Matig geslaagd, deze boekverfilming-thriller. Waar dat aan ligt, weet ik niet precies maar het komt bij mij maar moeizaam over. Is het clichématige acteerwerk van Nicole Kidman daar debet aan? Zelfs als dat gecompenseerd wordt door aardige prestaties van Colin Firth en Mark Strong?
Of is het toch zo generiek voor de hand liggende verhaaltje over een lijder aan geheugenverlies daar de oorzaak van? Zo'n verhaaltje waarbij het slachtoffer getraind wordt om stukje bij beetje haar verhaal terug te halen zodat er uiteindelijk een dader aangewezen kan worden voor de wantoestanden waarmee zij te maken had? Zegt u het maar, ik kan er de vinger niet opleggen.
Christine lijdt aan geheugenverlies. Al een aantal jaren vertelt haar man haar dagelijks wie ze is, wie hij is en waarom ze in de situatie zitten waarin ze zitten. Elke dag bouwt ze haar geheugen opnieuw op om het 's avonds tijdens haar slaap weer geheel te verliezen.
Een arts ontfermt zich over haar en adviseert haar aan het eind van de dag steeds een filmpje te maken om haar opgedane herinneringen vast te leggen en aldus door terugkijken de cyclus steeds korter te maken. Dat lukt. Maarrr...
Door het heen en weer schieten tussen arts en echtgenoot ontwikkelt Christine louter wantrouwen want wie van de twee vertelt haar eigenlijk de waarheid? Wat is er met haar hartstvriendin gebeurd, waarom is die uit beeld? En had zij nou echt een zoontje vroeger? Een van de twee mannen kan niet degene zijn die hij zegt te zijn. Maar Christine kan niet zonder hulp uitvinden welke dat dan is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten