woensdag, januari 31, 2018

Get out - Jordan Peele

Get out op IMDb (7,7)
Tamelijk bizarre, maar uitermate intrigerende suspense-film. Aan het eind loopt hij zelfs uit op een blokkie horror, had wat mij betreft niet helemaal gehoeven, maar de opbouw van de film is fantastisch en Daniel Kaluuya speelt een meesterlijke rol.

Chris staat op het punt om voor het eerst zijn schoonouders te ontmoeten en hij is er knap zenuwachtig voor. Wat nu als ze niet accepteren dat hij een Afro-American is , hun dochter heeft ze er immers niets over verteld? Met tegenzin stapt hij in de auto met Rose en zet door: hij zal wel zien.
Het valt allemaal mee. De ontvangst is allerhartelijkst, vader Armitage doet zijn best om populair te doen en moeder toont zich beminnelijker dan geschat. Al snel blijkt dat haar interesse verder gaat: ze is hypnotiseur van beroep en biedt aan om Chris met haar therapie van zijn rookverslaving af te helpen.
Er gebeurt iets vreemds met hem: als hij met haar in gesprek gaat, raakt hij ongewild onder haar invloed. Het is het begin van een reeks bijzondere ontwikkelingen die pas volop tot uiting komt op een familiefeest. Wat een rare reeks gasten, Chris begint onraad te ruiken. Zeker als hij een van de gasten herkent als een vermiste man uit zijn kennissenkring. De familie Armitage voert iets in de schild, Chris moet zorgen dat hij er tussen uit komt. Als hij wil vertrekken met Rose, merkt hij echter dat zij volledig in het complot zit. Hij is erin geluisd.

Met: Daniel Kaluuya , Allison Williams, Catherine Keener, Bradley Whitford

The Zookeeper's Wife - Niki Caro

The Zookeeper's Wife op IMDb (7,0)
Zelfs als er tamelijk houterig in wordt geacteerd (foei, Jessica Chastain, you can do better) , dan nog zijn films over de holocaust voor mij altijd boeiend. Deze film is geboetseerd naar een waargebeurd verhaal.
Antonina en Jan runnen een dierentuin midden in Warschau. Het is 1939, de vooravond van de Duitse inval in Polen. Tot dan toe gaan ze nog goed om met hun Duitse collega's, er is informatie-uitwisseling met Duitse dierentuinen. Vooral ingenieur Lutz Heck is geïnteresseerd in de humane manier waarop Antonina met haar dieren omgaat.
De oorlog breekt uit en hoewel het echtpaar buiten de vervolgingen van de nazi's staan, voelen zij zich dermate betrokken (en zien ze vrienden lijden en van hun rechten beroofd worden), dat er al spoedig latente tekenen van verzet ontstaan. Als midden in Warschau het grootste getto ter wereld wordt ingericht, besluiten ze tot daden. Jan smokkelt gegijzelde joden naar buiten in zijn groente-afvalwaten. Vervolgens biedt hij ze onderdak in de leegstaande dierentunnels in zijn dierentuin.
Al snel groeit die groep en het wordt steeds lastiger voor hen om alles geheim te houden, vooral om Lutz Heck - inmiddels actief in het bezettingsleger- regelmatig de dierentuin bezoekt om experimenten op dieren uit te voeren. Het gaat pas goed mis als de Endlösung wordt ingezet, het getto wordt platgebrand en dus elke minuut telt om de inwoners te redden. Jan wordt militant, Jan gaat de strijd aan.

Aangrijpend verhaal, ik kan het niet ontkennen.

Met : Jessica Chastain, Daniel Bruhl , Johan Heldenbergh

zondag, januari 28, 2018

Passengers- Morten Tyldum

Passengers op IMDb (7,0)
Het is dat ik graag naar (films met) Jennifer Lawrence kijk, anders had ik deze film waarschijnlijk niet geheel uitgezeten. En waarschijnlijk niet eens opgenomen. Zelden vind ik er iets boeiends in , in sciencefiction-verhalen. En zo ook deze.

