Een huzarenstukje. Het boek had me van mijn stuk gebracht, zo intens en direct als dat was. Dan kun je twee dingen doen als je leest dat het verfilmd wordt: je koestert je herinneringen en waagt je niet aan de verfilming. Of je probeert het toch en laat dat dan vergezeld gaan van vergelijkingen.
Zelf was ik benieuwd naar hoe de regisseuse de persoonlijke zoektocht van de schrijver zou verbeelden: hoe geeft zij nou weer hoe Adri die fatale nacht probeert te reconstrueren?
Wat mij betreft is dat in de film aardig gelukt, hoewel het feitelijk het minst geslaagde deel van de film is. Omdat het een verbeelding is, waarschijnlijk.
Voor het overige is Tonio verbijsterend. Onthutsend. Ontluisterend. Verpletterend.
Een monument van een film, een manifestatie van pijn en menselijk onvermogen. Rifka Lodeizen schittert, Pierre Bokma schittert. Op fabuleuze wijze etaleren ze de pijn die ouders overvalt als ze met zulke confronterende berichten moeten omgaan. Bij vlagen begrijpen ze elkaar totaal niet, maar op andere momenten staan ze dicht naast elkaar en verlenen ze elkaar en zichzelf steun.
Er is niet heel meer over deze film te zeggen dan dat je hem eigenlijk moet ondergaan. Het verhaal is in twee zinnen verwerkt (ouderpaar krijgt bericht dat hun zoon verongelukt is. Samen proberen ze dit te verwerken, onder andere door uit te zoeken wat hun jongen op dat moment bezighield).
Pijnlijk realistische scenes volop. De huilbuien van de vrouw, hun gezamenlijke drankgelagen, de uitspattingen daarin van de man, de ommekeer, de vastberadenheid van de reconstructie, de ongemakkelijke gezinsverbanden. Het zit er allemaal in. En het komt er prachtig uit. Wat mij betreft een terechte Oscar-inzending.
Met: Pierre Bokma, Rifka Lodeizen, Chris Peters.
1 opmerking:
Ik was erg geraakt door de reconstructie van de vader, de verbeelding. Ik voelde de onmacht, de pijn, het verdriet, de wens van de ouder. Hartverscheurend. Een parel van een film.
Gr. Cora
Een reactie posten