Een lekker eigenwijs meissie, fris koppie, grappig bovendien en ook intelligent. Maar toch krijg je gaandeweg de film een gloeiende hekel aan Daphne. Ze is onbenaderbaar, ze stoot af en denkt dat ze het - in al haar afhankelijkheid - wel allemaal in haar eentje kan redden.
De lijst van afgewezen mensen in haar leven is groot: haar moeder ten eerste. Die verwijt ze "koketteren met kanker" , ze verwijt haar ook bemoeienis. De baas van het restaurant waar ze werkt, die verwijt ze ook van alles. Dat ie met haar flirt terwijl ie getrouwd is en kinderen heeft. Oke, ze wil best even seks met hem hoor, als ie maar niet denkt dat er gevoelens bij komen. Haar vriendin, die ze gebrek aan culturele interesse verwijt. En vooral de vriendelijke portier , die haar een keer dronken uit de kroeg zet, maar bij een latere ontmoeting uitermate keurig zijn toenaderingspogingen doet: dat ie haar leuk vindt, dat ze toen wel even over de schreef ging maar dat ie snapt dat dat een uitzondering kan zijn.
Niemand komt bij haar in de buurt, Daphne doet het zelf. Zelfs na een heftige belevenis (ze is getuige van een steekpartij in een avondwinkel) komt ze niet los, praat ze niet en toont weinig gevoelens.
Het maakte voor mij dat ik gaandeweg de film steeds meer afstand kreeg tot het hoofdpersonage. Daar veranderde het constructieve einde weinig meer aan.Wel heel goed acteerwerk, ze zet prachtig een jonge twijfelende Engelse neer.
Met : Emily Beecham ,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten