamermeisje aanrandde in de hotelkamer? Terwijl hij altijd op afroep al dan niet betaalde dames tot zijn seksuele beschikking had, vergreep hij zich aan een dienstdoende dame die daar niet van gediend was. Waarom?
De film heeft daar maar een antwoord op: het moet gelegen hebben aan de ontembare driften die DSK in zich heeft huizen. Dusdanig seksverslaafd is hij dat het voor de kijker een wonder is dat die man tussendoor nog vergaderingen kan bijwonen en leiden, dat hij uberhaupt een hoge positie in wat voor organisatie dan ook heeft kunnen bekleden.
Zoals we wellicht nog weten, was hij topman van het IMF en -op het moment van het gebeurde- een mogelijke socialistische presidentskandidaat in zijn thuisland Frankrijk. Dat alles ging overboord : de arrestatie zorgde voor een niet weg te poetsen smet op zijn blazoen. Carri`ere gebroken, zowel die van hem als die van zijn vrouw. Beter.

Om juridische redenen heet DSK hier natuurlijk niet DSK: Gerard Depardieu speelt hem als meneer Devereaux, Jacqueline Bisset is zijn ongelukkige - want volop bedrogen - eega, die bij hem blijft vanwege alle mogelijke status die rondom zijn functies opgehangen is. De aanloop van de film lijkt ongeloofwaardig: waar was die man mee bezig? Had ie geen werk te doen? Was er niemand die hem ergens op aansprak?
Zoals vaker gebeurd is, zorgt de peperdure batterij advocaten ervoor dat DSK niet langdurig de gevangenis in hoeft , dat de verklaringen van het kamermeisje in twijfel worden getrokken en dat de potentaat (sorry voor dat woordgrapje) vrij kan vertrekken voor een vlucht naar Frankrijk.
Maar het is wel klaar: Kahn speelt geen rol van betekenis meer, is alle geloofwaardigheid verloren.

Met oa: Gerard Depardieu en Jacqueline Bisset.


Listen Up Philip - Alex Ross Perry

Listen Up Philip op IMDb (6,4)
Ronduit irritante film. Ik weet niet of dat precies was wat de regisseur voor ogen had, maar zowel de stijl van vertellen als de hoofdpersonen zijn vervelend. Waarbij de hoofdrolspeler excelleert in het irriteren, die is er voor gemaakt.
Philip is beginnend schrijver. Zijn eerste boek heeft wel iets, maar niet veel gedaan en van zijn tweede boek verwacht ie veel. De spanning rondom de publicatie maken dat hij iedereen om zich heen van zich vervreemdt door onmogelijk gedrag. Vriendinnen worden gedumpt, mensen jaagt hij tegen zichzelf in het harnas, zelfs zijn meest langdurige vriendin waarmee hij het huis deelt.
De enige die hij kan dragen (ja, zelfs op handen) is Ike , een oudere en gearriveerde schrijver. Huizenhoog kijkt Philip tegen hem op, alles wat hij zegt slikt Philip als pure wijsheden. Want hij wil zo graag.
Op een of andere wonderlijke manier krijgt hij het voor elkaar om een docentschap over literatuur te verwerven aan een college verderop in het land. Hij kan daar rustig verder gaan met het schofferen van alles en iedereen, inclusief zijn an sich charmante vrouwelijke collega. Opposites attract, blijkt dan. Maar Philip zou Philip niet zijn als ie dat niet kundig zou verprutsen met zijn egocentrische gedrag. Er is geen weg meer terug, achter hem ligt alle roadkill.

Met oa: Jason Schwartzmann, Elisabeth Moss, Jonathan Pryce, Krysten Ritter

woensdag, mei 25, 2016

My Scientology Movie - John Dower

My Scientology Movie op IMDb (7,3)

Vooropgesteld: ik kan Louis Theroux heel goed hebben, vind zijn aanpak ook erg prettig. Undercover zal ie nooit meer kunnen, zijn reputatie is daarvoor te groot. Dusdanig groot dat het onderwerp, dat hij in deze film aanpakt, zeer eenzijdig naar voren komt. 
Die eenzijdigheid komt niet door Theroux's behandeling of inzichten, nee, die komt door de totale communicatiestop die het Scientology-concern over deze film afkondigde. Er mocht niet met meneer Theroux gepraat worden, de terreinen die de religieuze BV bezit werden volledig afgeschermd en de mensen die Theroux wel voor de camera kreeg, werden systematisch afgeschilderd als onbetrouwbaar.
Waarom, zult u zeggen? Theroux staat toch juist bekend om het doen van wederhoor in het hol van de leeuw? Wat mij betreft, zegt het alles over de staat van Scientology. Men heeft dingen te verbergen, men is helemaal niet "het religieuze pad naar vrijheid" dat men zegt te zijn, men vormt simpelweg een enorme geldmachine die van sekteleden en van cursisten enorme scheppen geld verlangt te ontvangen. 
Theroux is gedwongen om een aantal historische momenten in de ontstaansgeschiedenis van Scientology na te spelen met acteurs. Bij de training van die acteurs kan hij wél gebruik maken van ervaringsdeskundigen, ex-leden die doorgaans met een "bang" uit de groep zijn gestapt. Dat laatste maakt hen uiteraard ook moeilijk bruikbaar voor Theroux, want wat in hun verhaal is waar en wat is rancune? 
Voor de neutrale kijker (ben ik niet, ik heb nogal moeite met religie's en sektes) wordt desondanks duidelijk dat de scifi-kerk dubieuze praktijken bezigt. David Miscavige, de opvolger van stichter L.Ron Hubbard, wordt neergezet als een agressieve tiran die mensen kleineert en die koste wat kost op de troon wil blijven. 

Tegenvaller aan de film is hoe dan ook dat het onderwerp slechts van de buitenkant belicht wordt, maar dat kan niet anders: Scientology laat niemand een kijkje in de keuken nemen. Dat zegt op zich al genoeg. In ieder geval voor mij.


maandag, mei 23, 2016

A little Chaos (aka The King's Garden) - Alan Rickman

A little chaos op IMDb (6,4)
Ja, u leest het goed. Regie: Alan Rickman. De man heeft niet de kans gekregen goed op gang te komen met deze tak van sport. Dit was wel een mooie vingeroefening , de film is - hoewel gesitueerd in het Franse Versailles ten tijde van de Zonnekoning - op en top Brits. Kostuumdrama, it is.

Dat laatste impliceert dat de hoofdrol weggelegd is voor de hardwerkende boezem van Kate Winslet. Ze zucht en zwoegt, ze is een zelfstandig werkende tuinarchitecte. Hetgeen in die tijd natuurlijk een bijzonderheid is: vrouwen zijn dienstmeiden of hofdames, ZZP'ers kende men toen nog niet echt. Madame de Barra (Winslet) flikt het echter om een grote opdracht binnen te slepen voor de opzoomering van de tuinen van Louis XIV. Ze wordt daarbij ingehuurd door diens "chef tuinen" meneer Le Notre (Matthias Schoenaerts). Die blijkt te zuchten onder de strikte regels van het hof en vindt de onaangepaste chaoskeuzes van madame de Barra stiekem een verademing.

Daarnaast is hij ook nog eens klemgezet in een onmogelijk huwelijk. U snapt dat deze beide ingrediënten de opmaat zijn naar een innige samenwerking. Lukt het hen beiden om de koning te overtuigen van hun radicale plannen? En, nog beter, overleven ze daarbij de aanvallen van het hofvolk, van al die mensen die op een of andere manier graantjes meepikken van de zonnige huishouding van meneer Quatorze?

Niet hartstikke goed maar hé , met Rickman, Winslet en Schoenaerts op je bill ga je niet gauw mis, toch?
 

In our nature - Brian Savelson

In our nature op IMDb (5,7)
Aanvankelijk dacht ik dat hier weer een misser maakte, de film kwam stamelend op gang. Maar uiteindelijk werd het toch nog een boeiend conflictverhaaltje over de getroubleerde verstandhouding tussen een vader en zijn zoon.
Waarbij de zoon het weekend-uitstapje naar het buitenhuis van zijn vader wil gebruiken om zijn dame ten huwelijk te vragen. En waarbij de vader - bij aankomst bij het huisje verbaasd de auto van zijn zoon aan te treffen- het weekend wilde gebruiken om met zijn nieuwe jonge vriendin in gesprek wil gaan over wel of niet een tweede leg.
Beide stellen hadden zich voorbereid op een rustig duo-weekendje maar moeten nu aarzelend wennen aan de ander. Alleen vader en zoon kennen elkaar (amper), voor de rest is het de eerste keer.
Vader probeert via de vriendin van zijn zoon te achterhalen waar junior mee bezig is . Daarmee probeert hij te begrijpen waarom zij zo moeilijk met elkaar door een deur kunnen.
Zoon probeert met "zijn nieuwe schoonmoeder" in gesprek te komen om zo een beetje te horen of zijn vader wel iets geleerd heeft van al zijn vroegere fouten.

Precies dat stukje, die kruisverbanden die steeds worden verlegd, maken deze film interessanter dan ie op het eerste oog lijkt.

zaterdag, mei 21, 2016

Mr. Holmes - Bill Condon

Mr. Holmes op IMDb (6,9)
Leuk uitgangspunt. Hoe het de beroemdste detective aller tijden óók vergaan zou kunnen zijn.

Ian McKellen speelt de lang gepensioneerde Sherlock. Teruggetrokken in zijn kleine boerderijtje houdt hij zich nog maar met twee dingen bezig: zijn imkerij en de plotontwikkeling van een van de verhalen die zijn assistent Watson verkeerd heeft vastgelegd.
Watson legt het heldendom in zijn notitieboeken steeds aan de kant van Mr. Holmes, maar in dit ene specifieke verhaal klopt dat niet. Holmes faalde en had een dame kunnen redden van de ondergang. Hij talmde en twijfelde waardoor het allemaal misliep. Dat verhaal wil hij herschrijven. Schoon schip.

Ondertussen ontwikkelt hij een bijzondere band met het zoontje van zijn huishoudster. Hij wijdt hem in de fijnzinnigheden van het rechercheren. En laat hem daarbij en passant zijn verhaal lezen, om een beetje weerklank te krijgen.

Trage vertelling, uitermate Brits. Maar dat lijkt me in dit geval juist een aanbeveling.


Underdog (Svenskjävel) - Ronnie Sandahl

Underdog (Svenskjävel) op IMDb (6,5)
Niet onaardig. Kleine Zweeds/Noorse film over een meisje dat alles in zich heeft om "lost generation' te worden. Geen werk, alcoholverleden, randfiguur pur sang. Woont in een uitermate rommelig pension met allerlei andere niet heel geslaagde jongeren.
Het arbeidsbureau kan haar steeds maar niets bieden. Alles verandert als ze na een mislukte sollicitatie bij een sushi-restaurant toch een snaar raakt bij de eigenaar. Hij ziet niets in haar als serveerster, maar ze mag wel op zijn jongste dochter oppassen. Dat slaat aan, ze kweekt een band met het meisje en groeit door naar een bijna au-pair status. De oudste dochter van die vent bekijkt het allemaal met wantrouwen, zeker als paps avances begint te maken naar zijn fraaie nieuwe medewerker. Moeder is buiten beeld want continu in het buitenland werkzaam.
Het gaat van kwaad tot erger, het komt uiteindelijk tot een stormachtige relatie tussen de oude man en zijn jonge blaadje. Hij raakt hotel de botel maar kan dat voor de buitenwereld niet helemaal waarmaken.
Alles verandert, uiteraard, als de moeder vervroegd terug komt van haar zoveelste reis. De band tussen vader en au-pair blijkt minder stevig dan gedacht. Maar die tussen oudste dochter en haar toont een verrassende ontwikkeling.

Fake- Thomas Acda

Fake op IMDb (5,8)
Grappenmaker, zanger, acteur. En nu opeens ook regisseur. Thomas Acda probeert van alles. Van mij mag ie, ik vind hem een grappig man met een sympathieke uitstraling.
De film strandt in goede bedoelingen, maar dat kan vast budgettair verklaard worden. Wat dondert het, we zijn lekker bezig.

Maya is een gesjeesde kunstgeschiedenisstudente zonder poen. Alles wat ze aanpakt, gaat kapot in haar handen. Vriendjeskeuze is niet optimaal, toekomstperspectief is nihil.
Oma (?) bedoelt het goed en schenkt het meissie een oud kasteeltje dat in familiebezit is. Dat lijkt een fors cadeau maar er moet nogal wat verspijkerd worden voordat het tot een toonbaar B&B gemaakt kan worden. Beste vriend Erik (Gijs Naber) schiet aan alle kanten te hulp.
Haar eerste klant is direct een grote vis. Die doet zich voor als een Arabische sjeik die fors inkopen wil doen op de kunstbeurs in Maastricht. In werkelijkheid is hij een gesjeesde kruimeldief die een op die beurs geëtaleerde antieke tegel wil jatten en wil terugbrengen naar Marokko. En laat nou de hoteldame kunstgeschiedenis gestudeerd te hebben, waardoor zij die ideale chaperone is voor zijn gang naar de beurs. Maarrrr: er is ook nog een politie-agente die nog een appeltje met Maya te schillen heeft. Kunstroof dus. Spannend!
Nou vooruit, ik stel de vraag maar: zal het hen lukken om die mozaïek tegel op zijn rechtmatige plaats terug te krijgen?

Met oa Nasrdin Char, Gijs Naber, Lies Vissedijk.

John Wick - Chad Stahelski/ David Leitch

John Wick op IMDb (7,2)
Een 7,2 op IMDb. Dat wordt wat, zou je zeggen.
Vast wel, maar niet voor mij. Dit soort films is echt nul komma helemaal zero niets voor mij.
Vast wel dat al die actiescenes knap gemaakt zijn. Vast wel dat heldenverering er nou helemaal bij hoort en dat we graag zien dat iemand het in zijn eentje tegen een grote nare meerderheid op neemt.
Maar ik kan er weinig mee. Ik heb problemen met de geloofwaardigheid, dat vooral. En bovendien, lang van tevoren zie ik de volgende plotontwikkeling aankomen. Verrassing 0, sensatie 100, beleving 20.

John Wick (Keanu Reeves) is een "gepensioneerde"huurmoordenaar die zich heeft teruggetrokken in een veilig leventje met zijn vrouw. Voor de branche is dat zonde, want hij was een hele goeie. De beste.
Als zijn vrouw plots overlijdt en hij alleen nog de banden heeft met het hondje dat haar laatste cadeau aan hem was, is hij gevoelig voor negatieve prikkels. Die komen, natuurlijk. De verwende zoon van een bendeleider wil John's oldtimer auto hebben en berooft hem dus. Dat is op zich nog niet het ergste, maar bij die beroving vermoordt hij ook het hondje. En dat was precies het laatste dat John aan zijn lieve vrouw herinnerde. Niets staat hem nog in de weg om een ziedende wraak uit te voeren.

Met oa Keanu Reeves, Michael Nyqvist

donderdag, mei 19, 2016

Eye in the Sky - Gavin Hood

Eye in the Sky op IMdb (7,7)

Dit, lieve lezers, is een van de betere films die u de komende tijd zult gaan zien. That is, als u gevoelig bent voor plotontwikkeling, voor bovensteplankacteerwerk , voor spanning, voor morele kwesties en bovendien ook nog voor een stukje visuele verwennerij. Deze film heeft het allemaal. Behoorlijk ondersteboven verliet ik de zaal. Uiteraard ben ik me ervan bewust dat u het anders kunt beleven maar ik zat er helemaal in.

Eigenlijk zitten we allang in WO-III. Eigenlijk is er allang een kongsi van geallieerden bezig om de nieuwe aanvallers op hun macht te elimineren. We zien het alleen niet zo aan de oppervlakte, we lezen over incidenten in de krant en fronsen daarbij: "zo, weer 80 doden bij aanslag zus van terreurorganisatie zo". Terwijl we niet eens door hebben dat er om ons heen soms hard gewerkt wordt om die aanslagen te voorkomen. Terwijl we niet eens weten dat sommigen van die aanslagen voorkomen hadden kunnen worden als de diverse legers maar hun gang hadden mogen gaan. Geloof me, ik ben blij met de conventie van Genève en ik ben zelden voorstander van oorlogsmissies maar deze film schudt je daarin wel even door elkaar. Jij, in het Westen, met je veilige mening en je bakkie koffie en je knusse huis. Je beseft zelden wat daar allemaal voor nodig is. Dát is het grote effect van deze majestueuze film. Je denkt na.

We openen in Somalië. Al-Shabaab onderdrukt de bevolking, die ondanks alles zijn gewone leventje probeert te leiden. Overleventje, eigenlijk. Doorschakelen naar Engeland alwaar kolonel Katherine Powell haar legerbasis bereikt voor een fijn dagje werk. Vanuit haar locatie gaat ze leiding geven aan een anti-terreuroperatie. Met de steun van een aantal Amerikaanse drone-piloten gaan ze een terreurcel van Al-Shabaab oppakken.
Dat oppakken gaat al gauw mis als blijkt dat de terroristen zich verplaatsen naar een plek middenin de stad, achter de zone's van de beweging en dus niet vrij toegankelijk. Plan B wordt uit de la getrokken: dan maar met een drone de woning torpederen van waaruit de volgende aanslag wordt voorbereid. 4 van de 5 aanwezigen in dat huis staan hoog op de internationale opsporingslijsten. Easy piecy, zou je zeggen.
Not: alles verandert als een klein onwetend meisje direct buiten de muur van dat huis haar kraampje installeert: ze gaat weer brood verkopen om de familie in leven te houden. Mocht de raket inslaan, dan gaat zij zeker omkomen. Dat wil de drone-piloot niet op zijn geweten hebben, ondanks de dreiging van de voorbereiding van een wellicht veel destructiever aanslag.
De kolonels en generaals in de beide landen moeten schakelen. Wat te doen? Wat is de grens tussen juridisch ok handelen en het verliezen van een propaganda-oorlog? En wat durven de bij hen aanwezige politici hierin voor besluiten te nemen?

Geloof me: u gaat mee. U schuift naar voren en , jawel, u vormt zich een oordeel. Ijzersterke film.

Met oa Helen Mirren, Aaron "Jesse Pinkman" Paul en - voor de laatste keer- Alan Rickman

Mortdecai - David Koepp

Mortdecai op IMDb (5,5)
Onleuk. Tamelijk onleuk zelfs. Als je grappen zo slecht zijn dat zelfs een Johnny Depp je niet kan redden, kun je niet spreken van een komedie.

Graaf Mortdecai zit aan de grond. Het ging zijn familie van landadel jarenlang goed, maar hij krijgt het budget niet rond. Er moet kunst worden verkocht om de schuldeisers te sussen. Plots duikt er een verhaal op van een oude restaurateur die een oud waardevol schilderij heeft opgeknapt. Dat schilderij zou door de Duitsers in WO2 gestolen zijn en achterop een code bevatten naar een weggesluisde hoeveelheid geld. Miljoenen. En die miljoenen zouden Mortdecai.....enfin, u snapt.

Tweede verhaallijn is dat meneer de graaf geheel in stijl van de familielijn een snor aan het kweken is. Die snor weerhoudt zijn vrouw echter van liefdevolle handelingen, zozeer zelfs dat ze iets te veel om zich heen gaat kijken. Bijvoorbeeld naar die knappe rechercheur die, gossie, toevallig ook op zoek is naar dat ontvreemde schilderij.

Misschien kunt u er iets van maken.

Met oa Johnny Depp, Gwyneth Paltrow en Ewan McGregor.


dinsdag, mei 10, 2016

Men & Chicken (Maend & Hons) - Anders Thomas Jensen

Men & Chicken op IMDb (6,7)
Absurdistische komedie. Met een heel wrang ondertoontje. Schrijver dezes houdt daarvan maar kan zich heel goed voorstellen dat wat er in deze film gebeurt voor sommigen behoorlijk ver gaat. De maker van de film had al een aardige reputatie opgebouwd, gaarne beveel ik u zijn eerdere film "Adam's apples" aan. Hier gaat ie nog een stukje verder. Genetische manipulatie, het is een heet onderwerp. Ter relativering zouden mensen deze film kunnen gaan zien.

Twee sociaal wat minder geslaagde broers staan aan het sterfbed van hun vader. De een op tijd, de ander te laat. Alles wat vader nalaat is een videoband. Daarin meldt hij dat hij niet hun echte vader is, sterker nog: dat zij beiden ook niet eens dezelfde moeder hebben. De slimste van de twee duikt de papieren in en ontdekt dat ze beiden nazaten zijn van een excentrieke professor die woont op het afgelegen eiland Ork. Derwaarts!
Eenmaal daar aangekomen ontdekken ze dat er nog drie zijn, 3 x een "brother from another mother'. Onmiskenbaar zijn ze familie , want de hazenlip en nog enkele fysieke mutaties verbindt hen onherroepelijk. Stukje bij beetje worden de twee opgenomen in het leven van de andere drie. Als ze zich veilig en geaccepteerd wanen, gaat de slimste toch op onderzoek uit. Hij ontdekt iets gruwelijks, iets wat de andere broers zo lang mogelijk voor hem geheim hebben proberen te houden. Kwartjes vallen. het broederlijk gedrag wordt plots verklaarbaar. En het verenigt de broers in hun diversiteit.

Ik kan niet anders zeggen dan "zien is geloven", de gedachte van de film is te absurd om te beschrijven. Undskyld!
Met oa : Mads Mikkelsen, Nikolaj Lie Kaas, Soren Malling

maandag, mei 09, 2016

Danny Collins - Dan Fogelberg

Danny Collins op IMDb (7,1)
Sinds ik een beetje op de cijfer-waardering let bij IMDb, spiegel ik dat uiteraard ook aan mijn eigen beleving. Zo vind ik dus dat deze relatief een te hoog cijfer krijgt. Kan niet anders dan dat zulks ligt aan de standaard waardering die Al Pacino ten deel valt. Het is allemaal niet slecht, maar het is mij te niemendallig. Wel vermakelijk, maar niet heel goed of zo.

Pacino speelt Danny Collins, een overjarige muzikant die maar blijft toeren. Voor een steeds ouder wordend publiek dan, een publiek dat eigenlijk alleen maar voor zijn grote hit komt. Hij zit muurvast, is depressief maar hey, it pays the rent. Het veel te groene blaadje waar hij mee getrouwd is, zoekt haar vertier al bij andere mannen als Danny buitenshuis is.
Als een berg ziet hij op tegen zijn verjaardag en de verplichte surprise-party. Plichtmatig wordt een en ander gevierd, maar alle settings veranderen als zijn manager en jarenlange vriend hem een bijzonder cadeau geeft: hij geeft hem een door John Lennon geschreven brief met advies over de stappen in zijn muziekcarrière (overigens is DIT het waargebeurde deel van het verhaal, die muzikant heeft echt bestaan).
Collins gooit alles overboord: hij dumpt zijn vrouw, cancelt zijn toer en gaat in retraite. Een song schrijven, zo lang al niet gedaan. Zulke dingen. En passant zoekt hij schielijk contact met de zoon die hij nooit zag. Die, product van een backstage-flirt met een fan, wil echter niets van hem weten. Waarmee Collins weer terug bij af is. Hij volhardt, financiert onderwijsbegeleiding voor zijn kleindochter en helpt zijn zoon in het afleggen van een zwaar medisch traject.
Stukje bij beetje lijkt hij de boel op de rit te krijgen. Totdat het opnieuw mis loopt.

Blackmail (Grand Piano) - Eugenio Mira

Blackmail (Grand Piano) op IMDb (5,9)
Subtiel geweven plot. Niet echt een dynamische film maar de psychologie van de angst bepaalt een goed deel van het verhaal. En dat maakt het boeiend genoeg om uit te zitten.

Tom Selznick is een begenadigd pianist, misschien wel de beste van zijn generatie. Echter, aan hem kleeft een eenmalige fout in het verleden: in wat algemeen gezien wordt als het moeilijkste contemporaine muziekstuk dat een pianist kan spelen, verzaakte hij in de afronding van het stuk: hij klapte dicht bij het spelen van de vier laatste moeilijke noten.
Zijn vrouw is een gevierd actrice en waagt het om hem terug het podium op te trekken: ze huurt de allerbeste piano die er is, die toevallig eigendom is geweest van de schrijver van dat muziekstuk.
Tom huivert, weigert maar wordt uiteindelijk toch overgehaald. Een raar concert voor een stampvolle  neemt zijn aanvang.
Als Tom zijn bladmuziek voor zich neemt, ziet hij plots dat erop geschreven is. En niet zomaar iets: een dreigement dat hij geen enkele foute noot mag spelen, of zijn vrouw gaat eraan. De schrijver van de tekst blijkt aanwezig in de zaal, zo toont hij aan met laserlampjes gericht op zowel de vrouw als de pianist.
Het zweet klotst Tom door de handen: hij moet letterlijk spelen alsof zijn leven er van af hangt. En niet alleen het zijne: ook die van zijn vrouw en die van de onbetaalbaar dure piano lopen gevaar.

