vrijdag, september 30, 2016

Wildlike - Frank Hall Green

Wildlike op IMDb (6,6)
Na het overlijden van haar vader heeft tiener Mackenzie het moeilijk, ze krijgt tijdelijk onderdak bij haar oom in Alaska. Oom is nooit getrouwd, leidt een solitair bestaan.
Mackenzie is zwijgzaam, lijkt een lastige puber en voelt zich niet senang in huis. Al snel blijkt dat ze het juiste voorgevoel had: oom dringt zich aan haar op, komt elke avond haar slaapkamer binnen en Mackenzie voelt zich niet bij machte om weerstand te bieden.
Als ze met oom en diens maat een dagje de wildernis intrekt, ziet ze haar kans schoon. Ze vlucht en begint een zwerftocht. Daarbij ontmoet ze de oudere Rene Bartlett, een kalme natuurliefhebbende man die net weduwnaar is geworden. Mackenzie richt al haar pijlen op hem, hij moet de man gaan worden die haar weer veilig terug in de bewoonde wereld krijgt. Maar "Bart' heeft daar aanvankelijk geen trek in: terecht vindt hij haar een lastige puber die weigert te vertellen waarom ze hier is (waarom ze zo is zoals ze is).
De enige uitweg die het meisje ziet, is het hinderlijk volgen van Bart, zodat hij uiteindelijk wel met haar in gesprek moet. Langzamerhand ontdekt hij de redenen en oorzaken van haar gedrag. Hij werpt zich op als beschermeling.

Kleine fijne film, die waarschijnlijk in ons land volstrekt onbekend is. Ik kom zulks alleen maar tegen doordat ik de Sundance-zender van Film1 volg, waarop kleine independent-pareltjes worden vertoond. Zeer goed, deze.
Enneh: wat een wonderschone natuur , daar in Alaska.

Met: Bruce Greenwood , Ella Purnell , Brian Geraghty

woensdag, september 28, 2016

The Martian - Ridley Scott

The Martian op IMDb (8,0)
Elon Musk wil er heen. Hij wil een permanente vestiging op Mars. Met een geavanceerde raket wil hij een clubje mensen droppen die er lekker bij elkaar gaan bivakkeren. Omdat het kan. Nou ja: omdat het mogelijk zou kunnen.
Mensen dromen , dat mag. Mensen pionieren, dat mag ook. Het is het enige bestaansrecht van de industrie die ruimtevaart heet. Miljoenen worden erin gestopt, ieder denkt het zijne van de resultaten en de effecten. Met Musk ben ik eens dat we rekening moeten houden met een scenario dat we ons eigen bestaan grondig aan het verpesten zijn, ik zie alleen nog niet de "vlucht"mogelijkheden.

Deze film draait om Mark Watney. Hij maakt deel uit van een club astronauten die op Mars onderzoek verricht. Ze schoffelen en harken, ze scheppen en ze rapen. Als een woeste storm zich aankondigt, besluit de bemanning de moederraket te beklimmen en vervroegd de planeet te verlaten. Tijdens de moeizame wandeling naar de raket wordt Watney geraakt door rondvliegend puin en wordt hij weggeblazen uit de kolonne. De commandant moet een besluit nemen: op zoek naar Watney en ieders leven riskeren? Of hem als verloren beschouwen en de rest van de bemanning redden?
Ze kiest voor het laatste: ze aanvaardden de terugreis met een zwaar gemoed maar beseffen dat zij zelf geluk hebben gehad. Het duurt maar enkele scenes voordat wij als kijker weten wat de bemanning niet weet: Watney heeft het overleefd. Bebloed en bijna buiten adem weet deze het basiskamp te bereiken en langzaam aan op krachten te komen. Hij berekent zijn kansen: voor hoelang heeft hij eten? Wanneer komt de volgende missie en gaat ie het zolang volhouden? Hij is botanicus (toevallig) en gaat, na de vondst een geseald pakketje aardappelen, beginnen met een moestuintje. Hij creëert water uit waterstof en weet daarmee zijn bestaan te rekken: het werkt.
Langzaam verruimt hij zijn blik. Onder een laag stof ontdekt hij de verloren gewaande Pathfinder. Onze Mars-MacGyver weet het dingetje aan de praat te krijgen en schept zo weer communicatie-mogeljjkheden met de NASA op aarde. Daar vallen de monden open van verbazing. Men beseft dat - wil men ooit nog steun vinden voor volgende vluchten - nu alles op alles moet zetten om Watney tijdig (en levend) terug te krijgen naar de aarde. Maar hoe? Kan dat met eigen middelen? Met die van de Chinezen? Of toch met die bemanning die toch al in de ruimte zit, op hun terugreis naar de aarde?

Hoewel ik dit genre niet snel zelf uitzoek, had ik constructieve meningen gehoord over deze film. Niet geheel onterecht, de film is het bekijken waard. Je moet even door de technische blabla heen (of je moet dat nou juist net leuk vinden), maar dan zie je een aardige overlevingsfilm. Dit keer niet vanaf een onbewoond eilandje, maar vanaf een verre planeet. Elon Musk heeft vast de dvd gekocht.

 

Taken 3 - Olivier Megaton

Taken 3 op IMDb (6,0)
Mensen kijken nu eenmaal graag naar schieten en knokken. Anders kan ik het niet verklaren dat films als deze het uiteindelijk tot maar liefst 3 delen kunnen brengen. Immers: Liam Neeson is als midden 50'er (in de film althans, ik weet niet precies hou oud ie echt is) geen geloofwaardige actieheld. Het sjokt een beetje, dat logge lijf. Het snuift en het puft een beetje, als ie zich -al knokkend tegen de volgende overmacht- ergens weer een ingang weet te vinden. Maar goed, het publiek wil het. "I will find you" is niet voor niets zijn lijfspreuk. Dat is hem met bezoekersaantallen ook gelukt.

In deze film wordt een keer niet zijn dochter ontvoerd (nou ja, niet de hele film lang tenminste), nee: in deze film wordt zijn ex vermoord en wordt hem daarvan de schuld in de schoenen geschoven. Bryan Mills (Neeson) geeft zich uiteraard niet zonder slag of stoot over, hij ontsnapt aan arrestatie en gaat zelf op zoek naar de echte daders. Is het die Russische clan die toevallig nog veel geld krijgt van de echtgenoot van zijn ex? Of is het die echtgenoot zelf? En kan hij de waarheid vinden voordat hij door de politie wordt gepakt? Immers: die denken met het inrekenen van Mills de zaak af te ronden.
Ik zal het niet verklappen: u mag zelf raden of onze actieheld slaagt in zijn missie.

Met : Liam Neeson, Forest Whitaker , Maggie Grace, Famke Janssen

zondag, september 25, 2016

Bacalaureat- Christian Mungiu

Bacalaureat op IMDb (8,0)
OF ik was niet in vorm gisteren OF de film was echt niet goed genoeg. Hoe dan ook, het hield mij minder bezig dan ik vooraf verwachtte. Goede recencies, een regisseur met een behoorlijke reputatie (4 maanden, 3 weken, 2 dagen vond ik imponerend), een hoog cijfer op IMDb. En ik? Ik reageerde lauw, ik vond het kabbelend. Ondanks de beste bedoelingen kwam het wat mij betreft niet uit de verf.

Romeo is arts. Een arts met aanzien, eentje die het in het post-Ceausescu Roemenie goed voor elkaar lijkt te hebben. Toch heeft hij spijt dat hij is teruggekeerd, dat hij na zijn studie niet voor het buitenland heeft gekozen. Om die reden zet hij alle kaarten in op zijn dochter, een briljante scholiere die op het punt staat een beurs voor Cambridge binnen te slepen, als ze haar eindlijst maar met een gemiddelde 9 weet af te sluiten.
Aanvankelijk geen probleem, totdat ze te maken krijgt met een brute poging tot aanranding. Het geweld ontregelt haar, de angst heeft haar te pakken en dat nog wel precies in de week dat ze de cruciale examens moet doen. Cruciaal voor dat eindcijfer.
Vader Romeo ziet het met lede ogen aan, hij neemt een vreemd besluit. Heel zijn leven is hij keurig en volgzaam geweest maar nu hij de toekomst van zijn dochter in duigen ziet vallen, gaat hij over tot onoirbare middelen. Ook hij valt uiteindelijk voor gesjoemel en corruptie: hij gebruikt zijn kanalen bij de politie en bij het onderwijs om te proberen enige studeerfraude voor zijn dochter te regelen. Alles voor de cijfers.
Alles in het leven van Romeo blijkt onvast, alle zekerheden ontvallen hem. Zijn geliefden begrijpen zijn drijfveer niet, zijn collega's en de magistratuur accepteert zijn eerste stappen langs het randje van het criminele pad niet. Romeo ziet alles als zand door zijn vingers glippen.