Man wordt wakker in een ruimteschip, nadat deze tegen ruimtepuin aan is gevlogen. Het was de bedoeling dat hij nog 90 jaar zou slapen, dan zou het schip op de bestemming zijn aangekomen. Terug in slaap kan niet meer en hij gaat op verkenning. Op aarde was hij technicus, dus hij vindt langzaam zijn weg.
Wanneer hij zich realiseert dat hij tijdens de reis alleen zal blijven omdat hij nooit zo oud zal worden dat hij de aankomst zal meemaken, bedenkt hij een plan. Hij maakt een andere passagiere wakker: niet geheel toevallig de bloedmooie en interessante Aurora. Na enige omtrekkende bewegingen worden ze verliefd op elkaar en beleven een fijne tijd. Totdat zij erachter komt dat hij haar heeft geactiveerd. Ze probeert hem te vermijden maar dat is lastig op dat ruimteschip.
Er komt een storing, het ruimteschip dreigt te vergaan en zij beseft dat ze alleen door met hem samen te werken een kans heeft om niet ten onder te gaan.

Met: Chris Pratt, Jennifer Lawrence

woensdag, januari 24, 2018

Darkest Hour - Joe Wright



Darkest Hour op IMDb (7,4)

Historische figuren zijn publiek bezit. Iedereen weet er iets van of herkent er iets van. Dat in een filmrol gestalte geven is dus al bij voorbaat een discutabele opgave. Gary Oldman wordt voor zijn rol als Winston Churchill zowel verguisd als geprezen. Zelf vond ik hem iets te veel maniertjes hebben om het heel naturel te ervaren, waarschijnlijk streeft men naar historisch verantwoorde weergave.

Veel belangrijker vond ik in deze film de prachtig weergegeven interne strijd in het Verenigd Koninkrijk van die dagen. Die strijd woedde in de hoofden van koning en kabinet, maar die strijd woedde ook in de hoofden van het volk. De oorlogsmachine van Hitler denderde voort en er moest snel besloten worden wat er allemaal gedaan of juist gelaten moest worden.
"Darkest Hour" is een sterke weergave van de slag om goeddunken: wat moet een kabinet dat voor zijn ogen het ganse leger afgeslacht ziet worden? Kiest men voor een morele overgave en gaat men in onderhandeling met de oorlogszuchtigen? Of kiest men voor morele waardigheid en gaat men een bij voorbaat bloederige strijd aan om de onafhankelijkheid en de eigenheid van het volk te bewaren?
De film bestrijkt slechts een periode van 3 weken in die roerige dagen: de meimaand van 1940 is alles beslissend geweest: Chamberlain wordt afgezet. De niet door iedereen gewaardeerde Churchill wordt de nieuwe premier omdat de logischer keuze Halifax niet durft. In slechts enkele dagen moet WC besluiten nemen over de toekomst van het Britse volk: het verlies aan soldaten op het Europese vasteland is immens, maar de spirit blijft ongebroken. Voor zolang als het duurt.
Hier en daar wordt losjes omgegaan met de waarheid, maar de ingelaste scenes werken illustratief voor het continu pompende brein van Churchill: hoe komt hij tot de juiste besluiten? Hoe kan hij Engeland redden uit de grijpgrage armen van de nazi's?

Sterke rollen volop, minder sterke maar toch nog redelijk goede ook. De film is te doen.

Met : Gary Oldman, Lily James, Kristin Scott Thomas , Ben Mendelsohn

vrijdag, januari 19, 2018

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri - Martin McDonagh

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri op IMDb (8,3)
Behoorlijk complete film, behoorlijk onderhoudende film. Niet alleen zit hij boordevol vermaak -op het komische af-, ook zit hij boordevol persoonlijke ontwikkelingen - op het emotionele af-.
Is niet helemaal in een genre te vangen, maar denk aan een combi van Coen-films, Southern state-sfeer a la Hell or High Water en aan het type wraakfilm. Het zit er allemaal in, je vat de film niet in enkele zinnetjes samen.

Slaapstadje in een van de VS-staten vlak boven Mexico. Mildred, een vrouw van middelbare leeftijd loopt een reclamebureautje binnen en vraagt of die drie vervallen billboards -net buiten de stad- nog wel eens worden verhuurd. En wat daarvoor de voorwaarden zijn. Als ze dat allemaal heeft aangehoord, besluit ze de borden voor langere periode te huren. Al snel zien we waarom.
Ze is de moeder van een vermoorde dochter. Bijna een jaar geleden al en nog steeds is er geen enkel zicht op een dader, nog steeds heeft het ietwat simpel aangelegde politiekorps geen flauw idee , geen aanknopingspunt. Om te voorkomen dat de zaak in de vergetelheid raakt, stelt ze haar indringende vragen per reclamebord. Er zit zelfs een persoonlijke noot in voor de chef van het korps.
Deze Willoughby (een mooi sentimentele rol van Woody Harrelson) voelt zich geraakt door de zaak, maar kan niet veel meer doen omdat hij terminaal ziek is. Hij voert indringende gesprekken met Mildred maar krijgt niet de kans om tot de kern van de zaak te komen.
De ware ster van de film is niet de moeder en niet de hoofdagent, nee: alle aandacht gaat uit naar agent Jason Dixon. Een simpele ziel die onder de plak zit bij zijn moeder en die meer aandacht heeft voor zijn stripboeken dan voor het politiewerk. Hij is aan alle kanten fout: hij drinkt, hij is racistisch, hij is gewelddadig. En toch is hij de spil in het verhaal: uiteindelijk leiden alle verwikkelingen naar hem.

Met: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Peter Dinklage

Denial - Mick Jackson

Denial op IMDb (6,6)
Ik heb beter werk van haar gezien. Hoofdrolspeelster Rachel Weisz speelt in deze film te houterig en gekunsteld om geloofwaardig te zijn. Dat is jammer, want het verhaal draait juist om haar overtuiging. Gelukkig wordt ze bijgestaan door twee rasacteurs (Tom Wilkinson als haar advocaat en vooral een als immer weergaloze Timothy Spall als haar opponent), het maakt de film goed te verteren.

Een waargebeurdje: de Britse David Irving is een zelfverklaard historicus. Hij is er niet voor opgeleid, maar zijn diepe interesse voor het onderwerp zorgt er wel voor dat ie diep in de materie duikt en dat ie er zeer inhoudelijk over kan vertellen. Echter: hij gaat uit van de fabel en niet van het feit. Volgens hem heeft de holocaust niet bestaan, althans: niet als doordachte vernietigingsmachine.
Als hij op de lezingen van Deborah Lipstadt (wél historicus en wél overtuigd van de gruwelijke gebeurtenissen in de concentratiekampen) begint te verstoren ontstaat er een publicitaire rel. Die drijft hem zover in het nauw dat hij Lipstadt voor het gerecht daagt. Ze moet maar bewijzen dat hij een leugenaar is, ze moet maar met feiten komen over de afspraken die de nazi's hebben gemaakt over de bewuste vernietiging van het joodse volk ten tijde van WOII.
Dat is lastig, uiteraard, en we zien Lipstadt dan ook zeer in het nauw komen. Want ja, de kampen waren er, de doden zijn geborgen en zelfs de restanten van cyanide zijn onderzocht. Maar duidt dat op een bewuste vernietigingsmachine? Toont het dat aan?
De strijd in de rechtbank is hard en fel. Ondanks het bij voorbaat morele gelijk moet de verdediging diep gaan om de leugens van Irving te ondergraven.

Met : Rachel Weisz, Tom Wilkinson, Timothy Spall

woensdag, januari 17, 2018

The light between oceans - Derek Cianfrance

The light between oceans op IMDb (7,2)
Niet heel enerverende , maar zeker boeiende film. Het draait om vernietigende keuzes om je leven zinvol in te vullen. En hoe belangrijk dat leven dan voor anderen is. Ondanks alle ingetogenheid woekert het van binnen, eigenlijk bij alle hoofdpersonen.