Zoals gezegd: het script is sterk, acteerwerk niet per sé maar toch een voldoende geheel.
Met oa: Elijah Wood, John Cusack

Ashby - Tony MacNamara

Ashby op IMDb (6,4)
Dat je al de hele tijd zit te kijken en denkt: ergens lijkt die acteur op Mickey Rourke, wat maf dat ze nog zo'n type gevonden hebben. En dat dan bij de aftiteling blijkt dat het Rourke zélf was. De verbouwing. Maar da's weer een andere film.

Rourke speelt de titelrol, hij is de buurman van de eigenlijke hoofdrolspeler Ed. Ed is een slim ventje, maar juist dat maakt hem op highschool verdacht. Hij weet te veel, hij is niet weerbaar genoeg en is dus onderwerp van pesterijen. Op een gegeven moment zet hij zijn angsten opzij en meldt zich aan voor het college-rugbyteam. Hilarisch natuurlijk, ze zullen hem wel even wassen. Maar slim en snel samen blijken machtiger dan stoer en sterk.
Ondertussen heeft hij contact gemaakt met zijn buurman. Ten behoeve van een schoolproject interviewt hij een ouder iemand uit de buurt: wat drijft hen, wat doet hen overleven en wat hebben ze in het verleden gedaan? Welnu, hij komt erachter dat Ashby een zeer dubieuze figuur is geweest die in dienst van de CIA bijna 100 mensen heeft omgebracht. Alles met speciale missies, alles in het geheim. Het schrikt Ed af, maar hij blijft contact zoeken. De rauwe bonk leert hem enige tips & tricks aangaande weerbaarheid en er ontstaat enige genegenheid tussen de twee. Ed chauffeurt hem naar de dokter (terminale kanker gaat sowieso een einde maken aan de moordpartijen van Ashby) en rijdt hem ook langs "vrienden" van Ashby. Die helemaal geen vriend op bezoek krijgen maar gewoon nog steeds de huurmoordenaar die hij is.

Het klinkt allemaal veel gruwelijker dan het is, de film kabbelt aardig voort. Belangrijkste vragen zijn toch echt of Ed zijn plek in het team kan veroveren en of hij dat leuke slimme meisje kan veroveren. De gruwelverhalen van de buurman lijken bijzaak.

zaterdag, mei 07, 2016

Janis: Little Girl Blue - Amy J. Berg

Janis: Little Girl Blue op IMDb (7,4)
Ik weet niet hoe u het had, maar ik acht Janis Joplin postuum een irritant wijf. Natuurlijk had ze de blues, natuurlijk had ze veel tegen, maar de beelden in deze niet verkeerde docu ontmantelen haar toch wel als een vrouw met een zucht naar erkenning en aandacht. Daar is in beginsel uiteraard niets verkeerds aan, maar bij Joplin kwam het wel neer op een ferme compensatie van haar minderwaardigheidscomplex. Ze overschreeuwde zichzelf, waardoor ze nooit de kans greep om goed te letten op de mensen die haar omringden. Want daar zaten niet alleen maar klootzakken tussen, er waren er veel die het goed met haar meenden.
Echter: de valse start in haar leven (te strak geregisseerde jeugd, gepest op school, genegeerd door de jongens vanwege haar "onvrouwelijkheid") maakte van haar een vrouw die te gevoelig bleek voor de verslavingen van het leven. Niet alleen maar de verslaving aan alcohol en heroïne, maar ook de verslaving aan mannelijke aandacht, aan het voetlicht van de landelijke podia, aan de tv-praatprogramma's, aan alles. Ze zoop het leven in plaats van het te proeven.

Uiteraard kent de docu veel aandacht toe aan de muziek van Joplin, maar gek genoeg kwam die er bij mij te eenvormig uit. Ik ken haar platen, heb ook ergens een "best of" staan, maar zoals het in de film geëtaleerd werd, was een optreden van haar toch meer een piepshow. Iets te vaak deed ze het trucje van het uitmergelen van haar stem om aan het einde van haar adem dan toch terug te komen met een grote uithaal. De blues, zegt u. Ja, dat klopt. Maar ook daarin had meer avontuur gepast. Ik beperk me maar tot de prima herkenning die ik voel bij "Cry baby" en "Me and Bobby McGee" en vooral bij wat uiteindelijk haar ultieme erkenningskreet bleek te zijn: (take another little) "Piece of my heart". Die muziek vertelt mij minstens zoveel als deze docu. Die dus - mind you- echt niet slecht is. Juist niet. Ik denk alleen dat ie niet zo goed is voor mensen die Joplin hoog op een voetstuk hadden geplaatst.