Met : Adrian Titieni , Marie-Victoria Dragus , Vlad Ivanov

The Paradise Suite- Joost van Ginkel

The Paradise Suite op IMDb (7,3)
Nihilistische mozaiek van diverse immigranten die (moeten) leven in Amsterdam. Afkomst en welstand zijn van zeer verschillende niveaus maar stukje bij beetje geven ze een inkijkje in wat de zoektocht naar (economisch) geluk allemaal brengt in een mensenleven. En - even zo vaak - wat het kapot maakt.

Een Scandinavische dirigent die hier het Concertgebouworkest mag dirigeren, maar die vooral geobsedeerd is door zijn in zijn vaderland achtergebleven vrouw. En door haar zorg voor hun zoontje, die bij hem woont maar overduidelijk liever bij zijn moeder wil zijn. Over welstand en waardering heeft deze man niets te klagen, en toch krijgt hij zijn leven niet op de rit.
Anders is dat bij Yaya, een Afrikaanse vluchteling. Hij werkt als dagloner op een van de grote bloemenbedrijven in Aalsmeer. Hard werken, maar hij weet er een bedrag van te sparen. Hij leidt zijn leven vooral solitair, maar zijn hart blijkt rechtschapen. Als de problemen zich opstapelen voor zijn buurvrouw in het verzamelgebouw waar hij woont, aarzelt hij niet. Hij gaat tussen haar en de geld-eisende huurbaas staan en bezweert hem dat hij zal zorgen dat het geld er komt. Volgende week. Nog geen idee hoe.
De verleiding om dat geld via illegale weg te verkrijgen is groot. Uiteindelijk bezwijkt Yaya en zet zijn morele bezwaren opzij. Hij stapt in de seksindustrie alwaar hij met live-optredens 200 euro per dag verdient, dat moet makkelijk de schuld in korte tijd kunnen wegwerken.
Zijn sekspartner op dat podium heeft het nog weer een stukje zwaarder. Jenya droomde van een modellencarriere, kwam voor een opdracht naar Amsterdam en hoopte op een doorbraak. Die kreeg ze, maar dan achter een raam op de Wallen. De modefotograaf bleek vooral gelieerd zijn aan een mensenhandel-/prostitutie imperium van een voormalige Joegoslaaf. Die op zijn beurt weer op de huid gezeten wordt door een moeder die haar zoon bij Srebrenica is kwijtgeraakt. Geexecuteerd door, juist ja, die man die nu een porno-magnaat is geworden.

Zoals het hoort in een mozaiek, komt uiteindelijk alles bijeen. Vrolijk wordt je er niet van, maar er zit toch wel licht tussen.

Met Issaka Sawadogo , Anjela Nedyalkova, Magnus Krepper en heeel veel andere bekende Nederlandse koppen.

Simshar - Rebecca Cremona

Simshar op IMDb (7,0)
Bedeesde, kleine film. Maar qua onderwerp o zo heftig. Twee majeure problemen uit de hedendaagse wereld lopen hier door elkaar heen, zijn knap met elkaar verweven.

Malta, 2012. Toerisme is de belangrijkste industrie, maar visserij is nog altijd een goede tweede. Kleine zelfstandige vissertjes worstelen met quotum-regels, met afdrachten en met territorium-afspraken. Voor hen is de EU geen onverdeelde zegen. Simon is zo'n visser. Dwars tegen de afspraken in is hij de afgelopen tijd toch uitgevaren om nog een klein beetje broodbeleg te verdienen. De instanties dreigen zijn boot aan de ketting te leggen als hij nog een keer uitvaart.
Op het zelfde moment ervaart het kleine eiland dat het wordt " overspoeld'  door bootvluchtelingen. Malta is voor de Noordafrikaanse landen zo ongeveer het dichtsbijzijnde stukje Europa, dus ze doen hun uiterste best voet aan wal te krijgen in Valletta.

De beide verhalen gaan door elkaar lopen als juist de boot van Simon schipbreuk lijdt en hij ervaart dat schepen hem voorbij varen omdat ze bang zijn dat ze vluchtelingen aan boord moeten nemen.
Het kleine familiaire leed raakt verstrengeld met het groot-Europese vluchtelingenleed.
Zal de redding op tijd komen? En voor wie dan?


zaterdag, september 24, 2016

Riphagen - Pieter Kuijpers

Riphagen op IMDb (7,8)
Nederland is gepreoccupeerd met de Tweede Wereldoorlog. Het lijkt nog immer de ultieme test geweest te zijn voor " goed" en " kwaad" , voor aan de juiste kant staan of aan de foute. Veel van onze huidige problematiek raakt aan dat nationalisme, er wordt hier niet erg grensoverschrijdend gedacht. Een van de eerste dingen die we van andere regimes willen weten, is of we er geld aan kunnen verdienen. Money boven moraal, in plaats van mind over matter.
Om die reden is het niet vreemd dat figuren als Dries Riphagen kunnen floreren. Het is makkelijk om nu een oordeel te hebben (" gladjakker" was de eerste kwalificatie die ik in de zaal hoorde na afloop van de film, maar dat is nog een milde). We zullen moeten inzien dat er ook in het huidige tijdsgewricht figuren zijn die liever handel drijven met China, Rusland of Saoedi-Arabie, dan dat ze nadenken over de wrede gebeurtenissen in die landen. Uiteraard kan men tegenwerpen dat die landen ons allemaal niet bezetten waar de Duitsers dat in WO2 wel deden, maar dan nog: hebben we de plicht om over onze schaduw heen te stappen of is overleven een belangrijker goed?
Als de film bij mij het effect heeft dat ik over zaken als bovenstaande nadenk, dan is ie goed. En dat moet ik "Riphagen'  nageven: ik vond het een goede film. Even door het bij vlagen matige acteerwerk heen kijken (niet van Jeroen van Koningsbrugge overigens, die doet het prima), vooral de aandacht richten op het ingenieuze script. Als dat je lukt, dan kun je zonder waardeoordeel vooraf van een prima film genieten.

Dries Riphagen heeft echt bestaan. Hij is een schimmig figuur met vele gezichten: aan de ene kant is hij de figuur die onderduikers lijkt te helpen, aan de andere kant heeft hij vrije toegang tot de Nazi-hoofdkwartieren en drijft hij ongegeneerd zijn mensenhandel. Hij berekent een marge voor zichzelf: van alle mensen die hij uitlevert en op transport laat zetten, troggelt hij eerst een deel van de bezittingen af onder het mom van veiligstelling tijdens en teruggave na de oorlog.
Uiteraard loopt dit in de smiezen van het verzet, die hun zinnen zetten op het liquideren van deze dubbelhartige landgenoot. Maar Riphagen blijkt een charlatan: door her en der druk te zetten infiltreert hij tegelijkertijd in de verzetsgroep Gerrit van der Veen, een van de belangrijkste schakels in de Amsterdamse weerstand tijdens 40-45.
De oorlog loopt op zijn eind, de Duitsers beginnen zich terug te trekken, maar zowel Riphagen als een kleine groep overlevers uit het verzet zijn nog niet klaar. Riphagen zint op een overlevingsmechanisme, waar verzetsman Jan van Liempd nog 1 keer wil toeslaan: hij pleegt een aanslag op Riphagen. Als vervolgens de vrede uitbreekt, moeten de geheime diensten alle losse eindjes van de oorlog aan elkaar gaan knopen: wie was goed en wie was fout?
Het blijkt dat Riphagen zijn zaakjes genadeloos goed voor elkaar had, zijn manipulaties lijken hem achteraf een brandschoon imago op te leveren. Lijken.

Zoals gezegd: het script is sterk. Ik laat even in het midden waar mijn begrip begint en waar mijn sympathie ophoudt. Dat is een verdomd knap resultaat van deze regisseur. Ik heb een nadenk-film gezien.

Met oa Jeroen van Koningsbrugge, Kay Greidanus, Anna Raadsveld, Sieger Sloot, Lisa Zweerman


donderdag, september 22, 2016

Septembers of Shiraz - Wayne Blair

Septembers of Shiraz op IMDb (5,8)
Hoewel matig geacteerd (alleen Adrian Brody stijgt - ver - boven het gemiddelde uit) is dit toch een film die me wat doet. Dat zal wel met mijn vrijheidsdrang te maken hebben. Of met mijn aversie van religieuze overheersing. Hoe dan ook, ik werd boos tijdens het bekijken van deze film. Boos op mensen die onder het mom van revolutionaire vrijheid het gedrag en de gedachten van een volk weten in te perken. Voor de Khomeiny-revolutie was Iran een "modern" land. Met corruptie ja, en met een foutieve rijk-arm verhouding. Maar ook met menselijke waarden, met gelijkheid van man en vrouw en met minder angst voor verklikkers en lange armen.

Teheran, augustus 1979.  Het land is al lang onrustig, de hoofdstad vooral. De Islamitische Revolutie is aanstaande. Isaac (Adrian Brody) is nog niet zo ver, de succesvolle diamantair is vol vertrouwen in de toekomst. Het zal toch zo'n vaart niet lopen met die religieuze verdwazing? En bovendien, hij doet toch niemand kwaad? Sterker nog: hij helpt toch vele arme gezinnen aan werk, hij is feitelijk toch een goed mens?
Niet in de ogen van de Revolutionaire Garde. Isaac heeft voor het regime van de sjah gewerkt, of eigenlijk: hij verkocht zijn mooiste diamanten aan diens vrouw. Isaac wordt opgepakt, gemarteld en uitgehoord over zijn banden met het regime. Terwijl hij in zijn eigen ogen niets anders heeft gedaan dan handel gedreven, wordt hij langzamerhand toch een vijand van het nieuwe volk. Omdat hij simpelweg geen foute handelingen kán bekennen, rest hem nog maar een manier om hieruit te komen: hij geeft al zijn bezittingen weg aan de revolutionairen en wordt daarmee een van de belangrijkste "sponsoren" van de omwenteling.
Het leidt tot zijn vrijlating, maar nog niet tot rehabilitatie. De dreiging van arrestatie blijft. Isaac besluit - uiteraard- dat niet af te wachten.

Met : Adrian Brody, Salma Hayek

Dark Places - Gilles Paquet- Brenner

Dark Places op IMDb (6,2)
Sombere film, zwaar onderwerp. Lang werd ik erin bevestigd dat dit een 13-in-1-dozijn film zou zijn, maar aan het einde buigt het script toch een kant op die ik niet in zijn geheel had voorzien. En dat is altijd een pré.

Libby Day (Charlize Theron) is een verbitterde, tegen de middelbare leeftijd aanlopende vrouw. Al snel leren we waarom ze zo geworden is: ze is de enige overlevende van een gruwelijk familiedrama.
Haar moeder en twee zusjes zijn in huis vermoord, Libby zelf wist te ontkomen.
Haar broer werd gearresteerd en -mede door de verklaring van Libby- veroordeeld voor deze gruweldaad. Na al die jaren is echter twijfel ontstaan over haar verklaring en dus over de schuld van haar broer. Libby wordt benaderd door een amateurclub van misdaadoplossers, wannabe-rechercheurs als het ware. Of ze hun groep wil toespreken en vragen wil beantwoorden.
De hele geschiedenis wordt weer opgerakeld en het ontregelt Libby. Als volwassen vrouw kijkt ze toch iets anders tegen de zaken aan dan ze als jong en geschrokken meisje deed. Stukje bij beetje ontrafelt ze de griezelige waarheid.

Met Charlize Theron , Chloe Grace Moretz, Corey Stoll ,

maandag, september 19, 2016

The claim - Michael Winterbottom

The Claim op IMDb (6,5)
Aanbevelingen genoeg voor deze film. De naam van de regisseur bijvoorbeeld. Michael Winterbottom heeft op geheel eigen wijze het cinema-landschap verandert door te tonen dat een en dezelfde regisseur een maximum aan verschillende genres kan opnemen. Sociaal drama, muziekfilm, porno, romantiek en in dit geval dus ook een western. Heb veel van hem gezien (nee, niet alles!) , dus deze kon er wel bij.
Naast Winterbottom prijkt ook de naam van Peter Mullan op de poster. Wat mij betreft een meesteracteur (The Magdalene Sisters, Tyrannosaur oa maar vooral het ziekmakend goede "My name is Joe". ) Die zie ik dus ook graag over het scherm wandelen.

Maar ja, een western. Ik kan nooit zo erg veel met die valse romantiek, met die hang naar echte mannen en afhankelijke vrouwen. Toch maar opzij gezet om de film in ieder geval tot het einde af te kijken.

The Claim slaat op de afspraak die een jonge Daniel Dillon maakt met een man die hem goud kan overhandigen. In het magische westen van Amerika (we schrijven 1867) is dat de materie die iedereen een ongestoorde toekomst kan beloven. Dillon "verkoopt" zijn vrouw en dochtertje aan de man en begint aan de bouw van zijn imperium. Al snel bezit hij een heel stadje, hij zwaait met harde hand de scepter over de gelukszoekers die aan de rand van de bergen ook komen zoeken naar goud.
Als dan ook nog eens de spoorwegmaatschappij langskomt om de route naar de Far West te verkennen, rekent hij zich helemaal rijk. Die spoorlijn betekent immers handel en voorspoed.
Tegenvallers en veranderingen dienen zich aan. Ten eerste ziet de spoorwegmaatschappij dat het traject rondom Dillon's stadje problemen kan ondervinden met het traject en dus wellicht beter 25 km verderop kan gaan bouwen. Ten tweede dient zich een tweetal dames aan, waarin Dillon - u raadt het al - zijn eerdere handel herkent: dat zijn zijn opgegroeide dochter en haar oudere, zieke moeder.
Toekomstperspectief wankelt: Dillon wil alles goedmaken door al zijn bezittingen aan vrouw en dochter te beloven, maar hoeveel zijn die bezittingen nog waard als de spoorwegmaatschappij besluit dat zijn dorpje ten dode is opgeschreven?

Met : Peter Mullan, Wes Bentley, Milla Jovovich , Nastassia Kinski , Sarah Polley




woensdag, september 14, 2016

L'Avenir - Mia Hansen Love

L'Avenir op IMDb (7,2)
Hoewel de uitvoering matig is, is dit toch een interessante film. Misschien meer voor mij dan voor anderen, omdat ik het levensfase-aspect hierin het belangrijkste onderdeel vind. Het zal voor sommigen een kabbelende en kwebbelende (typisch Franse) film zijn, maar toch zat ik na afloop even na te denken over de transformatie die Nathalie (een van de 4 filmrollen van Isabelle Huppert dit jaar) ondergaat.
Ze is iemand die inschikkelijk nadenkt over haar toekomst, over haar afnemende kansen en over haar gematigde gevoelens van maatschappelijke betrokkenheid. Als dat niet zo is, dan is er geen verklaring voor haar kalme reacties op de grote veranderingen in haar leven. Tel maar even mee:
in deze film raakt Nathalie haar betaalde bijbaan als schrijver van filosofie-schoolboeken kwijt, ze raakt haar man kwijt aan een jonge blom, ze wordt door een oud-leerling op een gegeven moment afgeserveerd als behoudend en niet-meer relevant, ze raakt haar lastpak-moeder kwijt. Etcetera.
Ogenschijnlijk kalm laveert Nathalie door deze gebeurtenissen heen. Het is niet dat het haar niet raakt allemaal (ze huilt en ze zucht, ze dribbelt en ze zorgt) maar het krijgt haar niet van haar stuk.
Kenmerkend in die houding is haar reactie als haar man haar vertelt dat ie haar verlaat voor een ander: "Had je dat niet gewoon stil voor jezelf kunnen houden?". Anders gezegd: doe wat je niet laten kunt, maar val mij er niet mee lastig.

Heel goed kan ik me voorstellen dat veel mensen dit een moeizame film vinden. Ik heb geprobeerd te zoeken naar de krenten in de pap. En die zijn, naast het als immer goed verzorgde spel van Huppert, wat mij betreft vooral de herkenbare berusting van het ouder worden. De wereld krimpt, maar er zijn best nog mooie dingen te beleven. 

dinsdag, september 13, 2016

Captain Fantastic- Matt Ross

Captain Fantastic op IMDb (8,1)
8,1 op IMDb. Dat is hoog. Ik neem aan dat het komt doordat de film vrij recent is en doordat de tot nu toe gegeven beoordelingen allemaal hoog waren. Ikzelf vond het geen 8 waard. Wel een voldoende maar een 8 is rijkelijk beloond.

Het beste van de film zit m.i. in de boodschap: feitelijk toont de film de begrafenis van de 20e eeuw. Aan het eind van die jaartelling ging het al de kant op waarin we nu leven, maar daarvoor is nog op verschillende momenten tijd en ruimte geweest voor afwijkende ideeën. Als je langs de randen van de regels wilde leven, als je een "private revolution" wilde, als je jezelf buiten de maatschappij wilde stellen en niet aan haar buitensporige eisen wilde voldoen, dan kon dat allemaal.