We starten in 1918. Tom Sherbourne komt net terug van The Great War en weet niet wat hij aan het leven heeft, wat ie ermee moet doen en waarom hij eigenlijk nog in leven is. Afgestompt, kapot.
Hij besluit een baan aan te nemen als vuurtorenwachter op een onbewoond eiland. Een eenzaam bestaan, dat weet hij, maar dat is in dit geval juist een pré. Eigenlijk wil hij niet meer met de mensheid te maken hebben maar als hij dan toch wat moet doen, dan maar iets solitairs waarbij hij toch de maatschappij dient.
Bij een bezoek aan de vaste wal ontmoet hij Isabel, de schone dochter van de dorpsarts. Ze gaat graag met hem mee naar die eenzame stek, ze trouwen en ze stichten een gezin. Althans: dat proberen ze. Na twee miskramen dreigt de mislukking: wie weet zullen ze nooit kinderen krijgen. Het noodlot is hen goed gezind: op het eiland spoelt een roeibootje aan met daarin een reeds overleden man. En....een baby.
Koortsachtig wegen ze alle ins en outs af: Tom wil zijn plicht doen en alles melden, maar Isabel vindt dat juist zij dit als door een wonder verschenen kind de kansen kan geven op een toekomst. Aan de walbewoners wordt verteld dat ze haar laatste zwangerschap voldragen heeft en dat het kind iets te vroeg geboren is. Het gaat goed. Althans: het gaat lang goed.
Tom ontdekt waar het kind en de man vandaan komen en schrijft een vergoelijkend briefje aan de weduwe: "Uw kind leeft en maakt het goed". Uiteraard is dat het begin van een stormachtige reeks ontwikkelingen: de strijd om de voogdij barst los. Het wordt een battle van nature versus nurture.

Dat stuk, dat is het fraaie deel van de film. Beeldvoering is ook prima, maar het tempo is traag. Daar moet je tegen kunnen.

Met : Michael Fassbender, Alicia Vikander, Rachel Weisz

zaterdag, januari 13, 2018

The Whole Truth - Courtney Hun

The Whole Truth op IMDb (6,2)
Middelmatige rechtbankthriller. Het kan aan mij liggen, maar ik zag de uiteindelijke plotontwikkeling reeds lang aankomen. Iets te weinig fantasie, iets te weinig durf.

Ramsey is advocaat , hij staat aan de start van een van zijn meest kansloze zaken ooit. Hij moet een moordenaar verdedigen, het is de zoon van zijn oude leermeester. Er is een bekentenis, de jongen zwijgt sinds het gebeurde in alle toonaarden dus Ramsey kan op geen enkele wijze een verdediging opbouwen. Hij neemt het desondanks in zijn eentje op tegen alle gevestigde instituten omdat de weduwe hem dat vraagt. Zij speelt dubbel spel hierin: uiteraard is zij vrouw van het slachtoffer, maar ze is ook moeder van de dader. En Ramsey is huisvriend. Ziehier het plaatje waarnaar we kijken.
Middels flashbacks krijgen we te zien wat voor een bullebak het slachtoffer is geweest , hardvochtig voor zijn vrouw en hardvochtig voor zijn kind. De sympathie verschuift aldus al snel naar de verdediging, het OM komt langzamerhand in een lastig parket. Alles is afhankelijk van het moment dat de zoon wél of niet iets gaat zeggen. Als hij blijft zwijgen, is het bewijs tegen hem onverbiddelijk. Pas als hij openbaart wat er werkelijk is gebeurd, pas als hij de hele waarheid vertelt, kan het proces kantelen. We wachten.

Met : Keanu Reeves, Renee Zellweger, Jim Belushi , Gugu Mbatha - Raw


De Aflossing - Jorien van Nes

De aflossing op IMDb (6,1)
Goedbedoelde doch houterige telefilm. De makers van de film hebben het goed voor met de wereld, maar tonen aan dat amateurisme oplossingen in de weg staat. De personen zijn te zeer karikatuur, waardoor er nergens echt contact en echte interactie ontstaat. Waarover praten wij?