50 shades of Grey - Sam Taylor- Johnson

50 shades of Grey op IMDb (4,1)
Mijn vrouw las de boeken, ik deed de film. En ik zeg eerlijk dat ik de 4,1-waardering op IMDb te laag vind. Helder, het is allemaal niet hartstikke verheffend en zo, maar er zit wel degelijk een verhaallijn in en de personages vertonen wel degelijk een ontwikkeling. Er is conflict, er is catharsis, er is romantiek en er is platte erotiek.
Uiteraard is dat laatste het deel waaraan de film (en de boeken) hun reputatie ontlenen, maar als filmkijker zit je je toch veel meer op de psychologische ontwikkeling te fixeren dan op de zoveelste keer dat haar bloesje aan haar voeten op de grond valt. Er is bewust gekozen voor twee gemiddeld heel mooie mensen, de casting is goed. Ik vind de film eerder een krappe voldoende dan een vette onvoldoende.

Anastasia (wie verzint die naam) is een literatuurstudente die op het punt staat haar titel binnen te halen. Voor een vriendin knapt ze een klusje op: "voor de schoolkrant" houdt ze een interview met een intrigerende zakenman. Deze Christian Grey is puissant rijk, ziet er goed uit maar blijft maar vrijgezel. Niemand, zelfs zijn ouders niet, ziet hem met een vrouw in het openbaar. Is ie misschien...? Of is ie alleen maar met zijn werk bezig?
Grey op zijn beurt valt voor de charmante Anastasia op een manier die hij nog niet bij zichzelf herkende. De man die alles heeft, moet zich er plots voor beijveren om een heel gewoon doorsnee meisje te winnen. De ontbolstering van hun relatie gaat gestaag, pas na enige tijd durft Grey haar de voor hem belangrijkste vragen te stellen: hij blijkt een dominante man te zijn die zoekt naar een vrouw die zich onderwerpt. Voor de bleue dame is dat allemaal totaal onbekend terrein, maar ze vindt het allemaal ook wel spannend. Er komt een eerste keer seks (gewoon missionaris en zo) en gaandeweg leidt Grey haar in in de geheimen van de SM. Ja natuurlijk mag ze nee zeggen wanneer ze wil, natuurlijk respecteert hij haar grenzen maar van zichzelf wil ze stukje bij beetje wel verder. Omdat ook zij meer wil van deze innemende man. De grote vraag is: is zij wel een geschikt meisje om deze aparte vorm van romantiek met haar ridderlijke prins te beleven?

Met oa: Dakota Johnson , Jamie Dornan

Liar's Dice - Geethu Mohandas

Liar's Dice op IMDb (7,3)
Eerst maar weer eens een film van de andere kant van de wereld. Een Hindi-film, vanuit het Indiase deel van de Himalaya. Was inzending voor beste buitenlandse film bij de Oscars. Niet gewonnen.

De film vertelt het verhaal van Kamala, een jonge moeder die woont in een bergdorpje wat bijkans onherbergzaam afgelegen ligt van de buitenwereld. Haar man werkt in de grote stad, dat moest wel want in het dorp is weinig tot niets. Wanhopig probeert ze contact met hem te krijgen want hij heeft al vijf maanden niets van zich laten horen.
Ze trekt de stoute schoenen aan en begint aan een gevaarlijke reis: bussen, vrachtwagens, liften et cetera zijn de enige manier om de bergen af te dalen en in de richting van Delhi te komen. Best tricky voor een vrouw alleen. Als ze op haar reis een stugge, ietwat nare man ontmoet die haar zijn hulp aanbiedt, begint ze te twijfelen. Ze vertrouwt hem niet maar hij kan haar wel beschermen tegen onraad. En hij kan wellicht helpen zoeken naar haar man, als ze eenmaal Delhi bereiken.
Heel heel heel (maar dan ook heel) langzaam ontstaat er iets van communicatie tussen de twee. Hij speelt het allemaal heel slim via het dochtertje, de moeder doet afstandelijker op een meer arrogante manier dan waar ze recht op heeft.
Het geld raakt op, een leven op straat dreigt en ze hebben haar man nog steeds niet gevonden. Als hij weer op zoektocht langs de bouwplaatsen is, doet zij een griezelige ontdekking.

Aziaten doen het in hun films vaker kalm aan, maar deze ging wel erg langzaam. Toch: niet slecht of zo.

vrijdag, mei 06, 2016

Kurt & Courtney - Nick Broomfield

Kurt & Courtney op IMDb (6,2)
De oudste van twee bekende docu's over popfenomeen Kurt Cobain. Deze stamt uit de periode nog vrij kort na het overlijden van Cobain. Daardoor zit deze heel erg in de aluhoedjes-sfeer: het belangrijkste thema van de film is de vraag of het wel zelfmoord was die Cobain ermee op deed houden.
Overigens wordt dit wel op geloofwaardige en constructieve wijze gedaan, er wordt op zijn minst twijfel gezaaid over de doodsoorzaak. Wat ook nu, 20 jaar na dato, overeind blijft staan dat Courtney Love een egoïstische bitch is geweest in de relatie met de man die eigenlijk voornamelijk muzikant wilde zijn, maar niet in de hand kon houden dat zijn reputatie niet strookte met zijn artistieke inslag.
Nadrukkelijk gaat de film niet over de muziek, daarvoor zal ik naar die andere docu toe moeten. De vader van Love, een of andere dubieuze trailer-trash-alco die de huurmoordenaar zou zijn geweest of in ieder geval de opdracht had aangenomen, de geloofwaardige tante van Kurt die hem heel snel had zien veranderen, ten negatieve.
Het is voer voor complottheorieën. Dat moet je willen.


dinsdag, mei 03, 2016

Insurgent - Robert Schwentke

Insurgent op IMDb (6,3)
Kom op nou, Bert, geef toe. Geef toe dat dit soort formulefilms niks voor jou zijn. Zelfs ondanks de in aanleg interessante onderwerpen (dictatuur, volksopstand, dood en verderf maar ook sociale cohesie) zijn dit films waarvan je alle stappen al mijlenver van te voren ziet aankomen. Dan maakt het niet uit of komende sterretjes als Shailene Woodley en Theo James vergezeld worden door arrivées als Kate Winslet of Naomi Watts. Dan is het teveel opgelegd pandoer. Dat gaat in The Hunger Games zo, dat gaat hier bij de Divergent-reeks ook zo.

In deel 2 van deze trilogie gaat onze heldin Tris opnieuw de strijd aan met de dictator Jeannine. Die doet met haar verdeel-en-heers-politiek wat potentaatjes doen: ze houden de wind eronder bij het volk door met de knoet steeds over een ander deel van het volk heen te gaan. Zo blijft de angst onder de groepering bestaan dat zij de volgende zijn die aan de beurt zijn. En angst voorkomt verzet of opstand.
Het draait om een magisch kistje dat de machthebbers hebben aangetroffen in het huis van de ouders van Tris. Die ouders zijn beiden omgekomen, waarvoor Tris zich verantwoordelijk voelt. En op dat sentiment wordt nogal ingespeeld. Het kistje kan alleen geopend worden door een Divergent, een afwijkende geest. Dat is dus iemand die niet lineair in een van de andere groepen in te delen valt, maar over karaktereigenschappen beschikt om van iedereen wat in zich te hebben. U snapt: de dame die er in het land het meest voor in aanmerking komt, is toevallig Tris. Maar die wil helemaal niet meewerken.

Er is geloof ik al een deel 3 uit. Ik denk niet dat ik die ga halen..
 

zondag, mei 01, 2016

Towelhead (Nothing is private) - Alan Ball

Towelhead op IMDb (7,0)
Ongemakkelijke film. Niet het onderwerp (ontluikende seksualiteit in het moralistische Amerika van de jaren 90) maar de manier waarop de film zowel onverbloemd als preuts is. Zonder dralen wordt de ene na de andere fase van het Frühlingserwachen naar voren gebracht: het jonge meisje dat we in de film volgen, heeft recht op haar ontdekkingstocht. Maar het wordt allemaal wel zo onhandig in beeld gebracht dat je denkt dat de regisseur zelf in ieder geval nooit voorlichting heeft gehad.

Jasira is 13, maar ziet er veel ouder uit. Dat bekende excuus is precies de reden dat de vriend van haar moeder veel te ver gaat in de directe omgang. Moeder voorkomt erger en zorgt dat de dochter weer bij haar (veel strengere) vader intrekt. Vader is Libanees die vast van plan is te laten zien dat hij Amerikaanser is dan al die anderen in zijn fraaie nieuwbouwwijk. Goede baan, patriottisch vertoon, maar tegelijkertijd ouderwets streng tegen zijn zich losvechtende dochter.
De buurman is een legerofficier die een ongezonde aandacht heeft voor dat wulpse tienermeisje naast hem. Een meisje dat bovendien op school ook nog eens worstelt met diezelfde seksualiteit: het jongetje dat ze uitgekozen heeft voor haar ontmaagding wordt door pappie niet geaccepteerd. Dit op dezelfde racistische gronden als hij zelf steeds zegt te ervaren.
Jasira gaat ver in haar spel van aantrekken en afstoten: haar lustgevoelens winnen het vaak van haar moreel besef en haar wens tot het vertonen van aangepast gedrag. Het wachten is op het moment dat een van de haar omringende mannen te ver gaat.

Het ongemakkelijke van de film zit er in dat je als volwassene zit mee te kijken naar de volkomen terechte stappen die het meisje doet. Terwijl zoals gezegd de uitstraling van de film preuts is, is het onderwerp dermate expliciet dat je jezelf een voyeur voelt terwijl je nog geen oordeel hebt geveld.
Dat is knap. Dat doet de regisseur goed. Ik weet nog even niet wat ik er van moet denken.

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...