In deze film is Ben Cash zo iemand. Wars van alle financiële en sociale vereisten van de moderne tijd trekt hij zich met zijn gezin terug in de bossen van het Noordwesten van de Verenigde Staten. Ze leven zo goed als autarkisch,  de enige boodschappen die ze in de verderop gelegen stadjes doen, financieren ze met de verkoop aldaar van zelfgemaakte producten. Verder bestaat het leven uit jagen, intensieve fysieke trainingen en het leren en studeren op boekenwijsheid. Moeiteloos kunnen de kinderen wetsregels en feitenkennis debiteren, ook discussies en argumentaties - geschoeid op een Plato-leest - worden goed inhoudelijk gevoerd.
Lijkt allemaal perfect, maar er mist iets. Moeder is inmiddels al weken geleden afgevoerd naar een ziekenhuis in de bewoonde wereld: psychische problemen dwongen haar hulp te zoeken die de natuur(wetten) haar niet konden geven. De kinderen missen haar, vader doet wat ie kan maar het gaat mis. Moeder overlijdt (zichzelf), logischerwijze willen de kinderen naar haar toe maar vader weet dat ie daarbij geblokkeerd wordt door zijn norse conservatieve schoonvader. Die rekent Ben de dood van zijn dochter aan en dreigt met arrestatie als ie zou opduiken op de begrafenis.
Maling aan regels hebben ze, de Cash-familie. Dus gaan ze uiteraard toch, met z'n allen in de bus op pad. Eenmaal daar aangekomen begint de confrontatie met de "normale" maatschappij. Beide kanten van het spectrum leren veel vanaf dat moment. Schoonvader leert dat Ben een goede vader voor zijn kinderen is, Ben leert dat het niet meer mogelijk is om je kinderen zélf op te voeden, zonder scholing en zonder maatschappelijke relevantie.

Wat mij betreft is de boodschap het belangrijkste van de film. Qua spel en uitvoering is er een minder geslaagde combi tussen Mosquito Coast, Little Miss Sunshine en diverse roadmovies gemaakt. Het is dus aan de kijker wat ie ermee doet: vraagt die zich af of ie wel gelukkig is in zijn veilige, maatschappelijk geslaagde en geaccepteerde omgeving?

Met oa Viggo Mortensen en George Mackay.

zaterdag, september 10, 2016

Stonehearst Asylum (a.k.a. Eliza Graves) - Brad Anderson

Stonehearst Asylum op IMDb (6,8)
Pas achteraf zie ik dat de film eigenlijk bedoeld is als stervehikel voor Kate Beckinsale. Ik had hem opgenomen als Stonehearst Asylum, maar achteraf zoekend op IMDb komt er een andere titel naar voren. Met daarbij een poster waarop de dame prominent in de punt van de V-formatie staat. Zo heb ik de film niet ervaren.
Voor mijn gevoel keek ik naar een Edgar Allen Poe-boekverfilming die ondanks een sterrencast (Ben Kingsley, Michael Caine, David Thewlis, Jim Sturgess, Brendan Gleeson) niet los kwam. De keuze tussen slappe grappen en spannende thrillermomenten werd te moeizaam gemaakt. Waardoor de film geen van twee wordt: komedie noch thriller. Dit ondanks verwoede pogingen.

Het verhaal handelt over de zware psychiatrie aan het eind van de 19e, begin 20e eeuw. We zien den jonge dokter, Edward Newgate aanbellen bij de geisoleerde psychiatrische instelling Stonehearst. Hij komt daar om zijn verse diploma toe te passen, zegt hij, waarbij hij weet dat er bijzondere gevallen gehuisvest worden in dit klassieke " gekkenhuis" . Zijn speciale interesse gaat daarbij uit naar patiente Eliza Graves. Ze is mooi, zeer mooi, ze is begaafd pianiste en communiceert naar behoren, maar volgens de leiding (en volgens de archieven) lijdt ze bijzondere waanbeelden.
Al snel blijkt dat Newgate getuige is van de aftermath van een revolutie: the lunatics have taken over the asylum. In de kelder ontdekt hij cellen vol met voormalige verzorgenden: ze zijn opgesloten door de clienten, die de macht volledig hebben overgenomen en een " nieuwe vorm van psychiatrie"  prediken.
Newgate werkt aan de bevrijding van de verzorgers maar meer nog richt hij zich op een vlucht samen met Eliza. Hij blijkt tot over de kruin verliefd op deze bevallige, doch wellicht knettergekke dame. Het plan van Newgate is om alles samen te laten vieren met de aanstaande oud&nieuw-viering. Dan moet hij toeslaan om de totale bevrijding te bereiken.


zaterdag, september 03, 2016

Love is strange - Ira Sachs

Love is strange op IMDb (6,8)
Kleine, erg fijne film. Maar daarom niet minder veelzeggend. Het is feelgood met een wrang randje, omdat het heel goed laat zien hoe (religieuze) intolerantie mensenlevens kapot kan maken. Het laat zien dat liefde tussen mensen belangrijker zou moeten zijn dan leefregels.