Twee broers zijn langzaam van elkaar verwijderd, ze kunnen bijna niet verder van elkaar afstaan in hun respectievelijk idealisme: de een is bankier (rente-swaps and all), de andere is wereldverbeteraar van het niveau Occupy en Anonymous. Logisch dat ze elkaar weinig te vertellen hebben en elkaar zelden zien.
Als hun vader overlijdt, komt er toch noodgedwongen contact. Na de nodige verwijten blijken ze toch een gezamenlijk plan te kunnen smeden om de een meer inzicht te geven in de wereld van de ander. De bankierbroer nodigt de activist uit om mee te gaan naar het World Economic Forum, op voorwaarde dat hij louter luisteraar is en geen streken uithaalt. "Dat beloof ik".
U snapt dat dat niet goed uitpakt: ter plaatse op het forum pakken de activist en zijn vriendin alsnog uit: ze weten zich in een discussie met 's lands grootste bankier (die heet Heek, dat is een vis. Voel de analogie) te mengen, waardoor commotie en verwijdering ontstaat. Buiten ontmoeten de bankier (baas van zijn broer) en de activist elkaar opnieuw, in de woordenwisseling die ontstaat gebeurt vervolgens het onwaarschijnlijke: de activist duwt de bankier zijn auto in en zit opeens midden in een gijzeling.
De broer van de activist moet uiteraard bemiddelen maar zit in no time tot zijn nek in de betrokkenheid. Er ontstaat een discussie over mores en middelen.

Met: Gijs Naber, Waldemar Torenstra, Porgy Franssen, Markoesa Hamer

maandag, januari 08, 2018

You were never really here - Lynne Ramsay

You were never really here op IMDb (7,4)
Wie met geweld opgroeit, loopt de kans later zelf ook gewelddadig te worden. Het moet en kan de enige verklaring zijn voor het rauwe en grove leven van Joe. Tussen de beelden van zijn dagelijkse werkzaamheden krijgen we flashbacks te zien van Joe als jongen. En die liegen er niet om. Huiselijk geweld, dreiging van mishandeling: het zorgt allemaal dat hij ten eerste uitermate zorgzaam is voor zijn oude moeder. En ten tweede destructief. Zelfdestructie is geen barrière, hij lijkt er geen moeite mee te hebben. Maar de destructie gaat nog een andere kant op: Joe werkt in opdracht voor mensen die een klusje geklaard willen zien. Hij ruimt ontvoerders op, hij moordt min of meer op bestelling: schoon en netjes levert hij de crimescene af (immers: you were never really here). Klinisch en onbewogen, zo lijkt het. Totdat hij bij een nieuwe zaak opeens een betrokkenheid voelt: hij bevrijdt een meisje uit een misbruikcircuit dat zich in hoge kringen afspeelt. Het gaat hem aan het hart, hij krijgt het meisje vrij maar raakt haar opnieuw kwijt. De daders dringen diep zijn eigen afgeschermde wereldje in maar vergissen zich in Joe: aangezien hij niet maalt om zijn eigen leven, doet de dreiging zelf te sterven hem helemaal niets. Het meisje heeft iets bij hem losgemaakt, de herkenning is te groot.

Wanstaltig is het geweld in deze film, hetgeen hem moeilijk te accepteren maakt. Het bloed heeft een functie, maar het is een te grote hoofdrolspeler. Daartegenover staan fantastische beelden (cameravoering is subliem) en een weergaloze Joaquin Phoenix. Die man moet echt een drempel over zijn gestapt; het dondert hem niet hoe ongunstig de beelden voor hem uitvallen, hoe slonzig en pafferig hij overkomt: hij gaat vol voor de geloofwaardigheid.
Ik ben er dus nog niet uit. Nu, een dag later, weet ik nog steeds niet of ik het nou goed vond wat ik gezien heb of dat ik naar een aanstelligere actiefilm heb gekeken. An sich knap.