Ben en George zijn al haast 40 jaar een stel. In het puriteinse Amerika was dat in het begin een probleem maar ze vonden hun weg. De film start als de mannen in het huwelijk treden, wat zoals bekend wereldwijd nog niet heel lang mogelijk is.
Ze haken dus in op de toegenomen tolerantie maar achteraf blijkt dat schijn. Ben is gepensioneerd maar George is nog aan het werk als muziekleraar. Op een katholieke school. Deze school reageert - hoewel met tegenzin - op het herenhuwelijk met de melding dat ze George niet kunnen handhaven als leraar, omdat de bisschop daar bezwaar tegen maakt. Dit houdt in dat de inkomsten van de mannen wegvallen en dat ze hun chique appartement niet langer kunnen handhaven.
Dat an sich is al een pijnlijke keuze, maar het wordt pas echt schrijnend als blijkt dat de heren in hun zoektocht naar onderdak tijdelijk van elkaar gescheiden worden: Ben gaat bij zijn neef en diens gezin logeren, George overnacht de komende tijd bij een bevriend politiekoppel.
Beiden voelen zich daar ter plekke welkom, maar het doet niets af aan hun verlangen om samen te zijn. Bovendien merken ze gaandeweg de pijnlijke overbodigheid van hun aanwezigheid in de andere huishoudens. George moet leven met het feit dat het koppel veel feestvisite over de vloer krijgt, hij komt niet aan zijn rust toe. Het gezin waar Ben logeert, beleeft het precies andersom: geen moment willen ze hem het gevoel geven niet gewenst te zijn maar steeds ervaren dat ze hun eigen ritmes en gewoontes weg moeten stoppen vanwege hun gast.
Ben en George moeten het hebben van telefoongesprekken, korte afspraken waarna ze beiden weer naar hun eigen slaapplekje moeten. Het doet zeer om er naar te kijken, het doet je afvragen waarom in deze wereld zoveel mensen de kans op liefde en samenzijn wordt ontzegd.

Goed gespeeld door twee zeer ervaren acteurs, de pijn en de eenzaamheid is voelbaar voor de kijker.

Met John Lithgow, Alfred Molina en Marisa Tomei.

vrijdag, september 02, 2016

Special Correspondents - Ricky Gervais

Special Correspondents op IMDb (5,8)
Niet alles wat hij aanraakt, verandert in goud. Er gaat er wel eens de mist in, nou ja: minder goed dan ander werk. Wat mij betreft is Ricky Gervais de grappigste man op aarde, dus ik zal veel van hem blijven volgen en proberen. Deze film is echter mager qua vermaak, bij vlagen is de film zelfs een herhalingsoefening. Anyways, het is geen straf om naar te kijken maar je moet wel je verwachting bijstellen als je op iets van het niveau Office/Extras/Derek verwacht.

In deze Netflix Only-productie speelt Gervais maar weer eens een sukkel. Hij is Ian, een geluidstechnicus bij een radiostation, hij is voorspelbaar saai en maakt nooit wat mee. Exact dat krijgt hij steeds als verwijt van zijn vrouw mee. Als deze de kans krijgt om de flamboyante ster van het radiostation te ontmoeten, zet ze dan ook een sneeuwbal in werking.
Frank is een bluffer, een praatjesmaker die van niets iets maakt met gladde volzinnen. Daarop bouwt hij zijn carriere als sterreporter van hetzelfde radiostation. U snapt het al: het lot verbindt de twee diametrale persoonlijkheden aan elkaar. Ze krijgen de opdracht om een aanstaande revolutie in Ecuador te verslaan. Uiteraard gooit de sulligheid van sukkeltje Ian roet in het eten: de tickets en paspoorten van de journalisten belanden bij vergissing in de vuilnisbak.
Om geen gezichtsverlies te lijden bouwen ze in New York een nepstudio van waaruit ze hun fake-reportages richting radiostation sturen. Langzamerhand raakt Amerika in de ban van hun levensechte bovenop-het-nieuws verslagen. Helemaal als de heren volgens hun reportages gegijzeld raken door vrijheidsstrijder uit het ZuidAmerikaanse land. Het land leeft mee, ambassadeurs en leger worden erop gezet en het volk raakt in de ban van het dappere journalistenduo.
Echter, deze heren zien nog maar 1 uitweg uit hun zelfgeschapen wespennest. Ze zullen echt naar Ecuador moeten om daar zichzelf te bevrijden.

Comedy of errors, zo noemt men dat. Ach, beetje pret zult u er wel mee hebben.

Met: Ricky Gervais, Eric Bana

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...