Met : Joaquin Phoenix, Ekaterina Samsonov

zaterdag, januari 06, 2018

The Killing of a sacred deer - Yorgos Lanthimos

The Killing Of A Sacred Deer op IMDb (7,3)
Fascinerende film. Van begin tot eind onheilspellend en ongrijpbaar.
Uiteraard was ik gewaarschuwd, ik heb eerder werk van Lanthimos gezien. Dat is altijd op een of andere manier fantastisch, onwerkelijk en in hoge mate onmogelijk. Als je echter dat gegeven voorbij bent, kijk je naar gestileerde verhalen die boeiend worden verteld. Lukt het je niet om voorbij dat wankelpunt te komen, dan weet je niet wat je zojuist gezien hebt en wordt het postmoderne onzin. Gelukkig ben ik van de eerste groep: ik laat me keer op keer verrassen door een durvende regisseur.

Steven is hartchirurg. Zijn vrouw is ook arts. Ze baden in weelde en leidden een druk en verantwoord bestaan. Als Steven contact krijgt met een tienerjongen, die zich aan hem vastklampt met een ongelukkig verhaal, begint hun hele bestaan te wankelen. De jongen is de zoon van een ex-patiënt van Steven, de man is gestorven op de operatietafel. Aanvankelijk gooit de jongen het op het gemis van zijn vader en het effect dat dat op zijn gezin heeft gehad. Steven voelt zich verantwoordelijk en gaat gesprekken met de jongen aan, geeft hem zelfs cadeautjes.
U snapt: dit gaat van kwaad tot erger. Langzamerhand wordt de jongen overheersend, stalker eigenlijk. Overduidelijk is hij uit op wraak, steeds dieper dringt hij binnen in het gezin. Uiteindelijk komt de gruwelijke claim boven water: Steven moet iemand van zijn gezin opofferen om het verlies van de vader van de jongen te compenseren. Wat ie doet, weet niemand maar één voor één worden de gezinsleden ziek, verliezen ze de controle over hun benen en storten ze neer. Vier stadia voorspelt hij Steven, waarbij de laatste uiteraard de dood is. Wij krijgen een beeld van de interne strijd van Steven, die gedwongen wordt zich schuldig te voelen over die mislukte operatie. Die misschien ook wel schuldig is. Als hij weigert dat toe te geven, valt zijn gezin al domino'end uiteen. Hem rest weinig anders dan een radicale uitweg.

Voor mij zit de film boordevol bijbel-retoriek: schuld en boete natuurlijk, maar ook de daarvoor te brengen offers. Ik vond het prachtig. Ijzersterke film.

Met: Colin Farrell, Nicole Kidman , Barry Keoghan

donderdag, januari 04, 2018

Wonder Wheel - Woody Allen

Wonder Wheel op IMDb (6,4)
Het voelt vertrouwd, die periodieke verschijningen van nieuwe Woody Allen-films. Ik betrap mezelf er op dat ik er toch altijd wel nieuwsgierig naar ben, terwijl ik ook wel weet dat de tijden van "Annie Hall" en "Manhattan" reeds lang voorbij zijn. De laatste jaren zijn het - op een enkele uitzondering na- niemendalletjes. Prettige niemendalletjes, dat moet wel gezegd.
Allen maakt zijn films volgens een bekend recept: eerst zet hij met een beetje jazz en charleston-muziek een tijdsbeeld en de bijbehorende sfeer neer, daarna krijgen we al gauw te maken met nodeloos nerveuze of onzekere hoofdpersonen die zich gaandeweg de film meer in de nesten werken.
Dat doorspekt met bij vlagen hilarische dialogen en het een en ander aan manisch gedrag en u snapt dat u op prettige wijze onderhouden wordt.
In deze film draait het om Ginny (Kate Winslet) , een moeder van een onhandelbaar jongetje dat de hele wereld in de fik wil zetten. Zij is getrouwd met een bullebak met losse handjes, iets wat ie alleen in toom weet te houden door niet meer te drinken. Ze is ongelukkig in haar huwelijk en knoopt een relatie aan met de badmeester. 
Alles verandert als plotseling Carolina op de stoep staat. Ze is de mooie dochter uit een eerder huwelijk van manlief Humpty. Ze is gevlucht voor haar man, een foute maffioos die uiteraard een zoektocht op touw zet. Ginny doet aanvankelijk haar best om Carolina te beschermen , maar dat verandert als badmeester Mickey ook een oogje laat vallen op de fraaie nieuwe verschijning. Ginny wordt strontjaloers en voelt zich aan alle kanten mislukt in het leven. Alles komt tot een climax als de penose toch op het spoor van het maffiameisje weet te komen.

Met : Kate Winslet , Juno Temple , Justin Timberlake, Jim Belushi

woensdag, januari 03, 2018

Allied - Robert Zemeckis

Allied op IMDb (7,1)
Poëtische oorlogsfilm , voor zover dat een genre zou kunnen zijn. Dwars door de verschrikkingen heen ontwikkelt zich namelijk een allesverzengende liefde tussen hoofdrolspeler en dito speelster. Allemaal niet gepland, maar het maakt wel het filmverhaaltje.

Max Vatan is een Britse geheim agent die naar Marokko wordt gezonden om daar de Duitse ambassadeur naar een andere wereld te helpen. Hij moet daartoe undercover en krijgt een charmante vrouw toegewezen: de Franse Marianne, die een doeltreffende communicatie koppelt aan een dodelijke charme.
Operatie slaagt, Max en Marianne moeten als de sodemieter wegwezen. Max besluit haar mee te vragen naar Engeland, waar ze na een korte screening inderdaad wordt toegelaten. Ondanks Max zijn regelmatige afwezigheid ontwikkelt zich een stevige liefde tussen hen, er komt een kind en ze trekken weg naar het huiselijke Hampstead.
Alles wordt wankel en onzeker als Max wordt ontboden bij de legerleiding. Die meldt hem dat ze zijn vrouw verdenken van spionage. Ze zou niet de vrouw zijn die ze zegt dat ze is. Zijn liefde is vooralsnog sterker dan zijn vaderlandse trouw en Max vormt zijn eigen onderzoek naar de achtergronden van zijn vrouw. Hij loopt op eieren binnen hun relatie, maar gaandeweg komt hij een en ander te weten.

Met : Brad Pitt, Marion Cotillard

maandag, januari 01, 2018

Experimenter - Michael Almereyda

Experimenter op IMDb (6,6)
Geslaagde biopic over leven en werk van Stanley Milgram, de befaamde gedragspsycholoog. In 1961 voerde hij zijn bekendste experiment uit: hij zette twee mensen aan een elektrisch apparaat waarbij de ene de leraar was en de andere de leerling. Zodra de leerling een fout antwoord gaf, moest de leraar hem een stroomstoot toenam. Hoe vaker fout, hoe sterker de stroomstoot.
Milgram wilde daarmee aantonen dat mensen door hun neiging tot gehoorzaamheid is aan te leren dat ze anderen daarmee pijn kunnen doen. Uiteraard is dit een verwijzing naar het "befehl ist befehl" in de verderfelijke nazi-theorieën. Verderfelijk zeker, maar met dit experiment is bewezen dat mensen ver gaan in dit gedrag. En dat het dus eigenlijk in iedereen zit.
De kritiek was vernietigend: Milgram had de deelnemers misleid en aangezet tot marteling. Zijn hele leven lang is hij achtervolgd met deze kritiek, ook nadat hij met diverse andere experimenten vele andere kanten van social behaviour openbaarde, waaronder meerdere positieve kanten.

Filmisch is het niet het meest geslaagd overigens: er wordt heel bewust met bordkarton en greenscreens gewerkt om een tijdsbeeld neer te zetten. Ook de moeilijkheden in het huwelijk van Milgram worden niet altijd even kundig in scene gezet , maar dan nog vond ik de film als totaal best te harden. Voornamelijk door de interessante materie, vermoed ik.

 Met : Peter Sarsgaard, Winona Ryder


PS: ik beloof het komend jaar te werken aan betere recensies, ik kan beter dan het bovenstaande. 

Sun Children (aka Khorshid/The Sun) - Majid Majidi

Sun Children op IMDb (7,1)   Sun Children op Moviemeter (3,71) Deprimerende film, ondanks dat ie voortdurend naar het licht toe werkt. Natuu...